Als je iemand ervan moet overtuigen dat iets geld is, is het dat vrijwel zeker niet. Maar er heeft een duidelijke verschuiving plaatsgevonden in de wereld van digitale valuta’s en crypto-gedenomineerde digitale activa: hun voorstanders lijken al lang verder te zijn gegaan dan ons te proberen te overtuigen van hun nieuwe en radicale alternatief voor wat zij semi-similar (en semi-accuraat) ‘fiat’-valuta noemen.
De gebreken in dit verhaal zijn altijd duidelijk geweest. Ten eerste is er nooit iets bijzonders “nieuws” of “radicaals” geweest aan cryptovaluta’s, de reactionaire fantasie van apolitiek geld heeft een lange en roemruchte geschiedenis. Ondertussen is de status van de “politieke” fiatvaluta’s (die nauwkeuriger niet als fiatvaluta’s worden beschreven, maar als op krediet gebaseerde valuta’s, ondersteund door talloze wettelijke betalingsverplichtingen), met name die van de belangrijkste valuta’s (de dollar, de yen, het pond sterling en de euro), nog nooit zo ter discussie gesteld.
Voor Bitcoin en zijn talrijke equivalenten is het tegenovergestelde overduidelijk geworden. Ze zijn geen betrouwbare ruilmiddelen buiten de grenzen van bepaalde Centraal-Amerikaanse dictaturen; geen bescherming tegen inflatie; en vanwege veranderingen in hun waarde die sterk gecorreleerd zijn met conventionele en volatiele financiële activa zoals aandelen (en met de grillige activiteit van miljardairs op sociale media), absoluut geen betrouwbare opslag van waarde (eerder, “drie aandelen in een trenchcoat”). Het bijkomende argument, meestal aangevoerd door degenen die deze gebreken erkennen, dat de bijbehorende technologieën (met name het gedistribueerde grootboeksysteem dat bekendstaat als “blockchain”, een verheerlijkte versie van Google Docs of Excel) onze relatie met geld zullen transformeren, is ook naar de achtergrond verdwenen, een proces dat ongetwijfeld is versneld door de toenemende consternatie over de buitensporige milieuschade die gepaard gaat met crypto “mining”.
Wat crypto in plaats daarvan heeft laten zien is een naakt instrument van financiële speculatie en fraude, en een zeer lucratief instrument. Verre van het verwijderen van politiek van geld en het decentraliseren van macht ten koste van oligarchische invloed, is crypto een vector van macht en invloed geworden, niet alleen voor deelnemers aan de financiële markt — van professionele handelaren en portefeuillebeheerders tot de legioenen onuitstaanbare cryptobros die hun winsten op de straten van Miami en Los Angeles tentoonstellen — maar ook voor machtige actoren in de tech-industrie die een greep willen krijgen op politieke besluitvorming. Als gevolg daarvan is het een belangrijk arena geworden van elite-contestatie. De huidige verkiezingscampagne in de Verenigde Staten is een perfect voorbeeld van deze evolutie.
Zowel de Democratische als de Republikeinse kandidaten zijn nauw verbonden met de in Californië gevestigde tech-industrie. Maar de zittende Democraten hebben (te weinig, te laat, misschien) de eerste stappen gezet om regelgevende maatregelen in te voeren die vergelijkbaar zijn met die in de financiële sector. Terwijl de Securities and Exchange Commission (SEC), momenteel bemand door Joe Biden-pick Gary Gensler, de afgelopen tien jaar notoir tandeloos is gebleken in haar taak om de (vaak frauduleuze) excessen van de high finance in te perken, heeft Genslers strijdlust en het spook van elke inbreuk op het vermogen van Silicon Valley-spelers om enorme winsten te blijven boeken in de slecht gereguleerde cryptowereld, veel belangrijke actoren achter Donald Trump gemobiliseerd, ondanks de aanvankelijke denigrerende opmerkingen van de voormalige president over Bitcoin. De aanleiding voor dit proces lijkt de ondergang te zijn geweest van de cryptobeurs en het hedgefonds FTX (waarvan de voormalige CEO, Sam Bankman-Fried, onlangs werd veroordeeld tot 25 jaar gevangenisstraf) en de inzet van middelen van het Congres en de toezichthouders (onder leiding van Gensler en Elizabeth Warren) die dit proces tot stand brachten.
De angst voor een gezamenlijke regelgevende reactie van een nieuwe Democratische regering is niet de enige factor die dit specifieke contingent van de Californische rechterzijde mobiliseert. Zoals Lily Lynch onlangs opmerkte in de Nieuwe staatsmande techbaronnen die zich verzetten tegen overheidsinmenging in crypto, zien Kamala Harris ook als representant van een “competentiecrisis” veroorzaakt door de omarming van identiteitspolitiek door de Democratische elite en de veronderstelde manifestatie daarvan op de werkvloer, “diversiteit, gelijkheid en inclusie” (DEI) beleid, waarvan Harris op de een of andere manier zou hebben geprofiteerd.
De omvang van deze gebeurtenissen wordt steeds duidelijker. De nieuwe partijdige dynamiek in de cryptowereld heeft verschillende prominente rechtse techmiljardairs, met hun ruime middelen die in nieuw opgerichte super PAC’s, de belangrijkste voertuigen voor het ondersteunen van politieke campagnes in de Verenigde Staten, in de strijd gegooid. Onder deze vreemde groep personages bevinden zich prominente tech-durfkapitalisten en doyens van de neo-rechtse Peter Thiel en Marc Andreessen, investeerders en ondernemers zoals David Sacks, Cathie Wood en Tyler en Cameron Winklevoss, en activistische hedgefondsmanager Bill Ackman, evenals Elon Musk.
