Dinsdag riep president Joe Biden het Congres op om de huurverhogingen te beperken tot 5 procent. Dit is de eerste keer dat een zittende president huurcontrole omarmt sinds Richard Nixon begin jaren 70 wijdverbreide prijscontrolemaatregelen invoerde te midden van hyperinflatie. Deze buitengewone aankondiging volgt op de successen van een groeiende landelijke huurdersbeweging die de afgelopen jaren lokale en provinciale huurcontrolecampagnes heeft gewonnen in New York, Californië, Minnesota, Maine, Oregon en Maryland.
De aankondiging komt op een moment dat de regering-Biden worstelt om haar herverkiezingscampagne nieuw leven in te blazen en er stille oproepen zijn om hem af te zetten voor een tweede termijn, natuurlijk. De president lijkt te geloven dat gedurfde, pro-werknemers beleidsvoorstellen hem door kunnen helpen naar een tweede termijn. Of het nu werkt of niet, huurplafonds zijn een verfrissende stap in de goede richting in een land waar miljoenen huurders het zwaar hebben.
Bidens voorstel voor huurplafonds zou huurders die in “corporate-owned buildings” wonen, beschermen tegen stijgingen van meer dan 5 procent gedurende twee jaar. “Corporate” wordt gedefinieerd als verhuurders die meer dan vijftig appartementen in hun portefeuille bezitten. Verhuurders die zich hier niet aan houden, lopen het risico royale onroerendgoedbelastingafschrijvingen te verliezen. Het plan, dat goedkeuring van het Congres vereist, zal in het huidige politieke klimaat waarschijnlijk geen wet worden. Niettemin is de oproep van dinsdag voor huurplafonds een belangrijke mijlpaal voor huurders, die grotendeels op nationaal niveau zijn georganiseerd via de nieuw gevormde Tenant Union Federation.
Hoewel huurcontrole vaak wordt belasterd door conservatieve economen, is de waarheid dat het werkt. Het bevordert betaalbaarheid, hoogwaardige huisvesting en stabiliseert hele buurten in het licht van snel stijgende kosten van levensonderhoud. Door plotselinge prijsstijgingen te voorkomen, ondersteunt het huishoudens en buurten die te maken hebben met gentrificatie. Door huurders het recht te geven om huurcontracten te verlengen (waardoor verhuurders ervoor kiezen om de huurcontracten van huurders die zich tegen hen organiseren niet opnieuw te ondertekenen of langdurige bewoners te vervangen door huurders die bereid zijn hogere huren te betalen), zorgt het ervoor dat gezinnen in achterstandswijken zich kunnen organiseren tegen desinvestering en reparaties kunnen eisen zonder angst voor vergeldende uitzetting. Huurcontrole is een cruciaal onderdeel van elk alomvattend huisvestingsbeleid dat zich richt op het bevorderen van stabiele buurten en betaalbare gemeenschappen.
Maar huurcontrole is nooit de favoriete beleidskeuze geweest van beide grote politieke partijen in de Verenigde Staten. Onze aanhoudende mythologie rond de “American dream” wordt weerspiegeld in bijna elk belangrijk binnenlands beleidsbesluit met betrekking tot huisvesting. Het Amerikaanse beleid is overweldigend gericht op het subsidiëren van huiseigendom, niet alleen als huisvestingsbeleid, maar als een vervanging voor een echt sociaal vangnet.
Als u uw kinderen naar een goede openbare school wilt sturen, koop dan een huis in de juiste buurt. Naarmate de huizenprijzen stijgen, stijgt ook de financiering van de plaatselijke basisschool. Als u gezondheidszorg of hoger onderwijs wilt financieren, neem dan een tweede hypotheek. Als u terminale zorg wilt, kunt u maar beter hopen dat de waarde die u in uw huis hebt geïnvesteerd, dat dekt.
