Sinds Joe Biden zijn presidentscampagne voor 2020 aankondigde, spelen elite-democraten en delen van het Amerikaanse media-apparaat een vreemd, verbijsterend en uiteindelijk onhoudbaar spel. Wat je verder ook van hem mocht hebben gedacht, de toenmalige voormalige vice-president was vaak redelijk snel op de been geweest: in staat zich staande te houden in debatten en fundamenteel politiek vertrouwen uit te stralen – zelfs, zoals zo vaak het geval was met Biden, toen hij nog liegen of onzin praten.
De Biden van 2020 was echter een zichtbaar andere man: niet alleen gevoelig voor vreemde uitspraken en uitgebreide, degressieve antwoorden, maar ook voor onophoudelijke verbale blunders die iets meer suggereerden dan het zogenaamde ‘stotteren’ dat gewoonlijk wordt ingeroepen om ze weg te redeneren. Gevraagd tijdens een primair debat over de erfenis van de slavernij in Amerika, begon Biden te spreken over institutionele segregatie en leek vervolgens te draaien op het idee dat zwarte ouders niet weten hoe ze hun kinderen moeten opvoeden, en concludeerde op bizarre wijze: ‘Het is niet zo dat ze dat niet doen. wil niet helpen. Ze weten niet zo goed wat ze moeten doen. Speel de radio. Zorg ervoor dat de televisie – neem me niet kwalijk, zorg ervoor dat je ‘s avonds de platenspeler aan hebt staan.’ In slechts tien dagen leek hij zich de naam van Barack Obama niet meer te kunnen herinneren, verwarde hij de toenmalige Britse premier Theresa May met Margaret Thatcher, suggereerde hij dat Martin Luther King Jr. eind jaren zeventig was vermoord en verprutste hij de tijdlijn van de Parkland-school. schietpartijen.
Biden was altijd al een blundergenerator geweest en had gedurende zijn hele carrière de waarheid vaak behandeld als iets dat hij kon verdraaien om wat hij op een bepaald moment maar opportuun vond om te zeggen. Niettemin waren de tekenen van zwakte en mentale achteruitgang zo alomtegenwoordig en duidelijk in 2019 en begin 2020 dat het voor niemand leek om ze te ontkennen.
En toch. Op een paar uitzonderingen na namen de Democratische machine en het Amerikaanse mediaapparaat een houding van zelfopgelegde blindheid aan als het om Biden ging en eisten, voor het welzijn van de partij en het land, dat iedereen hetzelfde zou doen. Elitedemocraten en hun donoren moesten Bernie Sanders met alle mogelijke middelen verslaan en zouden vervolgens de existentiële dreiging van Donald Trump kunnen gebruiken als een knuppel om iedereen te disciplineren die vragen stelde over Bidens leeftijd of geschiktheid voor het ambt. Gered door het plotselinge begin van een pandemie die de wereldeconomie schokte en traditionele campagnevoering onmogelijk maakte, won Biden de verkiezingen met een nipte meerderheid en werd hij door een nerveuze liberale commentator haastig gezalfd als de wederkomst van Franklin D. Roosevelt.
Nog voordat het presidentschap van Biden was begonnen, was het al een enorm kaartenhuis dat voortdurend op de rand van de afgrond balanceerde — en gisteravond stortte het eindelijk in. Nadat hij als een zombie het debatpodium was opgestrompeld, wekte Biden meteen de indruk dat hij niet opgewassen was tegen de taak die voor hem lag. In een trillend, bijna fluisterend, worstelde hij zich door elk antwoord heen, waarbij hij uit het hoofd geleerde gespreksonderwerpen opdreef die al snel verworden tot doolhofachtige bewustzijnsstromen. Zo gaf hij bijvoorbeeld het volgende antwoord op een vraag over de staatsschuld:
Hij [Trump] had de grootste staatsschuld van alle presidenten in een periode van vier jaar, nummer één. Nummer twee, hij — die belastingverlaging van 2 biljoen dollar kwam de allerrijksten ten goede. Ik — wat ik ga doen is het belastingstelsel repareren. . . . We zouden zijn schuld volledig kunnen wegvagen. We zouden kunnen helpen ervoor te zorgen dat al die dingen die we moeten doen — kinderopvang, ouderenzorg, ervoor zorgen dat we ons zorgstelsel blijven versterken, ervoor zorgen dat we elke alleenstaande persoon in aanmerking kunnen laten komen voor wat ik heb kunnen doen met de — met — met — met COVID. Pardon, met alles wat we moeten doen met — kijk, als — we Medicare eindelijk verslaan.
