“De homogemeenschap in Sydney is terecht gekwetst en boos. De politie mag dit jaar niet marcheren tijdens Mardi Gras.” Dat zei de Sydney Morning Herald redactie op 25 februari. Tegen het einde van de dag had het bestuur van Sydney Gay and Lesbian Mardi Gras de politie niet uitgenodigd om mee te marcheren in de parade van zaterdag. Op 28 februari hadden ze hen uitgenodigd om terug te komen, zij het dat ze T-shirts met een politielogo droegen in plaats van hun uniform.
De pijn en woede waarmee de Heraut Het hoofdartikel waarnaar verwezen werd, kwam voort uit de door huiselijk geweld veroorzaakte moorden op een homopaar uit Sydney, Jesse Baird en Luke Davies. Beau Lamarre-Condon, een homoseksuele politieagent, is beschuldigd van de moorden. Hij zou zijn politiewapen hebben gebruikt.
Het enige positieve dat uit deze afschuwelijke misdaad voortkomt, is dat het de discussie over de vraag of de politie überhaupt wel naar de Sydney Gay and Lesbian Mardi Gras zou moeten marcheren, opnieuw heeft aangewakkerd. Niet omdat een individuele agent een moorddadige stalker blijkt te zijn, maar omdat zij de politie zijn, en niet iedereen zijn repressieve rol in de samenleving, vroeger en nu, is vergeten.
De politie maakt al 26 jaar deel uit van Mardi Gras. In die tijd hebben zij als instituut flagrante misdaden begaan tegen iedere onderdrukte groep in de samenleving. Lamarre-Condon zelf werd in 2020 gefotografeerd terwijl hij marcheerde in het politiecontingent op Mardi Gras. Dat was het jaar waarin hij Er werd ook gefilmd waarbij herhaaldelijk een inheemse man in het gezicht, de nek en de borst werd getaserd. Hij werd later vrijgesproken door een ‘intern onderzoek’ in wat de standaardprocedure is voor de politie die wordt betrapt op het plegen van geweld op en buiten het werk.
Het bestuur van Mardi Gras leek niet van mening dat dit – of de andere aanhoudende misdaden van de politie – geen goede reden waren om de deelname van de politie in twijfel te trekken.
Dus waarom deze keer? De timing speelde een rol. Het nieuws over de moorden kwam tien dagen vóór Mardi Gras aan het licht, en slechts twee maanden na de weigering van de politie om zich zelfs maar te verontschuldigen toen een onderzoek naar haatmisdrijven tegen LHBTI hen in december bekritiseerde omdat ze “onverschillig, nalatig, afwijzend of vijandig” tegenover het onderzoek. Wat nog belangrijker is: hoewel er veel verdriet volgde voor de slachtoffers, was er ook van velen een boze reactie tegen de politie in het algemeen.
De NSW-politiecommissaris Karen Webb begreep wat er op het spel stond. Ze moest een grens trekken tussen ‘de ene rotte appel’ en de kracht als geheel. Hoe valt ze anders uit te leggen dat ze er op 24 februari plotseling aan dacht haar excuses aan te bieden voor de vier decennia aan LHBTI-haatmisdrijven die de politie eerder had genegeerd?
Het bestuur van Mardi Gras besloot een gebaar te maken om de woede van het volk op de politie te verzachten. Maar wat er is gebeurd, is zinloos. De logica van ‘insluiting’ op basis van identiteit (‘realiseert u zich niet dat er LHBTI-politieagenten zijn?’) won de dag en de politie kwam weer binnen. Als het erop aankwam, zelfs een eenmalige afwezigheid van de politie van de parade riep te veel lastige vragen op. Het allerbelangrijkste: waarom maakte deze repressieve kracht ooit deel uit van een gebeurtenis die was begonnen met een politierel tegen demonstranten voor LGBTI-rechten?
THij De politie had überhaupt nooit uitgenodigd moeten worden.