Er zit een duidelijke twist in die grote droom: om de vruchten van huiseigendom te plukken, moeten de huizenprijzen voortdurend stijgen. Dit maakt de hele markt duurder — en op zijn beurt is de hele veronderstelde kans minder beschikbaar voor anderen. Decennialang is de neoliberale reactie op de stijgende kosten geweest om huiseigenaren en huiseigendom te subsidiëren, waarbij steeds meer staatsmiddelen in een private markt worden gestopt waar steeds meer mensen van worden uitgesloten. Tegenwoordig is huiseigendom in bijna elke grote stad onbereikbaar, is dakloosheid op recordhoogte en kan de bevolking hun maandelijkse huisvestingskosten steeds minder betalen.
Bidens voorkeursbeleid is verre van perfect. Een voorstel van twee jaar om de huren te beperken “terwijl we wachten tot het aanbod online komt” mist het doel. Sterker nog, naarmate investeringen naar steden stromen en de woningproductie toeneemt, wordt huurstabilisatie belangrijker dan ooit: het beschermt tegen verdringing en stijgende huizenprijzen en bevordert economisch en raciaal diverse buurten in het licht van gentrificatie.
En door te kiezen om alleen verhuurders te reguleren die meer dan vijftig appartementen bezitten, laat Bidens voorstel nog steeds miljoenen huurders over aan de grillen van hun verhuurders. Net zoals we lokale restauranteigenaren niet moeten vrijstellen van gezondheids- en veiligheidsvoorschriften of minimumloonbepalingen, moeten we de huisvestingsstabiliteit van miljoenen mensen niet overlaten aan de goodwill van degene die hun huur int.
Toch is een zittende president die oproept tot huurcontrole — hoe lauw ook — een belangrijke wending in een nieuwe richting voor binnenlands overheidsbeleid van de machtigste Democraat in de Verenigde Staten. In plaats van huurders — vierenveertig miljoen huishoudens — als tweederangsburgers te behandelen, erkent de president expliciet dat onze huisvestingsstabiliteit ertoe doet, en dat de manier om dat te bereiken is door te reguleren hoeveel verhuurders aan huur mogen vragen.
Huurcontrole is niet alleen goed overheidsbeleid — het is goede politiek. Volgens een recente analyse van stemgedrag in New York van Cornell University, activeert het voeren van campagnes op basis van huurdersrechten een stemblok dat waarschijnlijk Democratisch zal stemmen. In New York, waar de helft van de stad huurgestabiliseerd is, zijn huurders met huurgestabiliseerd een belangrijke politieke kracht waarmee potentiële ambtsdragers te maken krijgen.
En in tegenstelling tot huursubsidie, die het probleem van het niet kunnen betalen van de huur individualiseert en de economische macht (bijvoorbeeld de macht om te staken) van de ontvangers afpakt, creëert huurcontrole een politieke klasse van huurders die georganiseerd kunnen worden om hun rechten te verdedigen en te versterken. Het voorstel van de regering-Biden heeft het potentieel om een groot kiesdistrict van de werkende klasse te creëren dat verder gaat dan één verkiezingscyclus.
Bidens campagne ligt op de intensive care, maar de Democratische presidentskandidaat, wie dat ook wordt, zou zijn oproep moeten aannemen en krachtig campagne moeten voeren voor huurdersbescherming. Op dit moment hebben zevenendertig staten een regelrecht verbod op huurcontrole. Michigan, Colorado, Illinois en Pennsylvania — swing states of blauwe staten met Democratische gouverneurs die vermoedelijk de top van het ticket willen steunen — zouden snel moeten handelen en het staatsbrede verbod op huurstabilisatie moeten opheffen.
Huurstabilisatie zou het de facto beleid van de Democratische Partij moeten worden. Terwijl de linkerzijde van de partij, zoals Bernie Sanders en Alexandria Ocasio-Cortez, al lang huurstabilisatie steunt, hebben onlangs vijftien senatoren, waaronder fractieleider Chuck Schumer, zich aangesloten bij de Tenant Union Federation om Biden op te roepen de huurverhogingen te beperken.
Hoewel dit specifieke voorstel waarschijnlijk niet zal plaatsvinden zonder een grote verschuiving in de politieke macht, maakt de aankondiging van vorige week duidelijk dat de verschuiving eraan komt. Gebouw voor gebouw, blok voor blok, organiseren huurders zich — en boeken ze resultaten.
Bron: jacobin.com
