Duizenden middelbare scholieren en universiteitsstudenten in heel Australië hebben op 29 februari de klas verlaten om te protesteren uit solidariteit met de Palestijnen die nog steeds te kampen hebben met ernstige ontberingen, ontheemding en moord als onderdeel van Israëls genocidale oorlog tegen Gaza.
De actie werd georganiseerd door Students for Palestine, een activistisch collectief met aanwezigheid op universiteiten in het hele land. Het komt in de nasleep van een van ‘s werelds grootste schooluitval in Palestina afgelopen december, en recentere door studenten geleide protestbezettingen van grote treinstations. Meer dan 1.000 mensen kwamen bijeen in Melbourne, terwijl enkele honderden het protest in Sydney bijwoonden en honderden anderen in Canberra, Brisbane, Wollongong en andere steden.
In Melbourne klinken gezangen als: “Van de rivier tot de zee, Palestina zal vrij zijn!” brulden door de straten, terwijl studenten marcheerden en een nabijgelegen winkelcentrum bezetten. Het overweldigende sentiment van de sprekers en aanwezigen was er een van weigering: een weigering om de genocidale misdaden te aanvaarden die Israël in samenwerking met zijn bondgenoten heeft gepleegd.
Voor universiteitsstudente Eloise is er geen tekort aan verhalen die de urgentie van het in stand houden van de Palestijnse solidariteitsbeweging samenvatten. “Ik las gisteren dat een kind uit Gaza vogelzaadjes kreeg, omdat dat het enige voedsel was waar ze toegang toe hadden. En dat kind stierf”, vertelden ze Rode vlag. ‘Er komt geen voedsel Gaza binnen. Ik ben hier voor dat kind.”
Voor middelbare scholier Ariël was “het steunen van onze broeders en zusters in Palestina, die al jaren lijden”, een gegeven. Dat gold ook voor het feit dat reguliere politici geen vriend van Palestina zijn: “Wie anders zal zich zorgen maken over de duizenden Palestijnen die zijn vermoord, als wij dat niet zijn?”
Aanhangers van Palestina zijn eraan gewend belachelijk gemaakt en belasterd te worden door de bondgenoten van Israël in het parlement, de bestuurskamers en de media. Maar wanneer vooral jongeren zich uitspreken voor Palestina, is de veroordeling vanuit de mainstream ook doordrenkt van neerbuigendheid. Jonge mensen, zo wordt ons verteld, zijn simpelweg te naïef om de aard van Israël en zijn gedrag jegens de Palestijnen te begrijpen.
De protestanten dachten er anders over.
“Politici zouden de geschiedenisboeken moeten gaan bestuderen”, grapte Iza, universiteitsstudente. “Ik kom uit Polen, en daar heeft de Holocaust plaatsgevonden. Als dat mij iets heeft geleerd, is het dat ik niet wil dat zoiets nog eens gebeurt. Maar het gebeurt voor onze ogen en we moeten erover praten.”
“Politici praten veel over onderwijs”, zei een andere universiteitsstudent, Zara. “Maar onderwijs gaat over wat er in de wereld gebeurt. Onderwijs gaat over verandering.”
De vraag hoe sociale rechtvaardigheid kan worden bereikt, werd in Melbourne opgepakt door Jerome Small, lid van de Victoriaanse socialisten. Hij vertelde de menigte hoe hij als middelbare scholier gepolitiseerd werd door de beweging tegen de Zuid-Afrikaanse apartheid, hoe hem vaak werd verteld dat dat regime nooit zou vallen, maar hoe massale strijd – buiten Zuid-Afrika maar vooral door zwarte arbeiders daarbinnen – uiteindelijk de apartheid vernietigd.
De les, zei hij tegen de demonstranten, is simpel: ‘Je kunt vechten en je kunt winnen. Laat ze je niet anders vertellen”. Die les wordt geleerd door een nieuwe generatie: zoals een andere middelbare scholier vertelde Rode vlag,,We kunnen niet zelfgenoegzaam zijn. Dit is gewoon te belangrijk.”
In hun collectieve verzet bieden middelbare scholieren en universiteitsstudenten ons allemaal een les van onschatbare waarde over de moed en overtuiging die solidariteit met Palestina vereist.
Bron: redflag.org.au
