Xi vernietigt de Chinese economie niet – hij verandert haar – RT World News

Door Timur Fomenkoeen politiek analist

Als er één geheel onoriginele gedachtegang over China aanwezig is in de reguliere media van vandaag, dan is het wel het idee dat de Chinese economie is verwoest en dat het beleid van Xi Jinping hier debet aan is.

Dergelijk commentaar, dat wekelijks door alle grote reguliere media wordt gepromoot, promoot vaak een verhaal over de “einde” van de opkomst van China, waar vaak over gesproken wordt “afwijzen” en legt de verantwoordelijkheid regelrecht bij Xi Jinping, die zogenaamd een einde zou maken aan de dynamiek van een open en welvarend China voor een steeds meer gecentraliseerd, autoritair bewind en een terugkeer naar de communistische grondbeginselen.

Een dergelijk artikel werd deze week gepusht door de redactie van de Washington Post, in een stuk met de titel “Xi zet de Chinese economie onder druk. Dat is slecht voor de VS”. Het artikel was qua uitgangspunt nauwelijks origineel en vermeldde het bovenstaande argument vrijwel woord voor woord. Wanneer dit argument naar voren wordt gebracht, negeert het gemakshalve altijd de bredere context dat de wereldeconomie zich in een moeilijke situatie bevindt, en bovendien de urgentere olifant in de kamer, dat het Amerikaanse buitenlandse beleid opzettelijk schadelijk, zo niet ronduit vijandig is geweest voor de mondiale economische vooruitzichten als een geheel.

Het idee van dit verhaal is om het psychologische oorlogsaspect dat China faalt onder de aandacht te brengen om zo het optimisme van het bedrijfsleven te temperen, de Chinese economie te ondermijnen en daardoor de doelstellingen van het Amerikaanse buitenlands beleid te stimuleren. Hiermee wordt doelbewust de geopolitieke, economische en binnenlandse overwegingen over het hoofd gezien die allemaal tot een verandering in China’s eigen strategie en positie hebben geleid. Het is gemakkelijk om de zaak aan de kaak te stellen “tirannieke heerschappij van Xi Jinping” in een cliché en geef hem de schuld van alles wat ogenschijnlijk mis is gegaan, maar het is moeilijker om een ​​inschatting te maken van de vraag waarom de interne en externe omgeving van China vandaag de dag niet meer dezelfde is als tien jaar geleden.

Wat in de eerste plaats altijd, altijd wordt genegeerd, is dat Xi Jinping doelbewust de structuur van de Chinese economie wilde veranderen om een ​​einde te maken aan een groeigolf die uitsluitend gebaseerd was op onroerend goed en schulden. De kranten praten er graag over “onroerendgoedcrisis” en Evergrande, maar kunt u zich voorstellen hoe groot het probleem zou zijn geweest als het eerdere beleid was voortgezet en China had aangedrongen op obscene groeidoelstellingen van 10%, gebaseerd op een schuldenexplosie? Xi Jinping maakte hier een einde aan en startte een proces van schuldafbouw, waardoor de economische groei van China opzettelijk werd vertraagd tot ongeveer 6% toen hij aan de macht kwam. Waarom? Omdat schulden geen duurzaam mechanisme zijn en zijn beleid er letterlijk op gericht is de vastgoedsector in een beheerste recessie te duwen, ook al heeft dat gevolgen op de korte termijn.

Ten tweede is het beleid van Xi Jinping erop gericht de Chinese economie opnieuw uit te vinden om de komende uitdagingen het hoofd te kunnen bieden, door deze te transformeren van een low-end, export- en vastgoedboomeconomie naar een high-end technologische krachtpatser. In plaats van doelloos te investeren in de vastgoedgroei van lokale overheden, heeft China staatsgeld besteed aan het opbouwen van hoogwaardige industrieën, waaronder duurzame energie, computers, halfgeleiders, auto’s en de luchtvaart. Het is in de eerste plaats deze poging om de mondiale technologische leider te worden (door gebrek aan omvang) die de tegenreactie van de VS op economisch vlak teweeg heeft gebracht en dus de poging om de technologische vooruitgang van China te verlammen door middel van exportcontroles, die in feite weinig bewijs leveren van werken.

Daarnaast is het mondiale economische klimaat waarin China opereert veranderd. De VS hebben hun al lang bestaande beleid van open economische integratie beëindigd ten gunste van protectionisme, blokafstemming en de geopolitisering van toeleveringsketens. Het land heeft op zijn beurt geopolitieke conflicten met Rusland en China gecreëerd en van zijn bondgenoten geëist dat zij de economische banden met de beoogde landen verbreken of verkleinen. Daarbij hebben de VS Peking ook op een aantal fronten aangevallen, waarbij ze kwesties als Xinjiang, Tibet, Taiwan en Hong Kong gebruiken als wapens om het imago van China te besmeuren, sancties op te leggen en natuurlijk een allesomvattende campagne van negatieve publiciteit om onzekerheid en vernietigen het optimisme over de opkomst van China.

Dit beleid heeft onvermijdelijk gevolgen voor Peking, waardoor het land zich minder veilig, achterdochtiger en daardoor minder open voor de buitenwereld voelt. Dat is niet zozeer een mogelijke aanklacht tegen Xi Jinping, maar eerder een structurele realiteit van de politiek. De CIA is bijvoorbeeld meedogenloos in haar pogingen om haar aanwezigheid in China te versterken, maar als China iemand arresteert of in verband brengt met spionage, zullen de media reageren door Peking paranoïde, onzeker en dwingend te noemen, wat laat zien hoe het verhaal het land hoe dan ook zal doorprikken. Wat. Het punt blijft echter nog steeds dat het voor China een grotere uitdaging is om in deze omgeving te groeien dan voorheen. Nieuwe uitdagingen creëren nieuw beleid, en wanneer de reguliere media doen alsof Xi de aanstichter is van alle veranderingen en… “verwennen” De kansen van China liggen eenvoudigweg op meerdere niveaus. Het is een veelzijdige psychologische oorlogscampagne die kiest voor eenvoudige verklaringen in plaats van je het grotere beeld te vertellen van waarom China veranderde.

Je kunt dit verhaal delen op sociale media:

Volg RT op