Foto: Guillermo Arias/AFP via Getty Images
“President Joe Biden trekt zich terug uit het immigratieboekje van voormalig president Donald Trump”, meldde CNN dinsdag. De aanleiding was de aankondiging van Biden deze week van een draconisch uitvoerend bevel om asielaanvragen aan de grens tussen de VS en Mexico tijdelijk stop te zetten en andere drastische beperkingen op het fundamentele recht op asiel in te voeren.
CNN was niet de enige. Talrijke commentatoren, vooral critici van het plan van Biden, merkten op dat het besluit om de asielprocedure stop te zetten een uiting is van een uiterste van grensautoritarisme dat Trump waardig is. “Deze actie volgt dezelfde aanpak als het asielverbod van de regering-Trump”, zei de American Civil Liberties Union op X, en beloofde naar de rechter te stappen.
Er zit veel waarheid in. Het grensbeleid van Biden was niet minder dan Trumpiaans. Dit geldt vooral voor zijn gebruik van uitvoerende macht om de grensregels te verscherpen, zoals Trump had gedaan met zijn moslimverbod uit 2017 en zijn eigen extremistische asielbeperkingen in 2018.
Toch zijn de nieuwe asielbeperkingen van Biden, waarvan de details dinsdag werden aangekondigd, noch een afwijking van het grensbeleid van zijn regering, noch een verschuiving van decennialange normen van de Democratische Partij, sinds tenminste het Clinton-tijdperk.
Dit is niet om de extremiteit van Bidens nieuwe plan te bagatelliseren. Op grond van het uitvoerend bevel van Biden zal de regering asielaanvragen aan de grens stopzetten zodra het gemiddelde aantal dagelijkse ontmoetingen tussen legale havens van binnenkomst 2.500 heeft bereikt, wat consequent het geval is geweest sinds Biden in 2021 aan de macht kwam. Verzoeken zullen twee weken later worden heropend. het daggemiddelde daalt zeven opeenvolgende dagen onder de 1.500. De beperkingen zijn gisteravond van kracht geworden.
Het bevel voorziet in enkele uitzonderingen voor niet-begeleide minderjarigen, voor mensen met acute medische noodgevallen, voor ‘ernstige’ slachtoffers van mensenhandel en voor mensen die al afspraken hebben gemaakt via de Customs and Border Protection-app, een lastig proces dat vele maanden kan duren.
Degenen die onmiddellijk een “redelijke waarschijnlijkheid” kunnen aantonen van een onmiddellijke en extreme bedreiging voor het leven of de veiligheid, zoals ernstige vervolging, verkrachting, ontvoering, marteling of moord, zijn vrijgesteld – hoewel het ministerie van Binnenlandse Veiligheid opmerkte dat het plan een “nieuw, aanzienlijk hogere standaard” dat er een “redelijke waarschijnlijkheid” bestaat. Deze norm is zelfs hoger dan onder het strenge asielverbod van Trump uit 2018.
Migranten die op grond van dit bevel worden uitgezet, krijgen een gevangenisstraf van minimaal vijf jaar bij terugkeer naar de VS en worden mogelijk strafrechtelijk vervolgd.
Rep. Ilhan Omar, D-Minn., vatte het goed samen: “Dit zal een van de meest restrictieve grensbeleidsmaatregelen in de moderne geschiedenis zijn.”
Tweeledig grensfascisme
Hoewel het waar is dat Biden buigt voor de Republikeinse druk vanwege de zogenaamde grenscrisis – letterlijk vertrouwend op wetgeving uit het Trump-tijdperk – is het grensfascisme decennialang een tweeledig engagement geweest.
De convergentie tussen conservatieve en extreemrechtse grenspolitiek, waarbij extreemrechts consequent de overwinning haalt, kan gedeeltelijk worden toegeschreven aan ruggengraatloze realpolitik: uit een Gallup-peiling van februari bleek dat 28 procent van de Amerikanen geloofde dat immigratie het belangrijkste probleem was waarmee de VS worden geconfronteerd.
De logica luidt dat het voor een presidentiële campagne beter is om zich te baseren op het verderfelijke, anti-migrantencrisisverhaal.
Het doet er weinig toe dat het publieke sentiment wordt aangetast door jaren van rechtse angstzaaierij, waar het democratische establishment gemakkelijk mee heeft ingestemd, naast het bestraffen van bezuinigingen die burgers bang maken voor overbelaste middelen. Democraten en Republikeinen vechten tot op de bodem uit wat betreft immigratie – een strijd die de uitgesproken blanke nationalistische Republikeinen altijd zullen winnen.
Dit is echter niet louter een geval van zichzelf identificerende centristische Democraten die de steeds fascistischer Republikeinse lijn volgen.
