Samantha Power bevestigt dat er waarschijnlijk hongersnood aan de gang is in delen van Gaza – Mother Jones

Hongersnood is waarschijnlijk al aan de gang in delen van Gaza, zei Samantha Power, de hoogste Amerikaanse humanitaire functionaris, woensdag voor het eerst publiekelijk.

Tijdens zijn getuigenis voor de commissie Buitenlandse Zaken van het Huis van Afgevaardigden zei Power, beheerder van USAID en voormalig ambassadeur van de VS bij de VN, dat functionarissen “geloofwaardige” informatie hebben dat er hongersnood plaatsvindt in het noorden van Gaza. Tot nu toe heeft de VN gezegd dat de hongersnood in Gaza ‘dreigend’ is. (USAID reageerde niet onmiddellijk op een verzoek om commentaar over de opmerkingen van Power.)

De verklaring van Power kwam nadat vertegenwoordiger Julián Castro (D-Texas) haar had gevraagd naar nieuwsberichten dat sommige USAID-functionarissen een telegram naar de Nationale Veiligheidsraad hadden gestuurd waarin ze waarschuwden dat er waarschijnlijk al hongersnood aan de gang was in delen van Gaza en dat er waarschijnlijk doden zouden vallen als gevolg van honger. “Versnel de komende weken”, zoals voor het eerst gemeld door HuffPost vorige week.

Power vertelde Castro dat deze telegrammen gebaseerd waren op een rapport opgesteld door een door de VN gesteund agentschap en vorige maand vrijgegeven, waaruit bleek dat er naar verwachting tussen half maart en mei 2024 hongersnood in het noorden van Gaza zou plaatsvinden.

“Dat is hun beoordeling,” vertelde ze Castro over de bevindingen van het bureau, “en wij geloven dat die beoordeling geloofwaardig is.”

‘Dus er is daar al hongersnood?’ vroeg Castro.

‘Dat is – ja,’ antwoordde Power.

Eén op de drie kinderen in het noorden van Gaza is ondervoed, zei Power tijdens de hoorzitting van gisteren, eraan toevoegend dat ambtenaren verwachten dat de cijfers van “ernstige, acute ondervoeding” bij kinderen onder de vijf jaar zullen blijven stijgen. De Wereldgezondheidsorganisatie zei vorige maand dat sinds het begin van de oorlog in oktober vorig jaar 27 kinderen in Gaza naar verluidt zijn gestorven aan ondervoeding. Deskundigen zeggen dat degenen die overleven, levenslange gezondheidscomplicaties kunnen krijgen, waaronder een vertraagde ontwikkeling.

“Het voedsel moet stromen, en het voedsel is niet in voldoende hoeveelheden gestroomd om deze dreigende hongersnood in het zuiden en de omstandigheden die nu al aanleiding geven tot kindersterfte in het noorden te voorkomen”, aldus Power.

Volgens de Foreign Assistance Act is het voor de Verenigde Staten illegaal om militaire hulp te verlenen aan landen die de humanitaire hulp van de VS belemmeren zonder dat de president het Congres ervan in kennis stelt dat dit in het belang van de nationale veiligheid van Amerika is. Dylan Williams, de vice-president voor overheidszaken bij het Center for International Policy, vertelde dit Moeder Jones vorige maand dat Biden “op dit moment de wet niet naleeft”, gezien het uitgebreide bewijsmateriaal dat Israël de levering van voedsel, medicijnen en andere hulp belemmert.

De trieste realiteit van dit alles is dat Power de auteur is van een uitstekend boek over het historische onvermogen van de Verenigde Staten om genocide en andere wreedheden te voorkomen. Ze begrijpt beter dan wie dan ook het draaiboek dat de Amerikaanse regering gebruikt om verantwoordelijkheid af te schuiven en zichzelf machteloos te maken. Zoals ze schreef A Probleem uit de hel in 2002:

