Trump verliest een grote strijd in zijn levenslange oorlog tegen verantwoordelijkheid – Mother Jones

Donald Trump is geweest zijn hele volwassen leven in een oorlog met verantwoordelijkheid verwikkeld, en de verantwoordelijkheid is meestal verloren gegaan. In een rechtszaal in New York City zegevierde de verantwoordelijkheid donderdag, toen een jury van zijn medeburgers Trump schuldig bevonden op 34 misdrijven wegens het vervalsen van bedrijfsgegevens om zijn betaling voor zwijggeld/verkiezingsinmenging aan pornoster Stormy Daniels te verdoezelen. Deze historische zaak – het eerste strafproces tegen een voormalige president En van een presidentskandidaat van een grote partij – toonde aan dat het rechtssysteem de vervolging van een persoon met zo’n hoge status, rijkdom en invloed aankan, en dat Trumps lange carrière als ontsnappingskunstenaar (in afwachting van een hoger beroep) tot een einde is gekomen.

Jarenlang is Trump ermee weggekomen – wat ‘het’ ook was. Hij misleidde investeerders in zijn vroege vastgoedtransacties. Hij sloot deals met gangsters. Hij misbruikte werknemers zonder papieren. Hij liep weg van enorme casinofaillissementen. Hij betaalde geen aannemers. Als zakenman loog hij onophoudelijk. Hij verspreidde racisme (zie Central Park Five en zijn promotie van de racistische samenzweringstheorie). Hij deed zich voor als een niet-bestaande publicist om positieve verhalen over zichzelf in de pers te planten. Op cynische wijze ging hij over een heleboel belangrijke kwesties in discussie. Hij werd beschuldigd van seksuele intimidatie en aanranding en spuwde meedogenloos vrouwonvriendelijke opmerkingen. Hij was een luidruchtige hufter die normen, regels en fatsoen met de voeten trad – en misschien zelfs wetten overtrad.

Zijn grootste ontsnappingen vonden plaats tijdens de campagne van 2016, toen hij de schuld voor het helpen en aanmoedigen van de Russische aanval op de verkiezingen omzeilde door te ontkennen dat deze plaatsvond (en daarmee dekking bood voor de aanval van een buitenlandse tegenstander op Amerika) en, duidelijker, toen hij de gevolgen van de Amerikaanse verkiezingen overleefde. de opkomst van de Toegang tot Hollywood video waarin hij opschepte dat hij, vanwege zijn beroemdheid, vrouwen ‘bij hun poesje’ kon grijpen. Zijn verkiezing dat jaar was zijn ultieme overwinning (tot nu toe) op de verantwoordelijkheid. Geen van zijn misdaden uit het verleden of heden weerhield hem ervan de sleutels van het belangrijkste politieke onroerend goed van het land af te pakken.

Stel je voor hoe die overwinning het gevoel van straffeloosheid van Trump aanwakkerde. Tijdens zijn campagne had hij grof gezegd dat hij iemand ‘midden op Fifth Avenue’ kon neerschieten zonder ‘kiezers te verliezen’. (Factcheck: misschien – tenminste onder de Republikeinse basis). De verkiezing van Trump heeft aangetoond dat eerlijkheid, fatsoen, ethiek en, ja, verantwoording voor veel kiezers er niet toe deden. (Hillary Clinton had haar eigen problemen op deze gebieden, maar zij konden de steekvlam van Trump niet weerstaan.) Trump had meerdere normen van eerlijkheid getrotseerd, en hij werd rijkelijk beloond. Het kan zelfs zo zijn dat veel van zijn kiezers van hem hielden vanwege zijn schurkenstaten en zijn vermogen om de straf voor zijn eindeloze reeks overtredingen te ontlopen. Ze wilden een SOB in het Witte Huis.

Als president bleef Trump de verantwoordelijkheid voor zijn wandaden ontlopen. Hij werd afgezet omdat hij een buitenlandse president had aangezet om vuiligheid over Joe Biden te fabriceren – maar de Republikeinse meerderheid in de Senaat stemde tegen veroordeling. En wat zijn overtreding ook is: profiteren van het presidentschap, zich bezighouden met schaamteloze belangenconflicten, een politiek van haat en polarisatie aanwakkeren, het ministerie van Justitie politiseren, proberen een illegaal moslimverbod op te leggen, vriendjespolitiek en vriendjespolitiek aanmoedigen, er niet in slagen actie te ondernemen op basis van het basisbeleid. beloften met betrekking tot de gezondheidszorg en de infrastructuur, die naar verluidt de rechtsgang zouden belemmeren en de tragische Covid-pandemie op grove wijze verkeerd zouden beheren (en de vermijdbare dood van ongeveer 200.000 Amerikanen zouden veroorzaken) – de Republikeinse Partij en zijn tientallen miljoenen aanhangers bleven hem fel loyaal.

Als president werd Trump geconfronteerd met het ultieme moment van verantwoordelijkheid – en hij verloor zijn bod voor herverkiezing bij de verkiezingen van 2020 (ternauwernood). Ten slotte moest hij verantwoording afleggen voor zijn wandaden. De kiezers hadden een oordeel geveld en hem gestraft voor zijn daden. Voorzitterschappen hebben consequenties. Zijn was, je bent ontslagen.

