Geweld is de achtergrond geweest van de gehele Amerikaanse geschiedenis

Wanneer er belangrijke gebeurtenissen plaatsvinden in een media-verzadigde maatschappij, is een van de eerste slachtoffers elk historisch perspectief. Dit werd duidelijk in de nasleep van de moordpoging op voormalig president Donald Trump op 14 juli.

“Een moordpoging is in strijd met alles waar we als natie voor staan”, zei president Biden in een persconferentie in het Witte Huis, de dag na de poging op Trumps leven. Het is waar dat in een liberale democratie stembiljetten, in plaats van kogels, geacht worden politieke meningsverschillen op te lossen. Maar je zou blind moeten zijn voor de geschiedenis om dat idee zomaar te accepteren.

Geweld is de achtergrond geweest van de gehele Amerikaanse geschiedenis. Het land is gebouwd op het geweld van slavernij, de uitroeiing van de inheemse bevolking en veroveringsoorlogen. Het heeft een bloedige burgeroorlog gevoerd die het equivalent van 7 miljoen mensen heeft gedood, in de huidige bevolking.

Er zijn 46 Amerikaanse presidenten geweest in de bijna 250 jaar van de republiek. Vier van hen zijn vermoord tijdens hun ambtsperiode. En anderen, bijvoorbeeld Theodore Roosevelt, Franklin Roosevelt, Gerald Ford (twee keer!) en Ronald Reagan, hebben aanslagen op hun leven overleefd. Als we moorden en pogingen tot moord combineren, is dat bijna één op de vijf Amerikaanse presidenten.

Hoewel het zeker niet de norm is, is het een verdraaiing om te zeggen dat politiek geweld een zeldzaamheid is in de Amerikaanse geschiedenis. En dan hebben we het alleen nog maar over moordpogingen op de Amerikaanse president.

We moeten ook niet vergeten dat moord de levens eiste van drie van de leidende figuren van de zwarte vrijheidsstrijd in de jaren 60: dominee Martin Luther King, Jr., Malcolm X en Medgar Evers. Andere minder bekende burgerrechtenactivisten, zoals Andrew Goodman, James Cheney en Mickey Schwerner, of Viola Liuzzo, stierven door toedoen van blanke suprematisten. In 1963 bombardeerde de Klan een kerk in Birmingham, Alabama, waarbij vier jonge meisjes omkwamen die naar de zondagsschool gingen.

Trumps aanhangers verspreiden zich om de “linkerzijde” te beschuldigen van het aanwakkeren van een klimaat waarin een 20-jarige man, gewapend met een AR-15 aanvalsgeweer, zich aangemoedigd voelde om Trump onder vuur te nemen. Senator JD Vance uit Ohio, die op 15 juli werd aangesteld als Trumps running mate voor het vice-presidentschap, schreef slechts enkele uren na de schietpartij: “Vandaag is niet zomaar een geïsoleerd incident. De centrale premisse van de Biden-campagne is dat president Donald Trump een autoritaire fascist is die koste wat kost moet worden gestopt. Die retoriek leidde direct tot de poging tot moord op president Trump”.

De Republikeinse senator Tim Scott uit South Carolina zei dat de moordpoging “werd geholpen en aangemoedigd door de radicale linkerzijde en de bedrijfsmedia die Trump onophoudelijk een bedreiging voor de democratie, fascisten of erger noemden”. Laat staan ​​dat de nu dode schutter een geregistreerde Republikein en een wapenliefhebber was, zijn “motief” is misschien niet beter te doorgronden dan die van de gestoorde jongemannen die in 2022 21 mensen doodden op een basisschool in Uvalde, Texas, of zeven mensen tijdens een parade op 4 juli in Highland Park, Illinois.

De pogingen van Trumps aanhangers om “links” de schuld te geven, zijn erop gericht om Democraten en liberalen te intimideren en hun kritiek op Trump te slikken. Dit lijkt al het gewenste effect te hebben gehad, met de conservatieve Democratische afgevaardigde Jared Golden die stelt: “We kunnen beginnen met het laten vallen van hyperbolische dreigementen over de inzet van deze verkiezingen. Het mag niet misleidend worden afgeschilderd als een strijd tussen democratie of autoritarisme, of een strijd tegen fascisten of socialisten die erop uit zijn Amerika te vernietigen. Dit zijn gevaarlijke leugens”.

Wat moeten we denken van de viering van politiek geweld tegen links door rechtse politici? Het is nauwelijks oud nieuws om te bedenken dat Trumpisten een held maakten van Kyle Rittenhouse, de (destijds) 17-jarige burgerwacht die in 2020 twee Black Lives Matter-demonstranten doodde in Kenosha, Wisconsin. Of dat gouverneur Greg Abbott van Texas onlangs gratie verleende aan Daniel Perry, die was veroordeeld voor het doden van een luchtmachtveteraan die als vredeshandhaver optrad bij een protest in 2020 tegen politiegeweld. En toen rechtse groepen in mei vreedzame Palestijnse solidariteitskampen aanvielen bij de University of California in Los Angeles, sprak vrijwel niemand van het politieke establishment – noch van rechts noch van de Democratische kant – zich ertegen uit.

