Olaf Becker
Ruim 160 van onze collega’s zijn al in Gaza vermoord – velen van hen met hun hele gezin. Het is het grootste verlies aan mensenlevens onder VN-personeel in de geschiedenis van onze organisatie.
Het grootste deel van ons personeel is ontheemd. Normaal gesproken hebben we dertienduizend medewerkers in Gaza – op dit moment hebben we er maar drieduizend. Maar we zijn nog steeds de grootste humanitaire operatie in Gaza. Wij vormen de ruggengraat van elke vorm van humanitaire activiteit. Of het nu gaat om foodtrucks, logistiek, het de-escaleren van conflicten met de Israëlische strijdkrachten of welke vorm van coördinatie dan ook, het loopt allemaal via UNRWA.
De opschorting van de financiering van de UNRWA dreigt onze capaciteit om ter plaatse te opereren te elimineren. Zelfs als er veel hulp naar Gaza komt, is het de vraag hoe die hulp zal worden verdeeld.
Onze collega’s in Gaza lijden het meest. Ze ervaren de psychologische belasting van het feit dat ze ontheemd zijn en blijven werken, terwijl ze nooit weten of hun families veilig zijn of niet. Daarbovenop komt de druk om niet te weten of de financiering van UNRWA doorgaat, of zij salarissen zullen ontvangen.
Maar we zijn ook op vier andere terreinen actief en de gemeenschap is diep verweven. Als ik hier met mijn staf spreek – met mijn gezondheidsfunctionarissen en logistieke en personeelszaken – hebben ze allemaal familie in Gaza. Velen van hen hebben familie in Gaza die zijn vermoord. Het gaat verder dan UNRWA-werknemers; het is de hele gemeenschap. We hebben 2,4 miljoen geregistreerde Palestijnse vluchtelingen in Jordanië. Daarom zie je zoveel solidariteit met Gaza. Hier in Jordanië, in Syrië, in Libanon en op de Westelijke Jordaanoever wordt iedereen diep getroffen.
Een ander groot probleem voor ons is dat we op onze scholen mensenrechten onderwijzen. Voor alle duidelijkheid: wij tolereren de gruwelijke aanslagen van 7 oktober helemaal niet. Maar de reactie moet proportioneel zijn. Wat we nu zien is dat 70 procent van Gaza is verwoest of beschadigd, en dat 80 procent van de bevolking ontheemd is geraakt. Ongeveer 70 procent van de slachtoffers zijn vrouwen en kinderen. Het is het hoogste aantal vrouwen en kinderen dat slachtoffer is geworden van een gewapend conflict in de recente geschiedenis.
De gemeenschappen in het Midden-Oosten stellen de waarden die wij hebben onderwezen in vraag en de dubbele standaarden die daarin lijken te bestaan. Waarom kwam de internationale gemeenschap in de oorlog in Oekraïne op één bepaalde manier naar voren, en waar is die steun in het geval van Gaza en de Palestijnen? Er heerst een overheersend gevoel van afstand doen van hun rechten. We moeten de mondiale impact van wat hier in Gaza gebeurt niet onderschatten, met betrekking tot de internationale, op regels gebaseerde orde die we na de Tweede Wereldoorlog probeerden te vestigen en voor de mensenrechten in het algemeen.
We moeten heel voorzichtig zijn dat het werk dat we op dat front hebben gedaan niet wordt gezien als een westers instrument dat alleen wordt toegepast als het de westerse belangen gediend is. Maar helaas is dit waar we nu zijn. Mensen zijn erg cynisch geworden over de mensenrechten.
Bron: jacobin.com
