Dylan Riley
Het begint eigenlijk eerst in Palermo. Maar ja, het is heel Europa. Het is de lente van de mensen – het is een Europese reeks opstanden. De beweging omvat verschillende iteraties, waaronder Italiaanse, Hongaarse, Poolse en Duitse versies, waarbij Frankrijk centraal stond met de revolutie van februari 1848. Interessant genoeg wordt de Februarirevolutie in sommige opzichten voorspeld door de revolutie van februari 1848. Communistisch Manifestdat precies in die periode is geschreven.
Als we dus kijken naar het leiderschap in Frankrijk in die tijd, is het essentieel om op te merken dat de situatie niet overal in Europa hetzelfde was. De sociale achtergrond van 1848 is in heel Europa behoorlijk heterogeen. In Frankrijk, en vooral in Parijs, speelde de arbeidersklasse een belangrijke rol, gedreven door figuren als Louis Blanc en Auguste Blanqui. In tegenstelling tot de situatie in 1789 bleven de boeren tijdens de opstand van 1848 echter grotendeels passief.
Dit vormt de basis voor het begrijpen van de complexiteiten die in dit artikel worden besproken De Achttiende Brumairedat een gedetailleerd verhaal combineert met bredere theoretische reflecties.
Hier is de basistijdlijn: in april 1848, net na de Februari-opstand, is er de opkomst van wat we een constitutionele republiek kunnen noemen. Het is niet langer een monarchaal regime en wordt gedomineerd door een groep die de Gematigde Republikeinen wordt genoemd. Maar in juni 1848 nemen de zaken een radicalere wending, met een nieuwe opstand. Marx noemt deze periode de Junidagen, en vormt er een belangrijke achtergrond voor De Achttiende Brumaire.
Deze opstand – van tienduizenden arbeiders – wordt wreed onderdrukt door een van de centrale personages in De Achttiende Brumaire, een man genaamd Louis-Eugène Cavaignac. Hij is een generaal die zijn vaardigheden heeft aangescherpt bij het onderdrukken van de kolonialen in Algerije, en hij komt in 1848 terug naar Parijs om dezelfde technieken toe te passen op de arbeidersklasse. In sommige opzichten doet de situatie denken aan Francisco Franco in Spanje, die eerst zijn sporen verdiende in Noord-Afrika voordat hij tijdens de Spaanse Burgeroorlog reactionair geweld ontketende tegen de Spaanse arbeidersklasse.
De Junidagen zijn werkelijk een sleutelmoment in de Europese geschiedenis zelf, omdat ze de definitieve, onherroepelijke breuk markeren tussen de bourgeoisie en de arbeidersklasse. Voor Marx markeert dit het begin van wat we vanaf dat tijdperk zouden kunnen beschouwen als de moderne klassenstrijd. De arbeidersklasse verdwijnt min of meer naar de achtergrond, net als de rest De Achttiende Brumaire richt zich op de afnemende sociale steun voor het parlementaire regime in Frankrijk, die leidde tot de uiteindelijke ondergang ervan in december 1851 met de staatsgreep van Lodewijk Napoleon Bonaparte.
Het eerste deel van het verhaal is de verkiezing van Bonaparte, die plaatsvindt op 10 december 1848. Het is een nogal opvallende gebeurtenis. Bonaparte is feitelijk het eerste door het volk gekozen staatshoofd ter wereld, dat het Amerikaanse Electoral College-systeem buiten beschouwing laat. Hij begint dus aanzienlijke steun van de bevolking te verwerven. Echter, de meeste De Achttiende Brumaire draait om de machtsstrijd tussen Bonaparte en zijn verschillende burgerlijke tegenstanders. In wezen bevinden alle tegenstanders, die getuige zijn van de verplettering van hun potentiële bondgenoten, zich steeds meer geïsoleerd in hun confrontatie met Bonaparte, totdat hij naar voren komt als de laatste man die overblijft in deze drie jaar durende saga na 1848.
Bron: jacobin.com
