Sinds 7 oktober is elke kritische evaluatie van de militaire operatie van Hamas – de methode, rationaliteit en doelstellingen ervan, of de rol ervan bij het beëindigen van de Israëlische bezetting – binnen links moeilijk uit te spreken. Dit is niet alleen zo omdat een bezettende macht uiteindelijk verantwoordelijk is voor de destructieve status quo, maar ook omdat het bekritiseren van de tactieken van een groep die handelt in naam van de onderdrukten wordt gezien als het ondermijnen van hun rechtmatige zaak.
Deze situatie wordt nog verergerd door talrijke intellectuelen aan de linkerkant die onvoorwaardelijke steun hebben uitgesproken – zo niet feestelijk – voor de aanval van Hamas. Een recent bericht op de blog van Verso Books plaatst een sociaal regressieve religieuze beweging als Hamas in de universele emancipatorische traditie van links, waarin wordt gesteld dat “de paragliders die op 7 oktober Israël binnenvlogen, de revolutionaire associatie van bevrijding en vlucht voortzetten.”
Andreas Malm heeft gesuggereerd dat de Al-Aqsa Flood-operatie meer heeft bereikt dan de Eerste Intifada, omdat de Palestijnen erin slaagden stenen te vervangen door militaire wapens – waarbij hij negeerde dat de Intifada de grootste zelfgeorganiseerde antikoloniale massabeweging in de Palestijnse geschiedenis was, en dat zij Israël zal ongekende politieke concessies doen. Als je beweert dat Hamas erin is geslaagd meer te bereiken, negeer je totaal dat zijn militaire aanval een enorme genocide tegen het Palestijnse volk heeft teweeggebracht.
Zoals Rashid Khalidi heeft betoogd: “Terugkijkend op de afgelopen zes maanden – op de wrede slachting van burgers op ongekende schaal, de miljoenen mensen die dakloos zijn geworden, de massale hongersnood en ziekten veroorzaakt door Israël – is het duidelijk dat dit een nieuw tijdperk markeert. afgrond waarin de strijd om Palestina is gezonken.” Tom Segev is het daarmee eens: “Voor de Palestijnen is de Gaza-oorlog de ergste gebeurtenis die ze in 75 jaar hebben meegemaakt. Nog nooit zijn er zoveel mensen vermoord en ontworteld sinds de Tweede Wereldoorlog nakbade catastrofe die hen overkwam tijdens de Israëlische onafhankelijkheidsoorlog in 1948, toen honderdduizenden Palestijnen gedwongen werden hun huizen op te geven en vluchtelingen te worden.”
Naast individuele stemmen is de kritiekloze viering van Hamas de afgelopen dagen ook waargenomen in delen van de overigens inspirerende solidariteitsmobilisaties. “Wij zeggen gerechtigheid, jij zegt hoe? Brand Tel Aviv plat,’ hoor je sommigen in een video zingen.
Dergelijke slogans, hoe zeldzaam ook, ondermijnen de Palestijnse zaak. Het steunen van Palestina gaat over het beëindigen van een illegale bezetting en het aansprakelijk stellen van Israël voor het schenden van het internationaal recht. Het gaat niet om het steunen van de moord op Israëlische burgers of de vernietiging van Israëlische steden. Het hooghouden van het internationaal recht betekent het hooghouden ervan voor iedereen.
Dit soort retoriek laat een hele reeks politieke standpunten in Palestina samenvallen in wat één militante groep zegt en doet. Het gaat er ook van uit dat Hamas voortdurend namens het hele Palestijnse volk spreekt en handelt – eenvoudigweg omdat het in 2006 een verkiezing (met 45 procent van de stemmen) in de bezette Palestijnse gebieden heeft gewonnen (voornamelijk als proteststem tegen de plannen van de Palestijnse Autoriteit). corruptie en de overgave ervan in Oslo).
De enige verkiezingsoverwinning van Hamas is daarom geen blanco cheque voor de eeuwigheid. Dit geldt vooral omdat Hamas bij het bestuur van Gaza de democratie is vergeten, autoritarisme en corruptie heeft toegepast en politieke organisatie en afwijkende meningen heeft onderdrukt. Het openlijk uitspreken van uw mening of het uiten van uw politieke opvattingen is voor veel Palestijnen in Gaza kostbaar gebleken. Maar hun stilzwijgen is geen steun voor Hamas.
Twee recente artikelen in de reguliere pers laten zien hoe belangrijk het is om naar de Palestijnse stemmen in Gaza te luisteren, aangezien zij de extreme omstandigheden van genocide, hongersnood en hongersnood ondergaan die door het Israëlische bezettingsleger zijn ingesteld.
De Financiële tijden onlangs gerapporteerd over de publieke opinie in Gaza – een ontnuchterende lectuur. Terwijl de Palestijnen in Gaza Israël duidelijk de schuld geven van het uitvoeren van een menselijke catastrofe in Gaza, groeit de woede en wrok jegens Hamas omdat het niet de omvang van de Israëlische vergeldingsmaatregelen voor de aanslagen van 7 oktober heeft verwacht en de Palestijnen tijdens de oorlog niet heeft beschermd.
Eén geïnterviewde, Nassim, zegt openlijk dat Hamas “de reactie van Israël had moeten voorspellen en had moeten nadenken over wat er zou gebeuren met de 2,3 miljoen Gazanen die nergens veilig heen kunnen” en “zich had moeten beperken tot militaire doelen.”