Mardi Gras was in 1978 een protest uit solidariteit met de homobevrijdingsbeweging in de Verenigde Staten. Het vond plaats op de verjaardag van de Stonewall-rellen van 1969 die deze beweging op gang brachten. De eerste Mardi Gras en de campagne om de aanklachten tegen demonstranten die daarop volgden in te trekken, gaven een enorme impuls aan het LGBTI-radicalisme en de massamobilisatie in Australië.
Maar twintig jaar later, in 1998, was Mardi Gras zo getransformeerd dat de politieagenten werden uitgenodigd om deel te nemen aan een evenement dat ooit riep: “Stop politie-aanvallen op homo’s, vrouwen en zwarten!”.
Had de politie van plek veranderd? Of Mardi Gras gehad?
Werd de politie in 1998 misschien toegelaten tot de parade omdat ze in 1997 een mooie verontschuldiging maakte voor de mishandeling en arrestaties die ze in 1978 tegen de oorspronkelijke Mardi Gras-demonstranten uitvoerden? Er gaat niets boven. Die onoprechte uitspraak kwam pas in 2016, nadat ze de parade al achttien jaar lang met hun aanwezigheid hadden vervuild (en drie jaar nadat ze op de avond van Mardi Gras 2013 verschillende homomannen fysiek hadden aangevallen – iets anders dat de Mardi Gras niet in beweging bracht. Grasbord om de uitnodiging ongedaan te maken).
De politie is een gewelddadige, rechtse instelling die geen rol speelt bij de bescherming van onderdrukte mensen, maar wel een enorme rol bij het in stand houden van structuren van onderdrukking en onrechtvaardigheid. Het politiegeweld wordt verdedigd door en verankerd in de hele instelling.
Wat er veranderd is, is het “management” van Mardi Gras. Het laten marcheren van de politie in de parade is slechts één teken van wat een conservatieve bedrijfsentiteit Mardi Gras is geworden.
Terwijl marxisten, socialisten, anarchisten en andere radicalen Mardi Gras in het leven riepen, bleef de aard ervan niet onomstreden. In 1980 was het belangrijkste debat tussen degenen die vochten om Mardi Gras als politiek protest te behouden en degenen (inclusief eigenaren van homoseksuele bedrijven) die er een viering van “onze levensstijl” van wilden maken. Dat de datum van de mars in 1981 werd verschoven van het koude klimaat van het winterse Stonewall-jubileum in juni naar de toerismevriendelijke warmte van de nazomer zou je moeten vertellen wie er heeft gewonnen.
Mardi Gras werd niet langer georganiseerd door de radicale activisten van de Gay Solidarity Group, maar door een specifieke Gay Mardi Gras Task Group, de voorloper van de huidige raad van bestuur van wat nu een geregistreerde liefdadigheidsinstelling en bedrijf is met een omzet van meerdere miljoenen dollars. De parade zelf is een enorm toeristisch evenement waar grote winsten mee worden gemaakt, waarvan een groot deel door bedrijfsfinanciers van de organisatie, zoals Qantas. Politieke praalwagens zijn zeldzaam. De 78ers-float is nu beperkt tot 100 deelnemers – blijkbaar onderworpen aan dezelfde numerieke beperking als de politie die ons in 1978 belaagde en arresteerde.
Het enige positieve aan de hedendaagse Mardi Gras is dat de massa’s mensen van alle geslachten en seksualiteiten die ernaar komen kijken – honderdduizenden langs de paraderoute en miljoenen online – ons herinneren aan het effect dat radicale massacampagnes voor LGBTI-rechten hebben, van Mardi Gras voor de gelijkheid van het huwelijk heeft een negatieve invloed gehad op de houding van het volk.
De politie daarentegen heeft zich tegen elke opmars verzet. Het normaliseren van deze repressieve kracht door ze op te nemen in de Mardi Gras heeft ze geen haar verbeterd. In plaats daarvan heeft het hun ware aard vergoelijkt.
Diane Fieldes is een 78er die op 27 augustus 1978 meedeed aan de ‘drop the charge’-bijeenkomst, waarbij meer dan 100 mensen werden gearresteerd.
Bron: redflag.org.au
