Hoe Paul Wellstone ons hielp Tim Walz te geven – Mother Jones

Het was verdomd koud in St. Paul—zelfs koud voor inwoners van Minnesota—op een weekend eind januari 2005, toen een of twee dozijn wannabe-politici de hal van de Carpenters Local Union 322 binnenstrompelden. Ze waren gekomen om te leren hoe ze campagne moesten voeren voor een functie. De meesten waren nieuw in de kiespolitiek. Daaronder bevond zich een 40-jarige docent maatschappijleer en voetbalcoach van de middelbare school, genaamd Tim Walz.

De driedaagse trainingssessie heette Camp Wellstone. Het was het kenmerkende programma van Wellstone Action, een non-profitorganisatie die werd opgericht door assistenten en supporters van senator Paul Wellstone (D-Minn.), nadat de vurige prairie-progressieve in oktober 2002 omkwam bij een vliegtuigongeluk. De groep benadrukte Wellstones toewijding aan grassroots-politiek; Wellstone was in 1990 voor het eerst in de Senaat gekozen door een leger vrijwilligers te mobiliseren, waaronder studenten en lokale activisten die voorheen grotendeels niet bij campagnes betrokken waren geweest.

Walz verscheen in de vakbondshal in een T-shirt, een spijkerbroek en sneakers. Hij was nieuw in de politiek. De vorige augustus had hij een paar van zijn studenten meegenomen naar een bijeenkomst van George W. Bush in een lokale steengroeve in hun woonplaats Mankato, een kleine stad in het zuiden van de staat. Toen ze het evenement binnenkwamen, zag de beveiliging een John Kerry-sticker op de portemonnee van een van de studenten en wilde de groep niet binnenlaten. Dit maakte Walz zo boos dat hij zich aanmeldde als vrijwilliger voor de campagne van Kerry. Als sergeant-majoor in de Nationale Garde, waar hij sinds 1981 diende, werd hij uiteindelijk districtcoördinator voor Veterans for Kerry. Na de verkiezingen van 2004, waarin Bush Kerry versloeg, besloot Walz zich met politiek bezig te houden en dat leidde hem naar Camp Wellstone.

Een blanke man van middelbare leeftijd uit een conservatief deel van de staat die het footballteam van zijn school naar een staatskampioenschap had gecoacht. Zijn medekampeerders vroegen zich in eerste instantie af of Walz misschien een Republikein was. (Camp Wellstone was een onpartijdig project en verplicht om kandidaten van verschillende politieke strekkingen te helpen.) Maar ze kwamen er al snel achter dat Walz, die vastbesloten was om zich kandidaat te stellen voor het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden tegen een zittende Republikein die zes termijnen had gediend, geen rechtse politicus was. “Tim Walz kwam binnen en zei dat hij ontevreden was over de politiek en boos dat hij de toegang tot de Bush-bijeenkomst werd ontzegd”, herinnert Pam Costain zich, een oprichter en directeur van de opleiding voor Wellstone Action

Een van Walz’ klasgenoten was Mark Ritchie, die onlangs had gewerkt aan een nationale campagne voor kiezersregistratie. Tijdens die inspanning was hij getuige geweest van wat hij “manipulatie” noemde en “mensen het recht ontzeggen om te stemmen” in staten door het hele land en in Minnesota. Dat had hem ertoe aangezet om te overwegen zich kandidaat te stellen voor een functie en de sessie bij te wonen, waar hij een band kreeg met Walz. “We waren allebei boos over de richting die de democratie opging”, zegt hij

De aanwezigen werden geschoold in wat de “Wellstone-driehoek” werd genoemd: de noodzaak om drie verschillende activiteiten met elkaar te verbinden: electorale organisatie; grassroots, issue-georiënteerde organisatie; en de formulering van openbaar beleid. “Paul had betoogd dat er een ongelukkige kloof was tussen electorale politiek en mensen die gemeenschapsorganisatie deden,” zegt Costain. “Mensen in electorale politiek hadden minachting voor grassroots-organisatie en mensen die gemeenschapsorganisatie deden waren cynisch over electorale politiek. Pauls mening was dat we niet kunnen winnen zonder de drie delen van de driehoek.”

Het kamp benadrukte ook wat Costain Wellstones ‘leidende waarden’ noemt: ‘integriteit, authenticiteit, in gewone mensentaal praten over hun problemen en de vreugde van politiek.’ Wellstone, zo merkt ze op, zag politiek als ‘niet over grieven en woede, maar over het leren kennen van mensen om problemen op te lossen.’