Een andere geïnterviewde, Samia, is zelfs nog vernietigender. “De rol van het verzet is om ons, burgers, te beschermen, niet om ons op te offeren”, zei ze. “Ik wil niet dood en ik wilde niet dat mijn kinderen getuige zouden zijn van wat ze hebben gezien en in een tent zouden leven die lijdt onder honger, kou en armoede.”
Dergelijke kritiek komt overeen met wat veel Palestijnen uit Gaza de afgelopen maanden op sociale media hebben gepost. Het is ook vertegenwoordigd in de kritische berichtgeving van de ervaren anti-bezettingsjournalist Amira Hass.
In een recent artikel in HaaretzHass legt de onvrede en kritiek van het volk over de operatie van Hamas vast, evenals wat wordt gezien als de enorm kostbare manier van gewapend verzet van Hamas tegen een enorm superieur Israëlisch leger. Palestijnen in Gaza klagen openlijk over hun gebrek aan veiligheid en bescherming tegen de verwachte vergelding van Israël en over het gebrek aan “duidelijke strategische politieke planning” van Hamas.
Wat een geïnterviewde, Basel, het meeste zorgen baart, is dat zijn kritiek op Hamas en zijn benadering van verzet als verraad worden bestempeld. Zoals Hass uitlegt: “Hij is boos dat de Palestijnen buiten Gaza en hun aanhangers verwachten dat de Gazanen hun mond houden en Hamas niet bekritiseren, omdat de kritiek ogenschijnlijk de vijand helpt. Hij verwerpt de veronderstelling dat het twijfelen aan de beslissingen en acties van deze gewapende groep – en dit publiekelijk te doen – een daad van verraad is.”
Deze kritische stemmen komen overeen met de meest recente opiniepeilingen in de bezette gebieden. Hoewel peilingen in oorlogstijd onderhevig zijn aan extreme uitdagingen en schommelingen, vooral in Gaza, waar politieke angst en het zwijgen belangrijke factoren zijn waarmee rekening moet worden gehouden bij het beoordelen van de nauwkeurigheid van de antwoorden, kunnen er enkele consistente trends worden geïdentificeerd.
Uit peilingen blijkt dat de goedkeuringsscore van Hamas in Gaza de afgelopen maanden inderdaad met 11 punten is gedaald – tot een derde. Er is ook sprake van een algemene daling van de steun voor de gewapende strijd. In antwoord op de vraag: “Wat is volgens u de beste manier om de Palestijnse doelen te bereiken, namelijk het beëindigen van de bezetting en het opbouwen van een onafhankelijke staat?” zowel op de Westelijke Jordaanoever als in Gaza neemt de steun voor de gewapende strijd af, van 63 procent in december naar 46 procent in maart. Alleen al in Gaza is het gedaald van 56 procent naar 39 procent. Hamas zelf heeft zojuist ook zijn bereidheid herhaald om de wapens neer te leggen en een langdurig staakt-het-vuren met Israël te aanvaarden in ruil voor een staat langs de grenzen van 1967.
Ook in Gaza is de steun voor de tweestatenoplossing dramatisch toegenomen: van 35 procent in december naar 62 procent in maart. Dit blijft waar, ook al erkent de meerderheid van de Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever en in Gaza ook de praktische belemmeringen voor een dergelijke oplossing, namelijk het zich uitbreidende nederzettingenproject van Israël. Wat dit niettemin aangeeft, is dat de Palestijnen in Gaza hopen dat internationale aandacht en externe politieke druk op Israël resultaten zullen opleveren.
De steun voor de éénstaatoplossing onder de bezette Palestijnen is tijdens de oorlog tegen Gaza gedaald tot 24 procent. De meeste bezette Palestijnen willen zich afscheiden van Israël en in hun eigen staat leven, en ze willen af van de illegale nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever. Het koloniale project is in strijd met de Palestijnse rechten onder het internationaal recht, in het bijzonder het recht op zelfbeschikking.
Bovendien hebben de Israëli’s tijdens deze oorlog de Palestijnse samenleving tot de meest extreme niveaus ontmenselijkt. In navolging van de signalen van hun agressieve elite en oorlogszuchtige media (verzadigd met ex-militaire en veiligheidsexperts) hebben de Israëli’s overweldigend de decimering van Gaza gesteund. Wat de Israëliërs het meeste zorgen baart zijn de gijzelaars, en niet de oorlog. De levens van Israëlische gijzelaars zijn van belang, terwijl de Palestijnen, in de woorden van de Israëlische minister van Defensie, ‘menselijke dieren’ zijn.
Gemotiveerd door wraak en vergelding is Israël een narcistische samenleving die zich wentelt in haar eigen verwondingen en die verwondingen gebruikt als excuus voor haar monumentale misdaden tegen het Palestijnse volk. De Palestijnen vinden Israël wreed, ongevoelig en gruwelijk, en hun eerste gedachte is ‘bescherm mij tegen Israël’. Is dit de Israëlische samenleving waarin de Palestijnen in waardigheid en met gelijke rechten moeten leven?
Wat de toekomst ook brengt, de Palestijnen moeten collectief, democratisch en zonder angst door hun verwoestende situatie heen kunnen komen. Als we daarop blijven hameren, versterken we hun recht op zelfbeschikking.
Bron: jacobin.com
