Het personeel van de RMIT Universiteit staakte vorige maand drie en een halve dag. Het was de langste en grootste staking in de 127-jarige geschiedenis van de universiteit. Hun eisen omvatten een verminderde en beheersbare werklast en een loonsverhoging boven de inflatie. Opvallend personeel kreeg gezelschap van studenten bij drie grote ingangen van de campus.
In 2022 genereerde RMIT meer dan $1,2 miljard aan inkomsten. Vice-kanselier Alec Cameron neemt jaarlijks bijna 1 miljoen dollar mee naar huis. Waar komt dit geld vandaan? Zoveel mogelijk uit het overwerkte, onderbetaalde en onzekere personeel persen.
Op de eerste dag van de staking, 25 maart, was het duizend dagen geleden dat de laatste arbeidsovereenkomst afliep. Sindsdien is de inflatie met ruim 15 procent gestegen, terwijl het personeel slechts twee loonsverhogingen heeft gekregen van 2 procent en 3 procent.
Ook de werkdruk is een groot probleem. Het personeel van RMIT is, net als vele anderen in de onderwijssector, zeer overwerkt en maakt uren onbetaalde overuren, vooral sinds tijdens de pandemie honderden banen zijn geschrapt.
“Ik coördineerde zeven cursussen verdeeld over twee graden, zowel bachelor- als masteropleidingen [and] Ik ben aanspreekpunt voor 300 tot 400 studenten”, legt Dooyeon Park van de School of Media and Communication uit aan Rode vlag.
Het hoger onderwijs is een van de meest informele sectoren van het land. Ruim 60 procent van het RMIT-personeel bestaat uit losse medewerkers, wat betekent dat hun werk onstabiel en onzeker is.
Een docent aan de School of Global, Urban and Social Studies, die al zeven jaar een tijdelijk contract heeft, vertelde het Rode vlag dat ze zich “voortdurend afvragen of [they] volgend semester een baan zou hebben”.
Een ander opvallend personeelslid werkt al meer dan tien jaar bij RMIT, het grootste deel van die tijd in tijdelijke functies. Toen hij een vaste baan zocht, weigerde het management omdat de lessen die hij gaf op verschillende dagen van het ene semester tot het volgende vielen, en dus niet als regulier werk kwalificeerden.
Bovenop de arbeidsomstandigheden waar andere bazen alleen maar van dromen, heeft het management van RMIT vakbonds-misbruiktactieken ingezet door te proberen de NTEU buiten de onderhandelingen te houden met meerdere niet-vakbondsstemmingen. Dat gaat gepaard met een strategie om de onderhandelingen over een nieuwe arbeidsovereenkomst zo lang mogelijk uit te stellen. Liam Ward, docent bij RMIT en gekozen lid van het NTEU-bijkantoorcomité, vertelde het Rode vlag:
“Het is walgelijk en schandalig dat het management van RMIT dit duizend dagen heeft uitgesteld en heeft geweigerd ons een echte overeenkomst te bieden die zou voldoen aan onze behoeften als personeel in deze instelling. Maar we maken ze duidelijk dat we er nog eens duizend zullen nemen als dat nodig is. We gaan geen oude onzin tekenen, we gaan alleen een overeenkomst ondertekenen die ons leven beter maakt. We zullen blijven vechten en zullen niet stoppen voordat we winnen.”
Medewerkers weten dat het hun werk is dat de universiteit draaiende houdt. Zoals Tricia McLaughlin, voorzitter van de NTEU RMIT-afdeling tijdens de openingsbijeenkomst zei: “Wij zijn RMIT, en we verdienen beter!”.
Bron: redflag.org.au
