Hoe de oorlog in Gaza het leven voor gehandicapten bijna onmogelijk maakt – Mother Jones

Afgelopen december, UNICEF meldde dat tweeënhalve maand na het begin van Israëls offensief in Gaza minstens duizend kinderen een of beide benen verloren. Naarmate meer Palestijnen invalide raken, nemen hun risico’s toe. Een commissie van de Verenigde Naties waarschuwde in mei voor “de onevenredige impact op mensen met een handicap door de vernietiging van ziekenhuizen, de afsluiting van essentiële diensten, beperkingen, [and] “geen toegang tot humanitaire hulp” te midden van de oorlog die werd gevoerd als reactie op de aanval van Hamas op 7 oktober.

Een organisatie die gehandicapte Palestijnen in Gaza probeert te helpen is Humanity & Inclusion, een internationale, met de Nobelprijs voor de Vrede bekroonde humanitaire groep, die al bijna drie decennia actief is in Palestina, zowel in Gaza als op de Westelijke Jordaanoever. Sinds oktober heeft H&I mobiliteitshulpmiddelen verstrekt aan Palestijnen die onlangs een handicap hadden.

Hun werk is verraderlijk geweest: meerdere H&I-medewerkers zijn gedood en hun kantoor in Gaza-Stad is verwoest. Medio juni heeft de Israëlische Defensiemacht hun magazijn in Rafah, waar voorheen medische benodigdheden en matrassen waren opgeslagen, met bulldozers verwoest, aldus H&I. (In reactie op een verzoek om commentaar op de vernietiging van het magazijn van H&I ontkende een woordvoerder van de Israëlische Defensiemacht de vernietiging van het magazijn niet, maar zei dat de IDF “het internationale recht volgt”.) Het Israëlische leger heeft ook veel medische apparaten de toegang tot Gaza ontzegd, omdat het beweert dat dit “artikelen voor tweeërlei gebruik” zijn: krukken of batterijen voor gehoorapparaten, bijvoorbeeld, zouden een militair doel kunnen hebben.

Moeder Jones sprak met Noor Bimbashi, een belangenbehartiger van Humanity & Inclusion op de Westelijke Jordaanoever, over de uitdagingen waarmee gehandicapten in Gaza worden geconfronteerd, de impact van beperkingen op hulp en hoe mensen op de Westelijke Jordaanoever ook geweld ervaren.

Dit interview is bewerkt voor de lengte en duidelijkheid.

Het aantal geamputeerden, waaronder kinderen die ledematen verloren in het Israëlische offensief, is sinds oktober in Gaza gestegen. Hoe heeft dit het soort werk dat Humanity & Inclusion doet veranderd?

In 2022 was het aantal geamputeerden al hoog. Minstens 21 procent van de huishoudens in Gaza had [a person with a] handicap. We blijven proberen dit getal te vergelijken met wat er nu gebeurt.

De belemmerde toegang tot Gaza heeft gevolgen voor onze revalidatiediensten. Om het welzijn van geamputeerden en personen met een beperking te behouden, hebben we meer middelen nodig. En het tekort aan elektriciteit en brandstof heeft gevolgen voor onze activiteiten.

Een van de uitdagingen die ik onlangs van mijn collega’s heb gehoord, is het feit dat onze werknemers na het Rafah-offensief verspreid zijn geraakt over verschillende gebieden in de Gazastrook. Soms is communicatie moeilijk. Het aantal personen met een beperking en het aantal gezinnen dat revalidatie nodig heeft, of hulpmiddelen zoals rolstoelen of krukken, neemt met de dag toe en soms is het moeilijk om bij te blijven. Maar we doen ons uiterste best.

Medio juni zei H&I dat het Israëlische leger een magazijn had vernietigd dat uw organisatie eerder in Rafah had gebruikt. Hoe heeft het gebrek aan bruikbare magazijnruimte de diensten beïnvloed die u hebt kunnen leveren?

Het offensief heeft ons gedwongen om alle activiteiten voor mensen met een beperking in het hele gouvernement van Rafah op te schorten. Het verlies van dit magazijn maakte het voor ons onmogelijk om op korte termijn artikelen in Rafah op te slaan. En zelfs na het einde van het offensief zal het ons veel tijd kosten, wat natuurlijk onze toekomstige hulp aan mensen met een beperking vertraagt, met name in Rafah.

Zelfs onze opslagplaatsen in andere gebieden zijn soms moeilijk te bereiken of te vinden, aangezien meer dan 60 procent van de gebouwen in Gaza is verwoest.

Palestina heeft een hoog percentage invaliditeit, inclusief kinderen met amputaties. Zijn jullie allemaal in staat geweest om aan die vraag te voldoen om kinderen te behandelen die net invalide zijn geworden? Welke obstakels staan ​​in de weg om deze kinderen zorg te bieden?

