Te midden van tranen van vreugde in hun controlekamer in Houston landde de Texaanse start-up Intuitive Machines met succes op de maan. Hun onbemande lander, bekend als Odysseus, maakte vorige week een ritje op een SpaceX-raket en landde donderdag nabij de zuidpool van de maan. Na vele mislukte pogingen van verschillende particuliere bedrijven is Intuitive Machines het eerste particuliere bedrijf dat een vrijemarktvlag op de maan plant.
In de weken voorafgaand aan de lancering schoten de aandelen van het bedrijf met meer dan 300 procent omhoog. “We zijn er nog nooit getuige van geweest dat een beursgenoteerd bedrijf een maanlandingspoging deed”, vertelde een financieel analist aan CNBC. “Mijn familie nam een dag vrij van school”, aldus een Twitter/X-gebruiker getweet. “We gaan ons herinneren waar we waren en met wie we waren op deze dag in de geschiedenis.”
Naast een heleboel dure ‘ding-a-me-scopes’ bracht het bedrijf ook de gewaardeerde knikkers van Jeff Koon langs. De collectie die bekend staat als Moon Phases bestaat uit een set van 125 ballen van één inch die de acht fasen van de maan in verschillende kleuren vertegenwoordigen en worden geassocieerd met verschillende dode rijke mensen. “Maar hoe kan ik een dure knikker kopen als hij op de maan staat?”, hoor ik je roepen. Welnu, elk knikker van Koon komt overeen met een niet-fungible token (NFT) – een cryptokunsttoken dat wordt verkocht als vermelding op een blockchain. Daar kom je eigenlijk nooit aan hebben een.
In januari stortte een andere Amerikaanse particuliere onderneming terug op aarde. De Peregrine-lander van Astrobotic had minstens zeventig dode rijke mensen (en één rijke hond) op het maanoppervlak moeten vernietigen.
Het uitgeven van miljarden dollars aan het dumpen van vreemde dingen in de ruimte is een traditie geworden onder de maanklassen. Elon Musk stuurde een Tesla Roadster als dummy-lading voor de Falcon Heavy-testvlucht van 2018. Aangedreven door een mannequin in een ruimtepak genaamd ‘Starman’, is de auto nu een blijvende satelliet van de zon. Je kunt hem volgen, als je wilt.
Het Japanse isotone drankenbedrijf Pocari Sweat probeert sinds 2014 een blikje frisdrank op de maan achter te laten. Het stortte uiteindelijk neer met de mislukte lander van Astrobotic ter waarde van $ 100 miljoen. De Japanners zijn nog steeds van plan om daarheen een waterstofaangedreven Toyota ‘Lunar Cruiser’ te sturen, ondanks enkele explosieve tegenslagen.
Afgezien van het feit dat miljardairs en particuliere bedrijven kunnen profiteren van door de belastingbetaler gefinancierde fantasieën en reclame, is de waarde van het naar de maan gaan voor de hele mensheid helemaal niet duidelijk. De Britse astronaut Tim Peake suggereert dat de microzwaartekracht daar op een dag exotische behandelingen voor allerlei ziekten mogelijk zal maken, zij het dure behandelingen voor degenen die ze kunnen betalen. Afgezien van lichaamsdelen, bruisende pop en ‘kunst’, zitten de landers van een miljoen dollar boordevol instrumenten die zijn ontworpen om het onbekende te verkennen, voordat iemand anders er zijn hand op steekt.
Zogenaamde ‘NewSpace’-bedrijven zijn op jacht naar winstgevende zeldzame aardmetalen, helium-3 en water. Net als het kruid van Arrakis wordt helium-3 gepromoot als ‘de kostbaarste hulpbron in het universum’. Tenminste, als iemand er een toepassing voor bedenkt. Het is prijzig om grote hoeveelheden water de ruimte in te krijgen. Een stabiel reservoir houdt het plebs in leven terwijl ze naar specerijen delven. En zowel waterstof als zuurstof kunnen de raketbrandstof maken die nodig is om verder weg naar glimmende dingen te zoeken.
