De keizer had heel weinig kleren – Moeder Jones

Bij het zwijggeld Het proces tegen voormalig president Donald Trump in Manhattan is het verhaal van Stormy Daniels in zekere zin een proxy-strijd om het daadwerkelijke debat over boekhouden: als je Daniels’ verslag gelooft van de affaire die zij beweert te hebben gehad, dan moet je Trump vinden – die ontkent zo’n ontmoeting – ongelooflijk. Als je Daniels niet gelooft, wordt het veel gemakkelijker om het verhaal van de verdediging te accepteren dat dit allemaal één grote oplichterij is.

De seksuele ontmoeting die Daniels deze week onder ede in precieze en verontrustende details beschreef, is technisch gezien niet relevant voor de vragen die voorliggen. Maar zij is de haak voor het verhaal dat niemand kan negeren. En omdat er binnen geen televisiecamera’s zijn toegestaan, zullen mensen hun uiterste best doen om naar haar te luisteren. In het gerechtsgebouw ontmoette ik een man die om 3.30 uur was komen opdagen, alleen maar om een ​​stoel te bemachtigen in de overloopkamer. ‘Het is stormachtig,’ legde hij uit. Verder hoefde hij niets te zeggen.

Daniëls is de ster. Dus tijdens het kruisverhoor van donderdag wilde de verdediging haar vernietigen. Susan Necheles, de enige vrouw in het juridische team van Trump, nam de taak op zich. Ze heeft er lang over gedaan om Daniels ertoe te brengen te zeggen dat haar motivatie om haar verhaal in het openbaar te vertellen voortkwam uit persoonlijke kwaadwilligheid jegens de president vanwege politieke overtuigingen en een verlangen om zoveel mogelijk geld te verdienen. Daniels’ verschillende winstgevende ondernemingen tijdens de Trump-jaren, hoorden we, omvatten onder meer een rol in de reality-tv-show Surrealistisch leven en een nationale tournee waarin ze in stripclubs verscheen, die Necheles zo vaak mogelijk de ‘Making America Horny Again’-tour wilde noemen. (Daniels hield vol dat dit niet haar slogan was – en gewoon “hoe een club in North Carolina het noemde.”)

Verschillende tentoonstellingen die volgden, gaven gedetailleerde merchandise-deals van Daniels. Het was een overvloed aan slechte Yankee Swap-cadeaus: er was een stripboek, Stormachtige politieke macht van Daniels; een zwart-paars #TeamStormy t-shirt; en een kaars ‘Stormy Saint of Indictments’, die voor $ 40 werd verkocht, maar waarvan Daniels zei dat ze er slechts $ 7 per stuk voor ontving.

‘Je viert de aanklacht door dingen uit je winkel te verkopen,’ zei Necheles.

“Niet anders dan meneer Trump.” Daniëls antwoordde.

‘Je verkoopt je eigen spullen,’ vervolgde Nechelis.

“Ik ga de spullen van iemand anders niet verkopen.”

‘Je schept op over de aanklacht tegen Trump,’ zei Nechelis opnieuw.

“I is president Trump aangeklaagd?” Daniëls reageerde.

Zo ging het een tijdje door: de advocaat van een man die steaks verkocht bij Sharper Image, in een poging de geloofwaardigheid van iemand anders te ondermijnen door te vragen of er iets was waar ze haar naam niet aan wilde verbinden tegen een prijs. Maar in hun poging om Daniels neer te halen, slaagde het team van Trump er ook in haar menselijker te maken, door de vernederende taal en de bedreigingen te benadrukken waaraan Daniels was blootgesteld omdat hij zich uitsprak. Op een gegeven moment haalde de verdediging, in een poging aan te tonen dat Daniels de eer opeiste voor de juridische problemen van Trump, een tweet van eind maart op waarin ze zichzelf ‘de beste persoon om de oranje drol door te spoelen’ noemde:

Precies! Dat maakt mij de beste persoon om de oranje drol door te spoelen https://t.co/jYZTm2SOfK

— Stormachtige Daniels (@StormyDaniels) 27 maart 2024

Daniels merkte op dat ze alleen maar reageerde op iemand die haar ‘HET MENSELIJK TOILET’ had genoemd.

‘Dus als je zegt dat jij de beste persoon bent om de oranje drol weg te spoelen,’ vroeg Necheles, ‘verwees je dan niet naar Trump?

