Tim Wu heeft een stuk in de New York Times dat is perfect ontworpen om mij te irriteren. Daarin stelt hij dat de regering-Biden heeft gebroken met de centrumlinkse orthodoxie door belasting- en overdrachtsprogramma’s te mijden ten gunste van het bestrijden van economische concentratie en het herverdelen van geld binnen de markt.
Hier is Wu:
Om de nieuwheid van de benadering van de economie door de regering-Biden te waarderen, is het de moeite waard om te bedenken dat de orthodoxie van centrumlinks de afgelopen veertig jaar een strategie van “belastingen en overdrachten” is geweest. Het betekende het tolereren of zelfs aanmoedigen van bedrijfsconsolidatie en winst, terwijl de verwachting werd gehandhaafd dat die winsten zouden worden herverdeeld ten dienste van de minder machtigen en minder welgestelden. De populaire metafoor van een nationale taart suggereerde dat we ons eerst moesten concentreren op het laten groeien van de taart en vervolgens op het eerlijk verdelen ervan. . . .
De regering-Biden probeert, in strijd met de centrumlinkse orthodoxie, de economische ongelijkheid aan te pakken, niet door middel van belastingen en overdrachten, maar door middel van beleid dat een groter aantal mensen en bedrijven in staat stelt rijkdom te verwerven. Dat is de betekenis van de ietwat mysterieuze liberale slogan ‘vanuit het midden groeien’. Het doel is niet de herverdeling, maar de ‘voorverdeling’ van rijkdom, om een term te gebruiken die gepopulariseerd is door de politicoloog Jacob Hacker.
Wu geeft drie voorbeelden van dit veronderstelde alternatief voor het belasting- en overdrachtsbeleid:
- Het blokkeren van tientallen fusies, waaronder één tussen Spirit Airlines en JetBlue Airways.
- Subsidies voor de binnenlandse productie van halfgeleiders, wat de Taiwan Semiconductor Manufacturing Company (TSMC) ertoe bracht een fabriek in Arizona te bouwen.
- Een regeling die de kosten voor late creditcardbetalingen verlaagt van $ 32 naar $ 8.
Wu’s argument hier is om een aantal redenen merkwaardig, zelfs op zijn eigen voorwaarden.
Het is niet waar dat Joe Biden niet heeft geprobeerd de economische ongelijkheid aan te pakken via belastingen en overdrachten, dat wil zeggen via de verzorgingsstaat. Een groot deel van de eerste helft van zijn presidentiële ambtstermijn werd besteed aan het doorvoeren van de Build Back Better (BBB)-wetgeving, die nieuwe programma’s zou hebben gecreëerd of de uitgaven voor kinderbijslag, kinderopvang, pre-K, betaald verlof en thuiszorg zou hebben verhoogd. de invaliden. De manier waarop dit wetsvoorstel was geschreven beviel mij niet zo goed, en het mislukte uiteindelijk ook, maar Biden probeerde het wel.
De voorbeelden van Wu zijn ook niet erg goed voor het punt dat hij probeert te maken.
In zijn tweede voorbeeld viert hij dat de federale overheid een hoop geld heeft gegeven aan een buitenlands bedrijf dat momenteel meer dan 60 procent van de mondiale halfgeleidermarkt controleert om een halfgeleiderfabriek in Arizona te bouwen. Is dat werkelijk een beleid dat ‘in de eerste plaats een groter aantal mensen en bedrijven in staat stelt rijkdom te verwerven’? Ik probeer het beleid niet te bekritiseren, maar het staat vrij duidelijk op gespannen voet met Wu’s kruistocht tegen de grootheid.
In zijn derde voorbeeld viert hij dat het Consumer Financial Protection Bureau de kosten voor te laat betalen van creditcards heeft verlaagd van $32 naar $8. Er wordt voorspeld dat deze regelgeving de totale uitgaven voor late vergoedingen met 10 miljard dollar per jaar zal verminderen, wat minder is dan 8 procent van de 130 miljard dollar aan totale rente en vergoedingen die consumenten jaarlijks aan creditcardmaatschappijen betalen. Het is onduidelijk of dit zelfs zal resulteren in een netto besparing voor creditcardconsumenten, aangezien de creditcardmaatschappijen dit zouden kunnen goedmaken door andere vergoedingen of rentetarieven te verhogen.