Het klinkt allemaal heel spannend. Maar het realiseren van deze fantasieën brengt kosten met zich mee voor de rest van ons. Volgens Atrium, een grote verzekeraar voor raketfabrikanten, zouden vroege ruimtevaartbedrijven doorgaans verwachten dat 30 procent van hun lanceringen op een catastrofale mislukking uitloopt. Toen vorig jaar twee afzonderlijke SpaceX Starship-lanceringen in Texas naar het zuiden gingen, regenden giftige deeltjes op de huizen van mensen. Puin brak ruiten en veroorzaakte branden die brandden in het Boca Chica Park, de thuisbasis van bedreigde vogels en ocelotkatten.
“We hebben nooit onze toestemming gegeven”, zei een inheemse Carrizo-Comecrudo-vertegenwoordiger tijdens een SpaceX-protest in Zuid-Texas. “Toch zij [SpaceX] gaan vooruit. Het is een koloniale genocide op inheemse volkeren en inheemse landen.” Bekah Hinojosa van de Texaanse milieugroep Another Gulf Is Mogelijk beweert dat deregulering van het milieu, belastingvoordelen en subsidies door de deelstaatregering van Texas zijn gebruikt om SpaceX naar binnen te lokken. Ondertussen voelen lokale inheemse gemeenschappen die afhankelijk zijn van de vis van Boca Chica om hun gezinnen te voeden, zich als hun gebruikelijke gewoontes. land wordt opgeofferd.
Voor de Navajo-bevolking zijn de kostbare blunders geen slechte zaak. De Navajo beschouwen de maan als heilig en beschouwen het smijten en mijnen daar als een daad van diepe ontheiliging. Volgens de president van de Navajo Nation, dr. Buu Nygren, “is de heiligheid van de maan diep verankerd in de spiritualiteit en het erfgoed van veel inheemse culturen, inclusief de onze.”
Maar ondanks de puinhoop die ze maken, is SpaceX van plan om steeds groter te worden.
SpaceX zal binnenkort zijn monsterlijke Starship-boosters verplaatsen van Boca Chica naar het veel grotere Kennedy Space Center in Florida. Net als de Falcon 9 is het ruimteschip van SpaceX ontworpen als een werkpaard voor frequente, herhaalde vluchten. In plaats van slechts een paar lanceringen per jaar zal Kennedy op een luchthaven gaan lijken. Dezelfde krachtige en destructieve superzware raketten die Boca Chica verwoestten, zullen bijna dagelijks opstijgen vanaf de kust van Florida.
Het Amerikaanse leger heeft ook interesse getoond in het huren van ruimteschepen voor hun vracht en troepen van de Space Force, waarmee ze binnen een uur oorlog kunnen leveren aan arme landen waar ook ter wereld.
NewSpace vergroot de geopolitieke invloed van de VS achter een façade van concurrentie op de vrije markt. In Indonesië heeft SpaceX Peking achter zich gelaten om de favoriete satellietlanceringspartner van het land te worden. Het partnerschap kwam tot stand door de persoonlijke relatie die Musk koesterde met de vertrekkende Indonesische president Joko Widodo. De deal markeert een zeldzaam voorbeeld van een Amerikaans bedrijf dat zijn intrede doet in Indonesië, waar de telecommunicatiesector wordt gedomineerd door Chinese bedrijven die lage kosten en gemakkelijke financiering bieden. Sommigen zien de SpaceX-deal slechts als een zoetmiddel voor Musk om ergens in Indonesië een nieuwe Tesla-fabriek te bouwen. De fabrikant van elektrische voertuigen heeft tot nu toe miljardencontracten getekend voor Indonesisch nikkel en andere essentiële materialen voor de autobatterijen van het bedrijf.
Naast het rooien van de ongerepte bossen van Indonesië voor luxe auto-onderdelen, zorgen de plannen om Musk te voorzien van een nieuwe ruimtehaven op het eiland Biak, Papoea, voor woede onder de inheemse Warbon-volkeren. De toestemming voor de ruimtehaven wakkert de etnische spanningen en het militaire geweld opnieuw aan. Ergens tussen de 40 en 150 Papoea’s die protesteerden tegen de ruimtehaven zijn door het Indonesische leger gedood sinds de plannen oorspronkelijk werden onthuld.