“Als iemand mij een toilet gaat noemen, kan ik zeggen dat ik iemand kan doorspoelen!” zei Daniëls.

Het was strikt genomen niet de meest overtuigende ontkenning cursus de “oranje drol” was Trump. Maar dit soort uitwisselingen boden ook een glimp van de kwetsbaarheid van Daniels. Het is rot om te merken dat je te maken krijgt met bedreigingen en beschimpingen. Ze klonk moe van het omgaan met het misbruik.

“Ik ben ook geen toilet,” herhaalde Daniels even later. “Ik ben geen menselijk toilet.”

Trump, geconfronteerd met het vooruitzicht op gevangenisstraf voor toekomstige overtredingen van een spreekverbod, zat rustig, soms met zijn ogen dicht, tijdens dit alles. Maar het was een verhaal dat hij zou hebben herkend omdat het neerkwam op een variatie op het verhaal waar Trump en mensen zoals hij altijd mee omgaan: ze was gewoon een gekke, geldzuchtige je-weet-wel.

De vragen van de verdediging werden persoonlijker naarmate de ochtend vorderde. Op een gegeven moment verdiepte Necheles zich in het leven van Daniels in New Orleans, waar ze onlangs verhuisde naar een 19e-eeuws huis in het Garden District dat, zoals ze eerder beweerde, bezeten was door een ‘heel duister, niet-menselijk ding met tentakels’. Daniels verdiende geld, suggereerde Necheles, ‘door mensen te vertellen dat je het vermogen hebt om met geesten en dode mensen te communiceren.’ Daniels bevestigde dat ze tarotkaarten leest en heeft onlangs samengewerkt met een team van paranormale onderzoekers.

‘Je beweerde ook dat je in een huis in New Orleans woonde waar het spookte’, en dat ‘geesten je vriend aanvielen’, zei ze.

Daniels erkende dat er in het huis ‘veel interessante en onverklaarde activiteiten’ plaatsvonden, maar vertelde de rechtbank verder dat ‘veel van de activiteiten volledig werden ontkracht als een gigantische buidelrat die zich onder het huis bevond.’

Necheles bleef echter aandringen op een manier die verder ging dan de beschuldiging van opportunisme.

‘Is het niet een feit dat Jij was degene die je vriend heeft aangevallen?

Bezwaar. Gestaag.

‘Twijfelde je vriend niet aan je gezond verstand?’

Bezwaar. Gestaag.

Het kan je soms vergeven worden als je denkt dat je op de verkeerde beproeving bent afgestemd. Necheles vond zelfs een vreemde manier om te suggereren dat Daniels’ carrière in het maken van ‘seksfilms’ – voor het geval iemand daar even aan herinnerd moest worden – op de een of andere manier indicatief was voor een natuurlijke leugenaar.

‘Je hebt veel ervaring met het echt laten lijken van nepverhalen over seks, toch?’ Necheles onderzocht.

“Wauw, zo zou ik het niet zeggen,” antwoordde Daniels. ‘De seks in die verhalen is heel reëel – net als in die kamer’, zei ze, verwijzend naar haar affaire met Trump.

Nacheles ging door en suggereerde dat Daniels bedreven was in het schrijven en onthouden van dialogen, en daarom zo’n aflevering had kunnen verzinnen.

“Als dat verhaal niet waar was, zou ik het een stuk beter hebben geschreven”, antwoordde Daniels.

Necheles deed op een bepaald niveau gewoon het soort dingen dat advocaten doen: een stergetuige aanvallen vanuit elke denkbare hoek. Maar de som van dit spervuur ​​was omgekeerd: het was het kruisverhoor, en niet de getuige, dat aan samenhang ontbrak. Trumps vasthoudendheid om de affaire te ontkennen is een gewicht dat ze niet kunnen afschudden.

En de voormalige president heeft genoeg advocaten ontslagen (een andere ex-advocaat, Michael Cohen, zou later deze week getuigen) zodat zijn team altijd zijn ijdelheid in gedachten moet houden. Op een gegeven moment vroeg Necheles Daniels om te bevestigen dat Trump inderdaad heel goed had gespeeld op het golftoernooi waar ze elkaar ontmoetten. Het was moeilijk voor te stellen dat een dergelijke vraag werkelijk gericht was aan de mensen die in de jurybank zaten.