Maar afgezien daarvan is de regulering van creditcardbetalingen geen anti-grootheids- en concurrentiebevorderend beleid. De regelgeving laat de bedrijfsstructuur van de creditcardsector volledig onaangeroerd, maar wijzigt het gedrag van de sector door middel van wat antitrust-types doorgaans belachelijk maken als ‘command-and-control’-beleid. Dat wil zeggen dat het CFPB, in plaats van de creditcardmaatschappijen op te splitsen om de concurrentie te verleiden, ze rechtstreeks controleert door middel van regelgeving. Nogmaals, dat is prima, maar het is vrij duidelijk niet hoe Wu het presenteert.
De andere fout die Wu maakt is dat hij zijn specifieke beleidsagenda, die soms een ‘predistributieagenda’ wordt genoemd, presenteert alsof het een soort substituut is voor de verzorgingsstaat. Wu is niet de enige die dit doet, en er zijn conservatieve, liberale en socialistische versies van dit argument. Maar ze hebben allemaal ongelijk.
Zoals ik keer op keer heb benadrukt, is de voornaamste functie van de verzorgingsstaat het verschaffen van inkomen aan niet-werkenden: kinderen, ouderen, gehandicapten, studenten, zorgverleners en werklozen. Er zijn veel dingen die je kunt doen om de manier te veranderen waarop het marktinkomen onder de marktdeelnemers wordt verdeeld: grote bedrijven opsplitsen, prijzen reguleren, de lonen drukken door vakbondsvorming, enzovoort. Maar dit zal het probleem niet oplossen dat de verzorgingsstaat oplost, omdat de verzorgingsstaat inkomen verdeelt onder mensen die momenteel geen marktdeelnemer zijn.
Kijk naar het Build Back Better-wetsvoorstel dat hierboven al is besproken. Voor wie waren de voordelen? Kinderen, personen die werkloos zijn vanwege mantelzorg of medische redenen (betaald verlof) en gehandicapten. Het maakt mij niet uit hoeveel bedrijven je opsplitst of hoeveel binnenlandse markten worden bezaaid met overheidssubsidies. Het zal het financieringsprobleem van de kinderopvang niet oplossen, omdat dat probleem fundamenteel geworteld is in het feit dat kinderen geen marktinkomen ontvangen. Om dezelfde reden zal het probleem van de thuiszorg voor gehandicapten niet worden opgelost.
Ik val hier niet op Wu. Zoals ik al zei, het idee dat de verzorgingsstaat een soort pleister is voor marktongelijkheid die niet nodig zou zijn als de arbeids- en kapitaalinkomsten gelijkmatiger verdeeld zouden zijn, heeft veel politieke groeperingen aangehaald, ook onder sommige socialisten. Maar de verzorgingsstaat bestaat niet om geld van hoogbetaalde werknemers en rijke kapitalisten naar laagbetaalde werknemers en eigenaren van kleine bedrijven te verplaatsen. Het bestaat om geld te verschuiven van degenen die factorbetalingen ontvangen naar degenen die dat niet doen, dat wil zeggen van werkenden naar niet-werkenden.
Het baart mij zorgen als ik prominente mensen zie rondlopen met het idee dat we geen uitbreiding van de welvaart nodig hebben, maar dat deze vervangen kan worden door een ander “predistributionistisch” beleid. Hoe wijdverspreider dit geloof wordt, hoe moeilijker het ooit zal zijn om een egalitaire samenleving te verwezenlijken. Het is ook onnodig: je kunt pleiten voor hervormingen die de verdeling van de factorbetalingen veranderen, zonder deze hervormingen ook als alternatieven voor de verzorgingsstaat te presenteren.
Bron: jacobin.com
