Marc Endeweld
Macrons pogingen om de historische linkerzijde uit de Franse politieke arena te weren, omvatten lange tijd een toegeven aan — zelfs samenspanning met — de ideeën en framingen van extreemrechts. Sinds 2017 is er altijd meer kritiek op links dan op extreemrechts. Dat is iets dat niet vaak wordt opgemerkt in zogenaamde progressieve kringen in de Verenigde Staten. Het heeft lang geduurd voordat ze begrepen dat Macron geen liberaal is in de zin van de Amerikaanse Democraten. In werkelijkheid beoefent Macron een vorm van politiek die meer lijkt op Donald Trump, met name in zijn relatie met de waarheid, en ook zijn toegeven aan en institutionalisering van de ideeën van extreemrechts. Hierdoor — afgezien van conflicten tussen Bolloré’s zakelijke belangen in Afrika en het kantoor van de president tijdens zijn eerste termijn — was er sprake van samenspanning tussen de Bolloré-groep en Macrons kring. Dit was al het geval toen Macron minister van Economie was in de regering van Hollande, lang voordat hij zelf aan de macht kwam (2016-2017). Na 2022 werd deze samenzwering absoluut.
Bolloré zette deze samenwerking voort omdat hij hoopte te profiteren van Macrons strategie om het Franse politieke leven naar uiterst rechts te verschuiven.
Zoals een vroege Macronist die later met de kring van de president brak mij vertelde, heeft Macron zich lange tijd laten leiden door de strategie van de “Unie van de Twee Rechten.” Deze strategie werd voorgesteld door Nicolas Sarkozy aan het einde van zijn termijn, tussen 2010 en 2012 – een president die ook een ministerie van [Integration, National Identity, and Codevelopment]Deze strategie kwam voort uit [Sarkozy’s advisor] Patrick Buisson, en de strategie is om de dam tussen Republikeins rechts en extreemrechts te doorbreken. Het is binnen deze politieke context dat Emmanuel Macron niet alleen Bolloré’s media en strategie, maar ook andere media instrumentaliseerde om het Franse politieke leven en de publieke opinie naar extreemrechts te duwen.
Er zijn belangrijke figuren in Macrons entourage die hebben geprobeerd de wielen te smeren, om het zo maar te zeggen, om nauwere banden aan te moedigen die al organisch bestaan tussen Macron en Bolloré. Deze inspanningen hebben in zekere mate invloed gehad op de programmering op Bollorés tv-kanaal CNEWS, met name op de show van Pascal Praud. Onder deze figuren bevindt zich Roger-Petit, een voormalig journalist. Hij is officieel Macrons adviseur op het gebied van historische kwesties, maar in werkelijkheid richt hij zich op het aanbieden van off-the-record-verslagen aan politieke journalisten, voornamelijk die binnen de Bolloré-sfeer zoals bij [Sunday newspaper] JDD.
Roger-Petit presenteert zichzelf als een fan van de [François] Mitterrand-tijdperk, maar in werkelijkheid is hij sterk beïnvloed door de cultuur van rechts en extreemrechts — hij spreekt dezelfde taal als zij. Maar het is niet zo dat Roger-Petit Macron naar rechts heeft laten afbuigen, alsof hij een sluwe adviseur in de kring van de president was die hem corrumpeerde — alsof hij Patrick Buisson was van Macrons Nicolas Sarkozy. Nee: Roger-Petit uitgelijnd zichzelf met Macron omdat hij begreep dat Macron deze strategie heeft om het land naar extreem rechts te duwen. En zoals Roger-Petit zelf heeft gezegd, heeft Macron cultureel gezien een conservatieve ethos, geen linkse. Roger-Petit is dus in het centrum van Macrons kring in het Élysée gebleven door uitgebreid advies te geven in lijn met Macrons strategie van chaos en verlangen om het publieke debat naar extreem rechts te duwen.
De reden hiervoor is om links te criminaliseren en de kwestie van sociale rechten uit het Franse politieke debat te weren. Hier vinden we de angstaanjagende alliantie tussen het neoliberalisme dat in Frankrijk is geïmplementeerd en de meest reactionaire, extreemrechtse krachten die we vandaag de dag in veel West-Europese landen en de Verenigde Staten zien.
Roger-Petit is inderdaad niet de enige die heeft bijgedragen aan Macrons relatie met Bolloré. Er is ook Macrons communicatieadviseur van 2022-2023. Niet zo bekend in Parijs, maar beter bekend in Engelstalige media. Zijn naam is Frédéric Michel en hij was een voormalig adviseur van Tony Blair [and] een Fransman die in 2018 Brits werd. Frédéric Michel werkte bijna twintig jaar voor de bedrijven van Rupert Murdoch en werkte tijdens zijn tijd bij het Élysée nog steeds voor Murdoch, onder andere.
En als we weten hoe groot de mediamanipulatie is die Murdochs bedrijven uitoefenen op de Britse democratie, en ook op de Amerikaanse democratie, dan kunnen we ernstige twijfels hebben over de realiteit van de macht van Macron, met name na 2022, en dan met name in de relatie met extreemrechtse media en grote industriële conglomeraten die dit soort discours legitimeren.
Dit is slechts een ander voorbeeld van hoe Macron en Trump, in feitelijke zin, met elkaar vergeleken kunnen worden. Frédéric Michel is slechts een symptoom van deze manier van politiek bedrijven: dat wil zeggen, door nepnieuws, door manipulatie van de publieke opinie, door een politiek die direct in contact komt met de publieke opinie via sociale media; dat wil zeggen, via Twitter-accounts, of trolls om het zo maar te zeggen, en niet via traditionele media of journalisten die nauwgezet zijn over de feiten.
Gedurende zijn hele carrière heeft Macron altijd prioriteit gegeven aan zijn imago boven alles. Hij heeft altijd gezegd dat het belangrijk is om de geesten van mensen te verzadigen met zijn imago, niet met de details van zijn woorden, om politiek succesvol te zijn — wat de gevolgen ook mogen zijn. In tegenstelling tot zijn imago in bepaalde internationale kringen, was Macron nooit een progressief, of zelfs maar een liberale, in de linkse zin van het woord.
Bron: jacobin.com