Het is niet verrassend dat Trump deze kastijding niet kon accepteren. Hij verzon de Grote Leugen over de verkiezingen van 2020, smeedde heimelijk plannen om de uitslag ongedaan te maken, zette op 6 januari 2021 aan tot de opstandige rel in het Capitool, en die dag deed aanvankelijk niets om het geweld te stoppen en de Grondwet te verdedigen, vermoedelijk in de overtuiging dat hij de strijd zou voeren. zou de certificering van de verkiezingsresultaten in de weg staan ​​en hem misschien nog meer mogelijkheden bieden om plannen te maken om aan de macht te blijven.

Opnieuw was hij weer op hetzelfde pad: geen verantwoordelijkheid. Zijn aanval op de constitutionele orde leidde niet tot politieke ballingschap of zelfs excommunicatie uit de Republikeinse Partij. Nadat hij voor de tweede keer door het Huis van Afgevaardigden werd afgezet, met een vleugje Republikeinse steun, steunde een tweeledige meerderheid in de Senaat de veroordeling. Maar omdat de meeste Republikeinen achter Trump stonden, bleef de stem tegen hem achter bij de noodzakelijke tweederde meerderheid. Hij was duidelijk. Belangrijker nog was dat de leiders en kiezers van de Republikeinse partij trouw bleven aan de man die een poging tot staatsgreep tegen de Amerikaanse democratie had ondernomen. Opnieuw waren er geen onmiddellijke gevolgen voor het wangedrag van Trump.

Daarna werd de plaat gemixt. Trump werd in civiele processen aansprakelijk bevonden voor het seksueel misbruiken en belasteren van schrijver E. Jean Carroll en kreeg een bevel tot betaling van 88,3 miljoen dollar. Zijn bedrijf, de Trump Organization, werd schuldig bevonden aan grootschalige fraude en kreeg een boete van 355 miljoen dollar opgelegd. (Trump gaat in beroep tegen deze zaken.) En hij werd aangeklaagd in vier strafzaken – twee wegens pogingen om de verkiezingsresultaten van 2020 te ondermijnen, één wegens het naar verluidt doorzoeken van uiterst geheime documenten, en de zaak in New York City.

Nu drie van de vier strafzaken verzanden door juridische manoeuvres of controverses, heeft de zwijggeld-/verkiezingsinmenging-zaak tot nu toe de beste gelegenheid voor Trump geboden om de muziek onder ogen te zien voordat hij de kiezers als de Republikeinen onder ogen ziet. Presidentskandidaat voor 2024. Ondanks al zijn oneerlijkheid van de afgelopen decennia is hij uiteindelijk als crimineel veroordeeld. Het is officieel: Trump, een voormalige president en huidige presidentskandidaat, is een misdadiger.

Afgezien van deze ongekende veroordeling heeft Trump nog steeds de wettelijke verantwoordelijkheid voor veel van zijn wangedrag ontweken, met name zijn poging om het Amerikaanse democratische systeem te vernietigen. De zaak in New York betrof slechts één smerige episode – hoewel het treffend de smerige wereld van beroemdheden, leugens, zwijggeld en nepnieuws waaruit Trump voortkwam, in beeld bracht. Maar niets van dat alles – inclusief zijn vermeende rendez-vous met een pornoster terwijl zijn vrouw thuis was met een baby van vier maanden en de sluwe deal van Trump met de Natie-onderzoeker om schunnige verhalen over zijn politieke rivalen te publiceren en om ongunstige verhalen over hem te vangen en te doden – hebben voor Trump carrièrerepercussies opgeleverd. Lang voordat het vonnis viel, beloonden de Republikeinen hem feitelijk met hun nominatie en een kans op verlossing en presidentieel herstel.

Als Trump erin slaagt het Witte Huis terug te winnen, zal hij in staat zijn de twee federale strafzaken tegen hem te beëindigen, waardoor een belangrijke poging om hem verantwoordelijk te houden voor zijn grootste en ernstigste misdaad van allemaal, wordt gesmoord. Alleen de Georgia RICO-zaak tegen hem en achttien anderen die naar verluidt plannen hadden gemaakt om de verkiezingsresultaten van 2020 ongedaan te maken, zou blijven bestaan. En het valt niet te voorspellen hoe een staatszaak tegen een zittende president zal verlopen, laat staan ​​wat er in dat geval zou kunnen gebeuren als de rechtszaak zou voortduren en een jury Trump schuldig zou verklaren.

Maar voorlopig wordt Trump door het strafrechtsysteem bestempeld als een wetsovertreder. Dit zal waarschijnlijk geen invloed hebben op zijn positie bij zijn volgelingen en de Republikeinse Partij. En het is heel goed mogelijk dat hij vrijuit kan gaan vanwege zijn mislukte plannen om verkiezingen te laten mislukken en de macht te grijpen. Deze rechtszaak is slechts één strijd. De oorlog van Trump tegen de verantwoordelijkheid is nog lang niet voorbij.