Te midden van een extreme sociale en economische crisis en een brutaal bezuinigingspakket voorgesteld door de extreemrechtse president Javier Milei, behaalde de Argentijnse arbeidersklasse vorige maand een belangrijke overwinning: de regering trok een wetsvoorstel in dat ingrijpende privatiseringen van staatsbedrijven, bezuinigingen en aanvallen voorstelde. over onder meer arbeidsrechten.
Op de dag van de stemming in de Tweede Kamer van het Congres waren er gespannen taferelen in Buenos Aires. Duizenden demonstranten voor het gebouw, geleid door links, verzetten zich tegen pepperspray en wapenstokken van de politie. Binnenin probeerden Milei’s partij, Liberty Advances (LLA), en haar bondgenoten in het Congres, die geen meerderheid hadden, een centristisch blok ervan te overtuigen het wetsvoorstel te steunen. Aanvankelijk hadden ze succes en werd het wetsvoorstel “in het algemeen” aangenomen. Maar toen het tot een stemming over elk hoofdstuk kwam, resulterend in opeenvolgende nederlagen, trok LLA het wetsvoorstel in.
Het wetsvoorstel vormde het middelpunt van het bezuinigingspakket van Milei, waardoor de nederlaag ervan een aanzienlijke tegenslag is. Om het wetsvoorstel “in het algemeen” aangenomen te krijgen, moest hij het bovendien verwateren en meer dan de helft van de artikelen in de originele versie verwijderen.
Maar ondanks de nederlaag van de regering, die werd veroorzaakt door een enorme algemene staking gevolgd door massaprotesten in het hele land, is de extreemrechtse agenda van Milei geenszins begraven.
De jaarlijkse inflatie bedraagt bijna 250 procent en het armoedecijfer is gestegen van 45 procent in december naar 57 procent. Bijna elke dag is er een nieuwe aanval op de levensstandaard van arbeiders. Na de tegenslag in de wetgeving kondigde Milei bezuinigingen aan op de subsidies voor het openbaar vervoer, wat ertoe zal leiden dat de bus- en metrotarieven de komende maanden met meer dan 360 procent zullen stijgen. Ook heeft hij bezuinigingen op de pensioenen aangekondigd. De meest reactionaire LLA-wetgevers hebben ook een wetsvoorstel ingediend om abortus strafbaar te stellen. Hoewel Milei zich hiervan distantieerde, geeft het een indicatie van het soort sociaal beleid dat zijn partij aan Argentinië wil opleggen.
De regering behoudt de steun van een aanzienlijk deel van de Argentijnse kapitalistische klasse en heeft sterke steun van de internationale kapitalistische klasse. Het Internationale Monetaire Fonds heeft bijvoorbeeld miljarden dollars aan noodleningen vrijgemaakt en Milei geprezen. Verder een recente Wall Street Journal het opiniestuk was getiteld “Amerika heeft een Javier Milei nodig”, terwijl andere artikelen spreken over het enthousiasme van mondiale investeerders over de vooruitzichten om Argentijnse publieke activa in handen te krijgen.
Dit is de reden waarom zij de onbegrensde bezuinigingsactie van Milei steunen. Maar hij wordt geconfronteerd met obstakels. Ten eerste zijn verschillende van zijn voorgestelde wetten of aspecten daarvan door de rechtbanken als ongrondwettelijk bestempeld. Ten tweede betekent zijn gebrek aan een meerderheid in het Congres dat hij afhankelijk is van een centristisch blok om wetgeving aan te nemen. Het is moeilijk gebleken dit blok voor zich te winnen. Zelfs leden van de aan Milei gelieerde coalitie stemden tegen het wetsvoorstel. Ze bekritiseren echter grotendeels de middelen en niet de doelen, en beschouwen zijn aanpak als autoritair door te proberen wetgevende macht over te nemen en te regeren onder de noodtoestand.
Het grootste obstakel voor Milei is echter misschien wel de arbeidersklasse. Maar het is verre van een verenigde oppositie. Grote delen van de arbeiders stemden voor Milei en aanvaarden het idee dat hij zijn voorstellen zou mogen uitvoeren. Milei heeft een directe oproep gedaan aan deze groep door te beweren dat een maandelijks inflatiecijfer van minder dan 25 procent een reden tot feest zou moeten zijn en een bewijs zou moeten zijn dat zijn plan werkt. In januari werd dit bereikt met een maandelijkse inflatie van 20,6 procent.
Er is echter een aanzienlijke minderheid van de arbeidersklasse, niet ongebruikelijk onder invloed van socialistisch links, die de plannen van Milei ziet voor wat ze zijn: een poging om de arbeidersklasse te laten betalen voor de crisis van het Argentijnse kapitalisme en publieke middelen te geven aan internationale kapitalisten. Een sleutelgroep binnen deze minderheid zijn de werknemers uit de culturele sector, die grote, open bijeenkomsten hebben gehouden waarin gedebatteerd wordt over de manier waarop het verzet tegen de aanvallen van de regering georganiseerd kan worden. Soortgelijke processen spelen zich af onder andere groepen werknemers.
Maar de arbeidersklasse wordt ook geconfronteerd met obstakels – vooral de vakbondsbureaucratie, die tot nu toe heeft geweigerd een tweede algemene staking uit te roepen. Ondanks dat links sterk genoeg is om een minderheid van de meest strijdlustige arbeiders in actie te brengen, vereist een grootschalige algemene staking nog steeds een oproep van de grote vakbondsfederaties. Bijgevolg blijven de slogans van links eisen aan de bureaucratie (“Algemene staking en actieplan”) en tegen Milei (“Tot de nederlaag van Milei”).
Uiteindelijk zal de strijd om Milei en zijn extreemrechtse agenda te verslaan niet gemakkelijk of snel worden gewonnen, noch door de intrekking van een bepaald wetsvoorstel. Het zal een langdurig proces zijn, met gedeeltelijke overwinningen en nederlagen, en dat gedurende zijn hele presidentschap zal duren.
Bron: redflag.org.au