Ondanks de rotzooi die het op aarde veroorzaakt, worden NewSpace-investeringen steeds populairder onder de superrijke techneuten die ieder voor zichzelf zijn. Voor hen komt het aanpakken van de echte sociale en milieuproblemen van vandaag neer op het betalen van lastige belastingen en/of het eerlijk belonen van hun werknemers. Ondertussen is het vinden van oplossingen voor potentiële toekomstige problemen veel winstgevender. Voor miljardairs is het ‘langetermijnisme’ een mooie oplossing voor deze hachelijke situatie.
Het meenemen van toekomstige bevolkingsgroepen in besluitvormingsmodellen is gewoon leuk en duurzaam om te doen. Het langetermijndenken daarentegen is te veel van het goede. Het is een extreem utilitaire, acceleratie-ideologie die ons vraagt om de economische groei en de technologische vooruitgang drastisch te verhogen om de overlevingskansen van de mensheid als multiplanetaire soort op lange termijn te garanderen.
Ondertussen worden belastingen en overheidsinterventies afgeschilderd als een belemmering voor groei en innovatie. Voor deze langetermijnmensen is iemand die mogelijk niet in de verre toekomst op Mars wordt geboren, in veel opzichten veel erger dan iemand die vandaag de dag daadwerkelijk sterft aan een ziekte of armoede die voorkomen kan worden. Mars-man is super slim en geladen. In tegenstelling tot de stinkende echte persoon zal Mars-man waarschijnlijk een lang, gelukkig leven leiden zonder dysenterie. Hij is blank omdat rijke mensen dat vaak zijn.
Als dit allemaal een beetje fascistisch klinkt, is dat omdat het zo is. Volgens de Oxford-filosoof Nick Bostrom, algemeen beschouwd als de grondlegger van het langetermijndenken, “zijn zwarten dommer dan blanken”, zoals hij ooit zei op een prikbord van de extropische gemeenschap. “Ik vind die zin leuk en denk dat het waar is.” Bostrom gebruikte vervolgens een aanstootgevende smet die begon met “N.” ‘Het lijkt erop dat er op sommige plaatsen een negatieve correlatie bestaat tussen intellectuele prestaties en vruchtbaarheid’, betoogde hij. “Als een dergelijke selectie over een lange periode zou plaatsvinden, zouden we kunnen evolueren naar een minder intelligente maar vruchtbaardere soort.” Later verontschuldigde hij zich omdat hij ‘racistisch’ overkwam. Musk was zo toegewijd aan de ideeën van Bostrom dat hij miljoenen dollars beloofde aan het Future of Life Institute, een langetermijnorganisatie die mede werd opgericht door miljardair bitcoiner en Skype-oprichter Jaan Tallinn.
Mede dankzij Musk zijn de kosten van ruimtevaart flink gedaald. Een zitplaats op een Falcon 9-raket en een verblijf van acht dagen in het Internationale Ruimtestation (ISS) kosten nu nog maar 82 miljoen dollar. Musk voorspelt dat zijn enkele reis naar Mars ergens tussen de 500.000 en 1 miljoen dollar zal kosten, een prijs waarbij hij denkt dat “het zeer waarschijnlijk is dat er een zichzelf in stand houdende kolonie op Mars zal ontstaan.” Voor de armen heeft Musk een contractarbeidpakket waarbij werknemers een lening afsluiten om hun kaartjes te betalen en deze later afbetalen door naar specerijen te delven of zoiets.
Het leven op aarde zal op een dag eindigen (we hebben ergens tussen de één en vijf miljard jaar). Maar het universum zal ook eindigen. Wat dan? We zouden gewoon door het vacuüm van een stervend universum kunnen blijven rennen. Of, in plaats van te leven als slaven die geobsedeerd zijn door specerijen en geboortequota voor een verfoeilijke ruimtebaron, zouden we een blad kunnen nemen uit het boek van de Navajo, waarbij we de maan als heilig beschouwen, en ook bergen, meren en rivieren. Als we onze planeet goed behandelen, leven we misschien langer en beter.
Ik geef toe: ik heb twee versies van dit artikel geschreven, afhankelijk van het lot van de Intuitive Machines-lander. In 1969 deed president Richard Nixon iets soortgelijks, voor het geval iedereen aan boord van Apollo 11 zou sterven. Maar als het om NewSpace gaat, zijn er geen tranen of alternatieve eindes nodig.
Privéruimtemissies zullen altijd alleen de miljardairs dienen, niet wij.
Bron: jacobin.com