Over het geheel genomen was de trainingssessie kort op ideologie en lang op pragmatische zorgen. De potentiële kandidaten, die geïnteresseerd waren in het solliciteren naar verschillende stads-, staats- en federale functies, kregen cursussen over de basis: hoe je van deur tot deur campagne voert, hoe je fondsen werft, hoe je een campagneteam samenstelt, hoe je een persconferentie houdt, hoe je een campagnetoespraak schrijft en houdt. De instructeurs waren voornamelijk jonge politici met campagne-ervaring. Dit waren onder meer Melvin Carter, de huidige burgemeester van St. Paul, en Peggy Flanagan, een 25-jarige veteraan van de Wellstone-campagne en een Native American-organisator die het jaar daarvoor een zetel in de schoolraad van Minneapolis had gewonnen. (Tegenwoordig is ze luitenant-gouverneur van Minnesota.) Een fondsenwerver voor gepensioneerd generaal Wesley Clark, die zonder succes had meegedaan aan de Democratische presidentsverkiezingen van 2004, verzorgde de cursus over het aantrekken van financiers. “Het was beangstigend wat je moest doen om geld te krijgen”, herinnert Ritchie zich.

Gedurende het hele weekend was er rollenspel waarin de aanwezigen neppersconferenties hielden en verkiezingsspeeches hielden. Ze leerden ook hoe ze met campagnecrises om moesten gaan. Een scenario dat Camp Wellstone gebruikte, was een situatie waarin een campagnemanager een affaire blijkt te hebben met een staflid. Wat doe je daar als kandidaat aan?

“Dit ging allemaal over de harde feiten”, zegt Ralph Remington, een acteur en kunstvoorvechter die in Camp Wellstone was ter voorbereiding op een gooi naar een open zetel in de gemeenteraad van Minneapolis. “Hoe kun je onderscheid maken tussen te overtuigen en niet te overtuigen kiezers? De do’s en don’ts van direct mail. Wat zeg je bij de deur? Wat zeg je in een interview? Je bent een kandidaat. Je bent een product. Hoe krijg je je product op de markt? Hoe zorg je ervoor dat het product succesvol wordt?”

Tijdens de sessie over verkiezingsspeeches merkte Ritchie op dat de verschillende deelnemers die in het leger hadden gediend, waaronder Walz, sterke en coherente toespraken hielden, veel meer dan de anderen. Remington herinnert zich dat Walz in zijn toespraak sprak over zijn tijd als coach en familieman en zijn tijd in het leger en hoe dit alles hem zou beïnvloeden in zijn gedrag als ambtenaar. “Hij benadrukte hoe hij was opgevoed en de waarden van zijn gemeenschap”, zegt Remington. “Ik kon zien dat hij de juiste mojo had gevonden. Tim kwam over als heel volks, heel gewoon, de man van de bouwmarkt. Ik kende inwoners van Minnesota en ik wist dat dat zou aanslaan. Ik wist dat hij uiteindelijk een functie zou krijgen.”

De deelnemers smeedden vriendschappen die de komende jaren zouden voortduren. In 2006, toen Mark Ritchie zich kandidaat stelde voor minister van Buitenlandse Zaken en Walz voor het Congres, voerden ze af en toe samen campagne. “Ik deed parades anders dan Tim,” zegt Ritchie. “Terwijl ik in het midden liep, rende hij van de ene naar de andere kant, en ik besefte dat dat is hoe je parades doet.” Remington herinnert zich dat de deelnemers van het kamp reünies hielden met barbecues en happy hours. “We waren klankborden voor elkaars beslissingen, bijvoorbeeld welke donaties we wel of niet zouden aannemen, en gaven elkaar een gevoel van verantwoordelijkheid,” merkt Ritchie op.

Velen van hen wonnen. Ritchie was de winnaar van zijn campagne voor minister van Buitenlandse Zaken. Remington werd verkozen tot de gemeenteraad van Minneapolis. Anderen in hun klasse wonnen staatswetgevende of lokale zetels. Andrew Lugar, een andere deelnemer, diende daarna twee keer als US Attorney voor Minnesota. (Hij is momenteel in die functie.) En Walz won zijn eerste race voor een functie in 2006 en werd vijf keer herkozen in het Congres, in een district dat Trump in 2016 won, voordat hij in 2018 met succes meedeed aan de gouverneursverkiezingen met Flanagan, destijds afgevaardigde van de staat, als zijn running mate.

“Die klasse-succesratio was buitengewoon”, zegt Costain. “Nu ik Tim op het nationale podium zie, zie ik dat hij zo op Paul lijkt. Hij heeft een herkenbaar talent. Hij kan over progressieve politiek praten voor echte mensen. Ik zie veel van Paul in Tim.”

Wellstone, die in 2000 overwoog om zich kandidaat te stellen voor het presidentschap en dat niet deed, zag zijn politieke carrière tragisch genoeg vroegtijdig beëindigd. Maar hij inspireerde zijn collega’s om een ​​winkel op te zetten die de politieke carrière van Walz en vele anderen een boost gaf. Hoewel Wellstone al meer dan twee decennia weg is, staat er nu een Wellstone Democraat op het nationale ticket.