Trumps ommezwaai in deze kwestie heeft hun zorgen niet alleen in de gebruikelijke pseudo-libertarische Republikeinse pap gestopt (met het Republikeinse Nationale Comité-platform, onder het mom van “het verdedigen van innovatie”, waarbij gesproken wordt over “het recht om Bitcoin te minen” en “het recht op zelfbewaring” [over] digitale activa” en “transacties uitvoeren zonder overheidstoezicht en -controle”), maar Bitcoin automatisch heeft betrokken bij kwesties van nationale veiligheid. Onder de vele kwesties die aan bod kwamen in zijn verontrustende interview in Bloomberg, verklaarde Trump dat hij zich zou verzetten tegen elke Democratische poging om de industrie te reguleren, omdat hij niet wilde dat China een voordeel zou behalen “op dit gebied.” Het feit dat er weinig in de “technologie” van digitale valuta’s zit dat enig voordeel oplevert in het grote geopolitieke schema van zaken, of het feit dat China een pionier is geweest in het hard aanpakken van ongebreidelde speculatie in crypto, doet er noch voor Trump noch voor de gemiddelde, slecht geïnformeerde Amerikaanse kiezer toe.
Dat Amerikaanse verkiezingen overspoeld worden met geld is niet nieuw. Het systeem is er namelijk op gericht om bijzonder vatbaar te zijn voor de invloed van goed gefinancierde en zeer gemotiveerde belangengroepen. En hoewel de opkomst van cryptotech-rechts een nieuwe factor is, kunnen donaties een campagne maar tot op zekere hoogte helpen — vooral als de tegenpartij even goed gefinancierd wordt door onder andere grote techbedrijven.
In feite zou de dominantie van rechtse techmiljardairs in de Trump-campagne een last kunnen blijken te zijn. Dit wordt duidelijker als we aannemen dat Trumps keuze voor vicepresident, senator JD Vance uit Ohio, een leerling van Peter Thiel, minder werd gemotiveerd door generieke cultuuroorlogsoverwegingen (de auteur van Elegie van de Hillbilly (als veteraan in dat vakgebied) dan door Trumps verlangen om de crypto-aanhangers van Silicon Valley, die hem nu overspoelen met geld, tevreden te stellen en voor zich te winnen.
Hoewel de meevaller zeker zal zorgen voor een uitgebreide reclamecampagne (hoewel Trumps relatief prullaria maar succesvolle media-inspanningen in 2016 genoeg bleken), is de opwinding aan de rechterkant die aanvankelijk de opkomst van Vance begroette, onlangs getemperd. De Democratische campagne om de nieuwe rechtse cultuurstrijders af te schilderen als “vreemd” is niet alleen geholpen door enkele van de geruchten over de openbare optredens van Vance, maar ook door het simpele feit dat de dramatis personae in het Silicon Valley-verhaal zelf ook onmiskenbaar en diep vreemd zijn.
Niet alleen heeft hun monomane preoccupatie met steeds obscuurdere kwesties rond de cultuurstrijd onvoldoende weerklank gevonden buiten de grenzen van podcasts en sociale media, ook de excentriciteiten van mensen als Musk (met zijn grillige en schijnbaar door drugs en echtscheidingen veroorzaakte aankopen en wanbeheer van Twitter, inmiddels X), Thiel (met zijn bezwete, ongemakkelijke houding op het podium, niet geholpen door zijn gevestigde interesse in het rekruteren van jonge Stanford-studenten om hem nieuw leven in te blazen met hun bloed) en Ackman (met zijn zeer openbare inzinking over de academische fraude van zijn Israëlische vrouw en de studentenprotesten over Gaza) lijken nu onlosmakelijk verbonden met Vance en zijn onhandige pogingen om kalm te blijven.
De poging van Vance om de cultuurstrijd nieuw leven in te blazen, is gedempt door de keuze van de campagne van Harris om zich niet kandidaat te stellen op identiteitskwesties (waardoor de “woke” of “DEI hire”-praatpunten tegen voormalig aanklager Harris machteloos zijn geworden) en om als haar running mate de gouverneur van Minnesota, Tim Walz, te kiezen, wiens zelfverzekerde capriolen van een “volks-maar-progressieve blanke man” de schijnbare nuchterheid en anti-elitarisme van Vance nog meer benadrukken.
Het is natuurlijk nog veel te vroeg om te weten of de Republikeinen zich aan het hergroeperen zijn of zichzelf in een hoekje aan het schilderen zijn. Bijdragen van Thiel et al. zullen ontegenzeggelijk helpen om de zakken van de Trump-campagne te vullen. Maar of dit een aanwinst zal zijn of niet, is onduidelijk – de voormalige president slaagde in 2016 ondanks dat hij veel minder geld uitgaf dan Hillary Clinton. Het is ontegenzeggelijk een gok dat Trumps omarming van het meest regressieve deel van de tech-industrie een gok is. Als het loont, zal het een van de meest corrupte en onproductieve sectoren van het Amerikaanse kapitalisme dichter bij de macht brengen; maar als het mislukt, zou het de Democraten een kans kunnen bieden om een nog strakkere regelgevende strop om de nek van de tech-industrie te leggen. Of ze die kans zullen grijpen, is een open vraag.
Bron: jacobin.com
