De activisten die bedrijven aanvallen die geld verdienen aan de oorlog in Israël – Mother Jones

Vroeg in de ochtend Op 31 juli arriveerde een groep van ongeveer 70 mensen bij het anonieme kantoor van vrachtmaatschappij Atlas Air in White Plains, New York.

Ze waren lid van Jews for Racial and Economic Justice (JFREJ), een activistische groep die zich richt op kwesties rond gelijkheid in New York City. Ze waren daar om een ​​nep-‘persconferentie’ te houden om de contracten van het ministerie van Defensie met Atlas Air onder de aandacht te brengen.

Een man in een grijs krijtstreeppak speelde de CEO van het bedrijf, dat de grootste exploitant is van 747-vrachtvliegtuigen ter wereld. “Atlas Air is er zo trots op om zijn steentje bij te dragen aan de ondersteuning van het Amerikaanse leger”, aldus de acteur. “Ik ben er vooral trots op dat Atlas Air via onze DoD-contracten de afgelopen 10 maanden meerdere leveringen aan Israël heeft gedaan.” Hij voegde er enthousiast aan toe: “Terwijl de bommen op Gaza blijven regenen, blijven de dividenden regenen op onze aandeelhouders!”

Degenen achter hem, gekleed als piloten met aangehechte epauletten, juichten toen hij een grafiek omhoog hield met een lijn omhoog: “meer bommen betekent hogere winsten!”

In de daaropvolgende uren lanceerde JFREJ een parodiewebsite voor Atlas en stuurde persberichten uit waarin werd beweerd dat Atlas “trots is verantwoordelijk te zijn geweest voor het transporteren van miljoenen dollars aan materiaal naar het Israëlische leger terwijl het Gaza bombardeert” naar handelskanalen als AirlineGeeks, Cargo Connect, Transport and Logistics Middle East en American Military News.

De actie is onderdeel van een bredere push. Protestgroepen richten zich op een nieuwe strategie: naast het focussen op de overheid, richten ze zich ook op de bedrijven die profiteren van Israëls oorlog in Gaza.

“We hebben opgeroepen, we hebben opgeroepen, ik bedoel, we hebben al dat werk gedaan om de besluitvormers te bereiken,” zei Audrey Sasson, uitvoerend directeur van JFREJ. “We hebben gesproken over de medeplichtigheid van onze Joodse gemeenschap aan de genocide in Israël, en we hebben actie ondernomen om te protesteren tegen de schuld van de Amerikaanse overheid, maar we hebben niet genoeg gehoord over de oorlogsprofiteurs – de particuliere bedrijven die profiteren van deze wreedheden.”

Zoals voor het eerst gerapporteerd door HaaretzUit gegevens blijkt dat er tussen 31 oktober 2023 en 31 maart 2024 meer dan 30 gecharterde vrachtvluchten werden uitgevoerd door het US Transportation Command (USTRANSCOM) naar de luchtmachtbasis Nevatim in Beersheba. Minstens drie daarvan waren vrachtvluchten met vliegtuigen die eigendom waren van Atlas en geleased werden door USTRANSCOM, aldus een Moeder Jones analyse van openbaar beschikbare vluchtgegevens. De 747-400 zware vrachtvliegtuigen vlogen naar de Israëlische luchtmachtbasis vanuit Cyprus en Duitsland. Een vertegenwoordiger van Atlas Air zei: “Ik heb geen informatie”, toen hem werd gevraagd of het bedrijf wapens levert om de Israëlische bombardementen op Gaza te voeden.

Zonder particuliere vrachtvliegtuigen en particuliere bedrijven zou het Amerikaanse ministerie van Defensie niet in staat zijn om wapens naar Israël te sturen in het tempo dat het nu doet. Het ministerie van Defensie heeft de afgelopen 10 maanden meer dan 100 zendingen naar zijn bondgenoot gestuurd, met wapens zoals 2000-pondbommen, Hellfire-raketten en 500-pondbommen.

Bradley Martin, een onderzoeker bij RAND en een voormalig marinekapitein, zei dat de vliegtuigen waarschijnlijk voorraden of wapenonderdelen vervoerden voor de Israel Defense Forces. Maar het is onwaarschijnlijk dat Atlas Air de bommen zou vervoeren die de meeste publiciteit krijgen. “Bij voorkeur worden gevoelige munities niet per commerciële lucht vervoerd,” zei hij. “Ze zetten ze op een militaire vlucht omdat het speciale behandeling vereist.”

Toch spelen particuliere bedrijven een sleutelrol, zei Martin. “De hoeveelheid materiaal die nodig is om de strijdmacht die deze oorlog voert in stand te houden, is enorm”, zei hij. “Het leger heeft een [shipping] een aanbieder meer nodig heeft dan een aanbieder het leger nodig heeft.”

