Argentijnse werknemers uit de publieke sector nemen het op tegen Milei

De strijd van de Argentijnse arbeidersklasse tegen de ultraconservatieve president Javier Milei blijft evolueren. Werknemers in de publieke sector vormen een van de belangrijkste groepen die het verzet leiden. Door stakingen, protesten en bezettingen van overheidsgebouwen hebben staatsarbeiders zich verzet tegen het plan van Milei om tot 70.000 mensen te ontslaan.

Milei trad in december aan en ging regelrecht in het offensief tegen de arbeidersklasse. Hij bezuinigde op de overheidsuitgaven, beperkte het stakingsrecht en privatiseerde de staatsindustrie. Hij voerde ook draconische antiprotestwetten in die elke bijeenkomst van meer dan drie mensen als een illegaal protest beschouwden.

“Ze proberen de publieke sector te vernietigen”, vertelde Leonardo Rando, een afgevaardigde in de State Workers’ Association (ATE) en lid van de Socialist Workers’ Movement (MST). Rode vlag. “Ze zijn niet geïnteresseerd in het voortzetten van welk overheidsbeleid dan ook dat de levenskwaliteit van de mensen verbetert.”

In veel gevallen vertelde het management de werknemers niet eens dat ze waren ontslagen. In plaats daarvan kwamen ze er pas achter toen hun toegangskaarten op een ochtend niet werkten.

Gelukkig heeft het verzet van de arbeidersklasse belangrijke aspecten van Milei’s plannen verijdeld. De Argentijnse arbeidersklasse is sterk, met een vakbondspercentage van ongeveer 40 procent in de formele economie en een grote linkerzijde. Het verzet begon vrijwel onmiddellijk, met enorme protesten en stakingen in het hele land. Dit mondde uit in een algemene staking op 24 januari, waarbij een half miljoen mensen zich aansloten bij het begeleidende protest in de hoofdstad Buenos Aires.

Kort daarna trok Milei zijn voorstel uit het congres terug toen duidelijk werd dat er niet genoeg stemmen voor waren. De enorme protesten van de afgelopen vijf maanden hebben de antiprotestwetten getrotseerd en bepaalde aspecten ervan tot dode letter gemaakt.

Nu zijn eerste poging om een ​​grote aanval op de hele arbeidersklasse uit te voeren, is verslagen, heeft Milei het roer omgegooid. Hij richt zich nu op specifieke delen van de werknemers, zoals de publieke sector, terwijl hij probeert een afgezwakte versie van zijn oorspronkelijke wetsvoorstel door te voeren.

De Argentijnse publieke sector kent een trotse geschiedenis van verzet en blijft goed georganiseerd. De afgelopen jaren heeft het land progressieve hervormingen doorgevoerd, zoals minimale arbeidsquota voor vrouwen, transgenders en gehandicapten.

Als reactie op de aanslagen zijn enkele vakbonden in de publieke sector in staking gegaan en directe actie ondernomen. Tijdens een nationale protestdag op 3 april drongen ATE-werknemers door de politielijnen en bezetten verschillende overheidsgebouwen in verschillende steden, waar ze open vergaderingen hielden. Twee dagen later volgde ATE met een landelijke staking en een mars naar het Ministerie van Economische Zaken.

Staatsarbeiders van het Nationaal Instituut voor Film en Audiovisuele Kunst (INCAA) houden al maanden grote bijeenkomsten en protesten. De Argentijnse cinema is wereldberoemd en speelt een belangrijke culturele rol in het land. INCAA heeft ongeveer 700.000 mensen in dienst en staat om economische en ideologische redenen al geruime tijd in de vuurlinie van conservatieven.

“Er bestaat in ons land een traditie van onafhankelijke cinema die ook wereldwijd wordt erkend en gewaardeerd, die het vertellen van verhalen vanuit verschillende perspectieven mogelijk maakt, inclusief kritiek op de huidige politieke macht”, schreef een groep INCAA-afgevaardigden in een recent persbericht. “Dit is allemaal wat ze willen vernietigen om Argentinië te reduceren tot een goedkope locatie voor Hollywood-producties.”

Binnen de vakbeweging heeft socialistisch links een aanzienlijke kracht opgebouwd. In Córdoba, de op één na dichtstbevolkte provincie, deed links afgelopen augustus bijvoorbeeld mee aan de vakbondsverkiezingen en won de hoofdstedelijke afdeling van de Unie van Opvoeders van de provincie, waarbij twee andere campagnes werden verslagen. Deze sectie van de vakbond heeft 16.000 leden, en de hele vakbond heeft 43.000 leden van de ongeveer 80.000 leraren in de regio.

Maar ondanks enkele overwinningen voor links wordt de vakbondsbeweging overweldigend gedomineerd door het peronisme, de politieke beweging die de ruimte van centrumlinks naar centrumrechts in beslag neemt en het land sinds de jaren tachtig het grootste deel van de tijd heeft geregeerd.

Socialistische organisaties, waaronder de MST, proberen de gewone leden van de vakbonden te organiseren en een meer strijdlustige aanpak aan te moedigen. Sinds de verkiezing van Milei hebben ze openbare bijeenkomsten belegd, deelgenomen aan grote arbeidersvergaderingen en als een sterke colonne, onafhankelijk van de vakbondsbureaucratie, marcheerden tijdens de algemene staking in januari.

“Wij geloven dat het nodig is om naar een grote bijeenkomst van alle staatswerkers te gaan om het noodzakelijke actieplan te definiëren. De komende weken zou er een nieuwe staking van 48 of 72 uur moeten zijn. Geen enkele actie mag worden uitgesloten; we moeten blijven groeien en nadenken over de radicalisering van de strijd”, aldus Rando.

Werknemers in de publieke sector hebben het niet alleen tegen de regering van Milei. Ze worden geconfronteerd met aanzienlijke obstakels in de vakbondsbureaucratie, die nauw verbonden is met de peronisten. Zij heeft geweigerd stakingen uit te roepen op bepaalde werkplekken en bedrijfstakken, en zelfs als zij daartoe wel heeft opgeroepen, heeft zij de werknemers niet serieus georganiseerd en voorbereid. In plaats daarvan probeert zij routinematig de woede en frustratie van de arbeiders te kanaliseren in verkiezingscampagnes voor de peronisten, net zoals de Australische vakbondsbeweging dat doet voor de Labour Party.

De bureaucratie negeert ook de beslissingen die door de achterban worden genomen. In de week voorafgaand aan het aantreden van Milei stemden afgevaardigden van ATE Capital (de sectie van Buenos Aires) bijvoorbeeld voor een protest. Maar drie dagen voordat de conferentie zou beginnen, kondigde de algemeen secretaris van de vakbond aan dat deze zou worden vervangen door een persconferentie waarin de vakbondsleiders eenvoudigweg om een ​​ontmoeting met Milei vroegen.

Ondanks deze aanpak van de bureaucratie hebben de niet-aflatende aanvallen op belangrijke delen van de arbeidersklasse haar gedwongen een tweede algemene staking op 9 mei uit te roepen.

De politieke situatie in Argentinië blijft open. Milei is vastbesloten de arbeiders aan te vallen, de vakbondsbureaucratie weigert een langdurige stakingscampagne te organiseren, en de ellende van de massale armoede legt een zware last op de schouders van de arbeiders. Maar twee algemene stakingen in de eerste vijf maanden van Milei duiden op de bereidheid van de arbeidersklasse om zich tegen zijn agenda te verzetten.