De mislukte toespraak van de president was verre van zijn enige probleem. Wanneer hij niet sprak, leek Bidens gezicht verstijfd van verbazing en verwarring. Omdat hij regelmatig stopte voordat zijn toegewezen tijd om was, had hij regelmatig aanwijzingen nodig van moderators Jake Tapper en Dana Bash om door te gaan.
Geconfronteerd met een eindeloos spervuur van Trumpiaanse onwaarheden, bereikte Biden het onmogelijke door zijn tegenstander in vergelijking daarmee samenhangend en beheerst te laten klinken. Toen Trump een voor de hand liggende opening bood om de allerbelangrijkste kwestie van abortusrechten aan te vallen, besloot hij verbijsterend te praten over een vrouw die was verkracht en vermoord door een illegale immigrant. Passend bij het aura van surrealistische domheid dat de hele avond kenmerkte, wisselden de twee meer woorden over hun respectievelijke golfhandicaps dan over de door de VS gesteunde Israëlische vernietiging van Gaza (een kwestie waarover ze het functioneel eens zijn).
Vanaf het moment dat het debat eindigde, was het duidelijk dat de tandwielen in de toestemmingsfabriek, die zo onophoudelijk zoemden sinds Bidens campagneaankondiging in 2019, eindelijk tot stilstand waren gekomen. Na de poppenkast jarenlang gaande te hebben gehouden, het schema voor de voorverkiezingen te hebben herschikt om Biden een voordeel te geven (terwijl er effectief voor werd gezorgd dat het alleen in naam een voorverkiezing was), en elke zweem van kritiek af te doen als grensverraad, zelfs de meest lichtgelovige kabelnieuwsexperts en Biden-loyalisten Het lijkt erop dat er geen manieren meer zijn om de illusie in stand te houden.
Ondanks de lachwekkend zielige bewering van functionarissen van het Witte Huis dat de slechte debatprestaties van de president het resultaat waren van ‘overvoorbereiding’, voelt de mogelijkheid dat er een oprechte poging zal worden gedaan om Biden te vervangen op of vóór de Democratische Nationale Conventie in augustus plotseling reëel.
Of zoiets daadwerkelijk zou kunnen gebeuren, blijft een open vraag. Achter Bidens vaderlijke, ontzagwekkende persoonlijkheid heeft altijd een man gestaan die bezeten was van een vulkanisch ego en overtuigd was van zijn eigen baanbrekende belang. Absoluut niets in het gedrag van Biden tot nu toe wijst erop dat hij bereidwillig een stap opzij zou zetten. Aan de andere kant is het feit dat Biden president is überhaupt te danken aan de constellatie van elite-machtsmakelaars die als eerste tussenbeide kwamen om zijn wankelende campagne in 2020 te redden en sindsdien hebben geholpen de maskerade in stand te houden. Van machtige Democraten als Barack Obama en Nancy Pelosi tot Wall Street-donoren en onderdanige mediapersoonlijkheden: de instellingen van Liberalism Inc. zorgden ervoor dat Biden president werd. Het is aannemelijk dat ze hem net zo gemakkelijk konden ontbinden.
Wat er ook gebeurt, de treinramp van gisteravond is uiteindelijk een vernietigende aanklacht tegen een Democratisch leiderschap dat zo onderdanig is aan het bedrijfsleven in Amerika en zo cynisch vastbesloten is om verandering te weerstaan dat het bereid was om het hele land te liegen over de geschiktheid van zijn vaandeldrager om te leiden. De façade is eindelijk gebarsten en we staan nu voor een scheur van epische proporties.
Bron: jacobin.com