“Ik denk dat het zo belangrijk is om te begrijpen hoe immigratiehandhaving al drie decennia een pijler is geweest van het bestuur van de Democratische partij”, vertelde activist en geleerde op het gebied van het grensimperialisme Harsha Walia in februari 2021 aan de Intercepted-podcast, toen het al duidelijk werd dat de ambtstermijn van Biden zien nauwelijks de ondergang van het grensregime.
Walia merkte op dat onder de presidenten Bill Clinton en Barack Obama – en niet alleen Trump – “een heel immigratiehandhavingsapparaat” werd opgericht om de criminalisering, detentie, deportatie en militarisering te vergroten. Het was, zei Walia, “de zeer tweeledige agenda van het vasthouden, deporteren en terroriseren van migrantengemeenschappen.”
Deze structuren, zo voegde ze eraan toe, werden tijdens de Clinton-jaren opgebouwd en genormaliseerd.
In 1994, op hetzelfde moment dat Clinton de Noord-Amerikaanse Vrijhandelsovereenkomst ondertekende, begon het Army Corps of Engineers de grens tussen de VS en Mexico af te schermen. De neoliberale handelsovereenkomst heeft de armsten van Mexico verder in armoede gebracht, waardoor ontheemding en migratie zijn ontstaan; de VS hebben ter voorbereiding de grens gemilitariseerd. De immigratiewetten van Clinton uit 1996 breidden de mogelijkheden van de Verenigde Staten om migranten met zelfs kleine strafrechtelijke veroordelingen vast te houden en te deporteren aanzienlijk uit.
En Obama vertrouwde op het verderfelijke, racistische, classistische verhaal dat hij zich alleen op “gevaarlijke” criminele migranten richtte. Obama wordt terecht de ‘hoofddeporter’ genoemd en heeft zo’n drie miljoen mensen gedeporteerd.
Verschillen in retoriek, niet in inhoud
Dit is een democratische erfenis: verharde grenzen, de criminalisering van migratie, de bereidheid om duizenden mensen ter dood te veroordelen door middel van afschrikking. Dit is het necropolitieke beheer van migranten die de politieke en economische onrust ontvluchten, vaak als gevolg van tientallen jaren van ruïneuze Amerikaanse interventies in Midden-Amerika.
Terwijl Trump de lat van de anti-immigrantenpolitiek op een ondergronds dieptepunt heeft gelegd en een agenda van onverbloemd fascisme belooft als hij wordt herkozen, is de brute en steeds meer eliminerende uitsluiting van migranten een project van twee partijen.
Het uitvoerend bevel van Biden wijkt op zichzelf niet af van zijn enige politieke staat van dienst. Een oorlog tegen immigranten is de norm onder deze regering, sinds de versnelde verdrijving van duizenden Haïtianen in 2021; op zijn algemene beleid begin 2023 om asielzoekers onmiddellijk uit Cuba, Haïti en Nicaragua te verwijderen die de grens met Mexico oversteken zonder eerder asiel aan te vragen in een derde land; aan het toegenomen gebruik van eenzame opsluiting door de Amerikaanse immigratie- en douanehandhaving voor duizenden gedetineerde migranten.
Het idee van de Democraten als de pro-immigrantenpartij blijft niettemin een handige mythe aan beide kanten van het gangpad. De Democraten veroordelen de ondraaglijke wreedheid van het Republikeinse nativisme, en de Republikeinen bestempelen de Democraten ondertussen als radicalen met open grenzen, ongeacht de anti-immigrantencontinuïteit tussen het beleid van de twee partijen. Stephen Miller, de architect van Trumps gezinsscheidingsbeleid, heeft het autoritaire uitvoeringsbesluit van Biden voorspelbaar afgedaan als ‘pro-invasie, pro-illegale migratie’.
Het verschil ligt meer in de retoriek dan in de inhoud. “Ik zal nooit zeggen dat immigranten het bloed van een land vergiftigen”, zei Biden dinsdag. Maar beleid dat wanhopige migranten die proberen veiligheid en stabiliteit te vinden in een van de rijkste landen ter wereld snel afwijst, uitsluit, opsluit en straft, zendt dezelfde nationalistische boodschap uit.
Democraten verankeren hun grenslogica in de neoliberale taal van management en orde, in plaats van expliciet racistische ‘America First’-slogans. Het in stand houden van de grens – een racistisch instrument dat het kapitaal dient en de arbeid verdeelt – heeft dezelfde rampzalige, dodelijke gevolgen, ongeacht welke retoriek dit rechtvaardigt.
Zoals de American Civil Liberties Union opmerkte over het uitvoerend bevel van Biden, zal het “het wettelijke recht van mensen om asiel aan te vragen ernstig beperken, waardoor tienduizenden levens in gevaar komen.”
Bron: theintercept.com