Een rapport van de neoconservatieve Foundation for Defense of Democracies, getiteld “How to Ensure Israel has the Weapons it Needs,” wijst erop waarom de Amerikaanse regering deze contracten nodig heeft: “Volgens een hoge functionaris van het Pentagon is de hoeveelheid wapens die naar Israël wordt gestuurd [to Israel] was zo belangrijk dat het Ministerie van Defensie soms [has] hadden moeite om voldoende vrachtvliegtuigen te vinden om de systemen te leveren.”

Hoewel relatief onbekend, is Atlas Air de op twee na grootste vrachtluchtvaartmaatschappij in de Verenigde Staten qua vlootgrootte. Het bedrijf ontving in april 2023 een “indefinite delivery contract” van het leger voor $ 20 miljoen. Het ontving ook bijna $ 19 miljoen van de staat New York in subsidies en onroerendgoedbelastingkortingen, plus meer dan $ 600 miljoen aan federale leningen en garanties.

JFREJ is niet de enige activistische groep die zich richt op aannemers van het ministerie van Defensie. Vorige maand lanceerde de Palestijnse Jeugdbeweging een campagne gericht op de Deense scheepvaartmultinational Maersk, die wapencomponenten als onderaannemer naar fabrikanten als Lockheed Martin stuurt en ook rechtstreeks contracten aangaat met USTRANSCOM. Een vertegenwoordiger van PYM zei dat ze enthousiasme voor de campagne heeft gezien: “Ik denk dat mensen echt hongeren naar een vast doel en iets waar ze hun energie in kunnen steken.”

Maersk, zei ze, heeft een robuust scheepvaartportfolio buiten militaire zendingen om – het is tenslotte het op één na grootste containerscheepvaartbedrijf ter wereld. “Economisch gezien kunnen ze zichzelf nog steeds in stand houden als ze deze contracten niet nakomen”, voegde de PYM-organisator toe.

Martin zei dat bedrijven als Maersk en Atlas “absoluut” economisch levensvatbaar konden blijven zonder militaire contracten: ze konden “overleven en floreren”, zei hij. Dat is echter niet waar andersom. De regeringen hebben particuliere hulp nodig om te helpen met grootschalige oorlogsinspanningen.

Janet Abou-Elias, medeoprichter van Women for Weapons Trade Transparency, zei dat het leger sterke economische redenen heeft om te vertrouwen op bedrijven als Atlas. “Het uitbesteden van bepaalde functies aan particuliere contractanten kan zuiniger zijn dan het in stand houden van grote interne capaciteiten.” Martin van RAND zei dat deze trend teruggaat tot het einde van de Koude Oorlog. “Het begon echt rond 1990,” legde hij uit. “DOD bezuinigde op toezeggingen, bezuinigde op infrastructuur – en voor transport [it] is steeds meer naar commerciële bronnen gaan kijken.”

Maersk en Atlas zijn niet de enige bedrijven die onder vuur liggen: demonstranten in de VS en Australië hebben buiten de havens gedemonstreerd door het Israëlische scheepvaartbedrijf ZIM, dat is aangeklaagd door een groep Belgische NGO’s wegens het overtreden van de Belgische wet op wapentransport. Vorige maand legden demonstranten de St. Louis Missouri pride parade stil omdat deze werd gesponsord door het vliegtuig Boeing, de grootste fabrikant van raketten die in 2023 aan Israël werden geleverd, volgens een analyse van wapenoverdrachtsgegevens uitgevoerd door NPR-station KUOW. Afgelopen voorjaar eisten studenten op protestkampen in het hele land dat hun universiteiten de banden met Boeing zouden verbreken. Minstens één universiteit, Portland State, stemde ermee in om tijdelijk geen geld van Boeing meer te accepteren.

Atlas heeft al tientallen jaren contracten met het DoD en andere overheidsinstanties. In de eerste jaren van de 21e eeuw stond de naam van Atlas Air op de lijst van luchtvaartmaatschappijen die vliegtuigen leasen voor vervoer van en naar CIA-zwarte locaties; hun vliegtuigen zijn nog zo recent als 2022 van en naar Guantanamo Bay gevlogen.

Het is ook eigendom van het private equity-bedrijf Apollo Global Management. (Per Nationaal Defensie Magazineprivate equity-bedrijven waren in 2022 goed voor 47 procent van de defensietransacties.) De CEO van Apollo, Marc Rowan, was zo fel tegen anti-oorlogsprotesteerders op de campus dat hij aandrong op het ontslag van de president van de Universiteit van Pennsylvania omdat ze een festival van Palestijnse literatuur op haar campus toeliet, die hij omschreef als “vol haat”. Hij heeft zich fel uitgelaten tegen anti-oorlogsprotesteerders en hen “anti-Amerikaans” en “gewelddadig” genoemd.

“Ik denk dat die leidinggevenden die dagelijks naar hun kantoorbaan gaan, kunnen doen alsof ze een oogje dichtknijpen voor wat er in Gaza gebeurt,” zei Sasson van JFREJ. “We zullen niet tolereren dat ze miljoenen dollars verdienen aan deze genocide.”