En dan hebben we het nog niet eens over andere massaschietpartijen en wreedheden die individuen, duidelijk beïnvloed door extreemrechtse ideeën die Trump heeft aangewakkerd, hebben begaan. De aanval op de Tree of Life-synagoge in Pittsburgh in 2018. De racistische schietpartijen op zwarte en latino-shoppers, die gewoon hun gang gingen, in Buffalo en San Antonio in 2022. De massaschietpartij in de LGBTQ Pulse-nachtclub in Tampa in 2019. De massaschietpartij op een travestietenshow in Colorado Springs in 2022.

Dit zijn recentere manifestaties van een onderstroom van gewelddadige extreemrechtse activiteiten die decennialang heeft geetterd voordat ze ‘boven de grond’ kwamen in wreedheden zoals de moord van Timothy McVeigh op 168 mensen in 1995 bij de bomaanslag op het federale gebouw in Oklahoma City. Of in de moord van Dylan Roof op negen Afro-Amerikaanse deelnemers aan een bijbelstudie in Charleston, South Caroline in 2015 door blanke suprematisten.

“Dit is niet Amerika”, zeggen experts en politici na elk incident. Het is niet wat het land zou moeten zijn, maar het is wat het land is.

Trumps mainstreaming van extreemrechtse en gewelddadige retoriek biedt een “toestemmingsstructuur” die dit soort rechtse aanvallen waarschijnlijker maakt. Hij moedigt zijn deelnemers regelmatig aan om demonstranten of leden van de pers te mishandelen. Hij bespotte een aanval op de bejaarde echtgenoot van voormalig voorzitter van het Huis van Afgevaardigden Nancy Pelosi in wat een mislukte moordpoging op Pelosi zelf was. Als hij wordt gekozen, belooft hij gratie te verlenen aan leden van de gewelddadige antidemocratische menigte die op 6 januari 2021 in het Amerikaanse Capitool rellen veroorzaakte, om de certificering van Bidens verkiezing te voorkomen.

Maar Biden is nauwelijks een onbevlekte boodschapper van eenheid, vrede en beleefdheid. In een toespraak in het Oval Office op 14 juli zei hij: “We kunnen niet toestaan ​​dat dit geweld genormaliseerd wordt”. Maar als hij en andere politieke leiders zich zorgen maken dat de Amerikaanse samenleving ongevoelig is geworden voor geweld, zouden ze moeten overwegen wat Martin Luther King in 1967 zei. In zijn baanbrekende toespraak waarin hij zijn verzet tegen de Vietnamoorlog aankondigde, merkte King op:

“Terwijl ik tussen de wanhopige, afgewezen en boze jongemannen liep, vertelde ik ze dat molotovcocktails en geweren hun problemen niet zouden oplossen. Ik heb geprobeerd ze mijn diepste medeleven te bieden, terwijl ik mijn overtuiging handhaafde dat sociale verandering het meest betekenisvol is door geweldloze actie. Maar ze vragen zich af – en terecht – wat met Vietnam?”

Zeker, de potentiële Trump-moordenaar heeft niets gemeen met de “boze jonge mannen” waar King naar verwees. Maar politici die geweld zien als iets dat vreemd is aan de Amerikaanse politieke cultuur, zouden zich misschien eens moeten afvragen: “wat met Gaza?” Terwijl het Amerikaanse politieke systeem – van Biden af ​​aan – zich richt op een individu dat Bidens uitdager bijna heeft gedood (en een rallybezoeker heeft gedood), blijft het de massamoord op honderdduizenden ongewapende burgers in Gaza financieren, bewapenen en ondersteunen.

Binnen enkele minuten nadat de foto was verschenen waarop te zien was hoe Trump bebloed en uitdagend zijn vuist in de lucht hield terwijl agenten van de Secret Service hem van het podium duwden, verklaarden deskundigen en politici dat de verkiezingen voorbij waren en dat Trump en de Republikeinen met overmacht hadden gewonnen.

Toch is het nog veel te vroeg om te zeggen welke impact de moordpoging zal hebben op het algehele verloop van de race, en nog veel meer gebeurtenissen zullen het in onverwachte richtingen verschuiven.* Wat niet is veranderd, is dat de Amerikaanse samenleving nog steeds zeer gepolariseerd is. Beide grote partijkandidaten zijn nog steeds extreem impopulair, en gewone kiezers wensen dat ze andere keuzes hadden. De meeste Amerikanen bekijken grote politieke instellingen – het presidentschap, het Congres, het Hooggerechtshof – met wantrouwen. In omstandigheden als deze is het dwaas om zelfverzekerde proclamaties over november te doen vanuit het perspectief van juli.

* Dit stuk werd voor het eerst gepubliceerd op International Socialism Project voordat Joe Biden zich terugtrok uit de race.