De verpleegkundigen met wie we werken vertellen ons hoe uitdagend het is, omdat ze geen toegang hebben tot basishulpmiddelen om patiënten te behandelen. Een van de verpleegkundigen vertelde me dat een van de grootste uitdagingen is dat ze patiënten niet kunnen opvolgen vanwege verplaatsing. De ene dag behandelen ze een persoon met een beperking, en de volgende dag kunnen ze hem of haar niet vinden, omdat ze het bevel hebben gekregen om naar een andere plek te evacueren.

De overbevolking in opvangcentra belemmert de uitvoering van sommige revalidatiesessies. Maar ik denk dat de grootste uitdaging op dit moment ontheemding en schaarste aan middelen is.

In Gaza hebben mensen met een beperking alle kansen op onderwijs of mentale ondersteuning verloren. Zij zijn de laatsten die evacueren, omdat sommigen van hen niet eens weten dat ze moeten evacueren, zoals mensen met gehoorproblemen.

We blijven Israël oproepen om ons toe te staan ​​om een ​​aantal van de gereedschappen en middelen te importeren die als “dubbel gebruik” worden beschouwd, maar dat zijn ze niet. Soms is het dus zelfs moeilijk om rolstoelen, krukken en gehoorapparaten Gaza in te brengen, omdat sommige ervan op de lijst voor dubbel gebruik staan. Het probleem is dat we de lijst niet eens krijgen, dus we weten het niet eens.

Er moet zijn duizenden meer protheses in Gaza. Hoe beïnvloedt het uitstellen van het krijgen van een prothese voor een geamputeerde de kwaliteit van leven van die persoon negatief?

Ten eerste heeft het invloed op hun mentale gezondheid. We hebben gehoord over verwarring, problemen met woedebeheersing, omdat ze niet de juiste behandeling kunnen krijgen. En zelfs lichte verwondingen veranderen in permanente handicaps. De situatie in de ziekenhuizen is erg slecht. We horen over mensen die hun benen of armen zonder verdoving laten amputeren. Het is verwoestend. We doen ons best om alternatieven te vinden, maar ik weet niet wat er anders gedaan kan worden.

Sommige kinderen denken dat hun benen weer kunnen groeien. Dit is een van de meest trieste dingen die we regelmatig horen als we met kinderen praten. Ze vertellen ons dat we wachten tot onze benen weer groeien. Soms is het moeilijk uit te leggen dat dat niet gaat gebeuren.

Dat is hartverscheurend. Hoe heeft het team in de Westelijke Jordaanoever, waar u gevestigd bent, H&I-leden in Gaza ondersteund?

In het begin verloren we de communicatie. Het was echt moeilijk. Maar nu zijn er meer dan 40 werknemers in Gaza, en op de Westelijke Jordaanoever zijn er meer dan 30. We proberen gezamenlijke projecten te hebben. Maar weet je, op de Westelijke Jordaanoever mogen we Gaza niet in.

Onze internationale staf is degene die Gaza is binnengekomen. We sturen revalidatiespecialisten, we sturen veel steun van ons hoofdkwartier in Frankrijk en andere plaatsen om Gaza binnen te komen om te ondersteunen. Soms schorten we bewegingen op vanwege de veiligheidssituatie. Na het offensief bij Rafah is het moeilijk te voorspellen wat er gaat gebeuren. We willen niet dat onze staf vast komt te zitten.

Welke uitdagingen bent u sinds oktober tegengekomen bij het helpen van gehandicapten op de Westelijke Jordaanoever?

Ik kan je vertellen, omdat ik daar woon, dat alles is geëscaleerd na 7 oktober. Een van de grootste uitdagingen is de beperking van de bewegingsvrijheid. We werken niet alleen in Ramallah, maar ook in Jenin, Nablus en Bethlehem. Palestijnse vluchtelingenkampen op de Westelijke Jordaanoever zijn dagelijks het slachtoffer van invallen en invallen. Dus plannen we soms een veldbezoek of plannen we een behoeftebeoordeling in een bepaald vluchtelingenkamp, ​​maar de volgende dag kunnen we dat niet, omdat er plotseling een nieuw controlepunt is opgericht, waardoor we er niet heen kunnen.

Een andere uitdaging is dat het geweld van kolonisten drastisch is toegenomen. Een van onze lokale partners is een revalidatiecentrum in het vluchtelingenkamp Jenin. Alle infrastructuur eromheen is volledig verwoest. Ik kan niet naar het centrum lopen of met de auto naar het centrum gaan. De Israëlische soldaten omsingelen ziekenhuizen en revalidatiecentra en vernietigen de infrastructuur eromheen. Het wordt echt heel moeilijk voor mensen met een beperking om hun behandelingen voort te zetten of toegang te krijgen tot de diensten die ze nodig hebben.

De situatie is slecht. We hopen op het staken van de vijandelijkheden en op een staakt-het-vuren zo snel mogelijk, zodat we kunnen opereren zoals we zouden moeten.