Amerika’s non-reactie op de Turkse verschrikkingen [during the Armenian genocide] gevestigde patronen die zich zouden herhalen. Keer op keer zou de Amerikaanse regering terughoudend zijn om haar neutraliteit opzij te zetten en een medestaat formeel aan de kaak te stellen voor zijn wreedheden. Hoewel Amerikaanse functionarissen keer op keer vernamen dat enorme aantallen burgers werden afgeslacht, zou de impact van deze kennis worden afgestompt door hun onzekerheid over de feiten en hun rationalisatie dat een krachtiger Amerikaans standpunt weinig verschil zou maken. Keer op keer zouden Amerikaanse veronderstellingen en beleidsmaatregelen worden betwist door Amerikanen in het veld dat het dichtst bij de slachting stond, die zouden proberen de verbeeldingskracht van hun politieke superieuren te prikkelen. En keer op keer zouden deze voorstanders er niet in slagen Washington te beïnvloeden. De Verenigde Staten zouden humanitaire hulp bieden aan de overlevenden van ‘rassenmoord’, maar zouden degenen die deze moord plegen met rust laten.

Wat de huidige hongersnood en slachtingen in Gaza anders maakt dan sommige van de voorbeelden die in het boek worden beschreven, is dat de Verenigde Staten een sleutelrol hebben gespeeld bij het mogelijk maken ervan, terwijl Power een hoge functionaris in de regering was.

De beste en meest grondige berichtgeving van Power gaat over de genocide in Bosnië. Ze maakt duidelijk dat ze gelooft dat de Verenigde Staten hun militaire macht veel eerder hadden moeten gebruiken om de Servische president Slobodan Milošević tegen te houden, ook al werden zijn oorlogsmisdaden niet met Amerikaanse wapens gepleegd.

Hetzelfde kan vandaag niet worden gezegd.

Wat ook duidelijk uit het boek naar voren komt, is dat Power gelooft dat publiekelijk aftreden een van de meest effectieve dingen is die ambtenaren en politieke aangestelden kunnen doen om te proberen de aanhoudende wreedheden een halt toe te roepen. Een deel van haar boek met de titel ‘Exit’ begint botweg:

Het ministerie van Buitenlandse Zaken is moeilijk te verlaten. Zoals bij de meeste hiërarchische instellingen verankeren rituelen de solidariteit van ‘leden’. Tot de hoge ‘instapkosten’ behoren onder meer de zeer competitieve buitenlandse dienstexamens, het vervelende jarenlang stempelen van visa in consulaire kantoren over de hele wereld, en saaie bureauklussen op het thuiskantoor. Vanwege de associatie van dienstbaarheid met ‘eer’ en ‘land’ wordt vertrek vaak gezien als verraad. De weinigen die uit principe afwijken, worden geëxcommuniceerd of bestempeld als klokkenluiders. De kennis over het Amerikaanse buitenlands beleid is niet beladen met verhalen over de heldhaftige ontslagnemer.

Deze realiteit, benadrukt Power, moet worden betreurd en niet gevierd. Ze portretteert de functionarissen van het ministerie van Buitenlandse Zaken die aftreden vanwege de passiviteit van president Bill Clinton ten aanzien van Bosnië als helden. Ze beschrijft hoe het ene ontslag het andere kan inspireren, waardoor een waterval van publieke afwijkende meningen ontstaat. Tegelijkertijd is Power duidelijk over hoe moeilijk het is om grote instellingen zoals het ministerie van Buitenlandse Zaken in beweging te krijgen. Toch vindt ze het de moeite waard om het te proberen.

Maar velen blijven uiteindelijk als gevolg van een nobele maar uiteindelijk verwrongen calculus. “[T]Juist de mensen die genoeg om een ​​beleid geven om te overwegen om uit protest af te treden, geloven vaak dat hun vertrek het minder waarschijnlijk maakt dat het beleid zal verbeteren”, schrijft Power. “Bureaucraten kunnen gemakkelijk in de ‘effectiviteitsval’ trappen, waarbij ze de kansen overschatten dat ze erin zullen slagen veranderingen door te voeren. Afhaken kan voelen als afhaken. Het perverse resultaat is dat ambtenaren een grotere neiging vertonen om in een instelling te blijven naarmate ze de daden ervan slechter vinden.”