Het grote probleem voor de pogingen van het Trump-team om Daniels als fabulist te ontmaskeren, is dat haar verhaal behoorlijk consistent is. Een van de meest opvallende dingen aan het kruisverhoor was hoe klein het voelde. Op een gegeven moment besteedden Necheles en Daniels ongeveer twintig minuten aan het debatteren over de betekenis van het woord ‘diner’. In interviews, getuigenissen en gepubliceerde verslagen heeft Daniels herhaaldelijk verklaard dat Trump haar uitnodigde voor een ‘diner’, maar dat ze nooit echt eten kreeg. Maar in een interview uit 2011 met InTouch wekelijksDaniels zei dat ze hadden gegeten, zonder enige suggestie dat er geen eten in het verschiet lag.

Dit werd behandeld als een rokend pistool. Het verhaal was veranderd, omdat het in het begin allemaal verzonnen was, beweerde Necheles. Daniels beweerde dat dit niets van dien aard was: het feit dat in het interview niet expliciet werd vermeld dat ze honger leed, betekende niet dat ze daadwerkelijk aten. Ze ging eten, maar het eten kwam nooit. De afwezigheid van een afwezigheid impliceert niet een aanwezigheid. We begaven ons op diepe filosofische gronden.

Keer op keer kwam Necheles terug op deze eeuwenoude en onbeantwoordbare vraag: is een getuigenis afgelegd onder ede tijdens langdurig onderzoek en kruisverhoor meer of minder betrouwbaar dan citaten die, met de hulp van een publicist, worden verstrekt om InTouch wekelijks? Daniels leek een beetje in de war over de reden waarom de verdediging bleef hameren op bewerkte citaten in een tabloid in de supermarkt.

“Dit is een entertainmentmagazine – het is heel kort en frivool!” zei Daniëls.

Later, tijdens de omleiding, toen Necheles nog een bezwaar indiende, slaakte Daniels een hoorbare zucht en sloop naar wat leek op een laatste opgraving.

‘Ik heb zo’n honger,’ zei ze.

Daniels was overtuigend en soms meeslepend. Het Trump-team zou zeggen dat ze acteerde. Ik denk dat het een beetje eerlijker is om te zeggen dat ze optrad; Ze herkennen zeker een showman als ze er een zien. Maar toen ik donderdag naar de Stormy Show keek, was het moeilijk om niet na te denken over hoe klein het podium voor deze dramatische getuigenis was – en hoe anders dit verhaal zich zou afspelen als het proces op tv zou zijn.

In tegenstelling tot zijn twee impeachments en de hoorzittingen van 6 januari zullen de meeste mensen hun toevlucht moeten nemen tot tweedehandsverslagen van de zaak, omdat New York een van de slechts twee staten is die video volledig uitsluiten in de rechtszaal. Als je het eerste strafproces tegen een ex-president in de Amerikaanse geschiedenis als particulier wilde bijwonen, moest je voor zonsopgang fysiek naar Lower Manhattan gaan en op een paar meter afstand staan ​​van iemand die een pop vasthield. Zelfs dan zou je de hele zaak waarschijnlijk vanuit de overloopkamer bekijken – een verder lege rechtszaal met drie schermen die niet groot genoeg waren; de echte professionals brengen een verrekijker mee. Fotografie, video- en audio-opnamen zijn ten strengste verboden. Vier agenten patrouilleerden te voet – en ik bedoel Echt Hij patrouilleerde er en ijsbeerde door de gangpaden om er zeker van te zijn dat niemand heimelijk de regels overtrad.

Er zit een vreemde ironie in dit alles. Trump is de ultieme creatie van de roddelbladen en dit is het ultieme roddelproces – het meest cameraklare proces tegen hem. Met Daniels als gids gaat het proces verder dan het papierwerk en raakt het de smakeloze essentie van de man: een smerige mogul die zich niet aan de regels houdt, die zijn macht aan anderen laat bungelen om te krijgen wat hij wil.

Op een andere tijdlijn zou de getuigenis van Daniels on-loop worden afgespeeld op MSNBC en CNN. (Je zou waarschijnlijk nooit het einde horen van de zin: ‘Ik ben geen toilet.’) Het feit dat het strafproces tegen een kandidaat van een grote partij achter gesloten deuren en op streng bewaakte schermen plaatsvindt, is een stille wereldveranderende gebeurtenis. Trump, die nog nooit aan een regel heeft voldaan waar hij zich niet prettig bij voelt, wordt opnieuw gered door een verouderde reeks normen.