De incompetentie van meesters van de oorlog

Westerse defensiegiganten prijzen geavanceerde technologie aan, maar hun ‘state-of-the-art’-systemen schieten vaak tekort in asymmetrische oorlogsvoering. Van gebrekkige raketverdedigingssystemen tot te dure vliegdekschepen, het enige dat consistent werkt, is de winstmachine.

De ineffectiviteit van “cutting-edge” militaire technologie die werd getoond in de genocide van Israël in Gaza en de spillover-conflicten ondermijnt het idee dat het militair-industriële complex oorlogen wil winnen. In plaats daarvan onthult het zijn ware doel: profiteren van voortdurende conflicten.

Sinds de verpletterende overwinning in de Zesdaagse Oorlog van 1967 is een van Israëls belangrijkste functies als cliëntstaat van de VS en Europa die van wapenlaboratorium. Gedurende acht decennia van onderdrukking, invasie en annexatie van het grondgebied van landen in de regio, heeft het gediend als proeftuin voor wapenfabrikanten.

Deze voortdurende mogelijkheid voor dergelijke demonstraties heeft Israël in staat gesteld om, vanaf de jaren 80, zijn eigen sterk geglobaliseerde militair-industriële complex te ontwikkelen. Van tanks tot drones, “Israël” werd een synoniem voor de technische superioriteit en onoverwinnelijke effectiviteit van westerse harde macht over degenen die het ontvingen.

Sinds de eeuwwisseling, en vooral sinds het door Hamas geleide Palestijnse offensief tegen Israël op 7 oktober, is de regio echter een wapenlab van een heel ander soort geworden. Het toont nu de bewapening van zijn vijanden en hun vermogen, voor een fractie van de kosten en technische complexiteit, om zijn ruimtetijdperktechnologie oneconomisch en, bij uitbreiding, verouderd te maken.

De verspreiding van goedkope, kosteneffectieve wapens onder asymmetrische tegenstanders van het Westen heeft de macht van conventionele wapensystemen aanzienlijk afgezwakt. Het meest rationele is om dit te accepteren en deze honderden miljarden verspilde dollars om te leiden naar sociale programma’s en infrastructuur. Bijna alles zou verdedigbaarder zijn dan de status quo.

Kostbare verdediging, goedkope nederlaag

Dit is zeker niet de eerste keer dat de effectiviteit van westerse wapens in twijfel wordt getrokken. Een bijna identieke situatie speelde zich meer dan drie decennia geleden af ​​tijdens de door de VS geleide oorlog tegen Irak vanwege de bezetting van Koeweit. Officiële media roemden de technische bekwaamheid van de wapens die werden ingezet tegen de Ba’ath-strijdkrachten, terwijl de media zich verwonderden over de beweerde effectiviteit van het Patriot-raketverdedigingssysteem. Het succespercentage bij het neerschieten van Iraakse ballistische raketten werd bijna onmiddellijk in twijfel getrokken. Een daaropvolgend onderzoek van de Amerikaanse overheid naar de prestaties van het Patriot-systeem herzag de aanvankelijke beweringen van een onderscheppingspercentage van respectievelijk 80 en 50 procent in Saoedi-Arabië en Israël naar 70 en 40 procent. Het rapport merkt verder op dat, volgens het “sterkste bewijs”, het algehele succespercentage van het Patriot-systeem tijdens Desert Storm daalde tot 9 procent.

In de tussenliggende drie decennia is MIT emeritus hoogleraar technologie Theodore Postol een van de meest consistente critici van raketverdedigingssystemen geweest, waarbij hij overtuigend betoogde dat ze er routinematig niet in slagen hun doelen te onderscheppen en regelmatig mislukken. Een duidelijk voorbeeld hiervan vond plaats op 13 april van dit jaar, toen Israël, na het bombarderen van het Iraanse consulaat in Damascus en het doden van verschillende hoge commandanten van de Islamitische Revolutionaire Garde, te maken kreeg met de grootste gecombineerde drone- en raketbarrage in de geschiedenis, terwijl Iran en zijn regionale bondgenoten reageerden.

Hoewel Israël beweerde “99 procent” van de munitie te hebben onderschept, was het Iron Dome-systeem sterk afhankelijk van de steun van Amerikaanse, Franse, Britse, Saoedische en Jordaanse legers om te voorkomen dat Iraanse munitie hun doelen bereikte. Ondanks dit, en ondanks de waarschuwingen van Teheran dat een aanval op handen was, ontweken sommige raketten de gecombineerde Israëlische luchtverdediging en troffen ze kritieke militaire doelen zoals de luchtmachtbasis Nevatim in de Negev-woestijn. De totale cumulatieve kosten van deze ogenschijnlijk indrukwekkende prestatie van raketverdediging (ervan uitgaande dat we Israël op zijn woord geloven) zijn geschat op meer dan $ 1 miljard voor alle afgevuurde onderscheppingsmunitie, terwijl de kosten van de Iraanse operatie maximaal $ 80 tot $ 100 miljoen bedroegen – een tiende van de prijs.

In een verwant theater van het conflict begon de Jemenitische politieke en militaire beweging Ansar Allah drones en raketten af ​​te vuren op commerciële schepen in het Bab al-Mandeb kanaal, uit solidariteit met Gaza. In plaats van de gestelde doelen van de Houthi’s aan te pakken, reageerde het Westen met gewapende macht. In afwachting van een door de VS geleide blitzkrieg tegen Jemen, een van de armste Arabische landen, waarschuwden online haviken de Jemenieten dat ze “op het punt stonden erachter te komen” waarom Amerikanen “geen universele gezondheidszorg hebben.” Na acht maanden van de hevigste zeeslagen sinds de Tweede Wereldoorlog, is de onbedoelde waarheid van die holle bluf duidelijker dan de auteurs ooit hadden kunnen bedenken.

Miljarden-dollar blunders

In juni werd het vliegdekschip USS Dwight D. Eisenhower, een schoolvoorbeeld van Amerikaanse harde macht, teruggetrokken uit de wateren van de Rode Zee die grenzen aan Jemen. Er kwamen tegenstrijdige berichten naar boven over de vraag of Ansar Allah het schip daadwerkelijk succesvol had geraakt en beschadigd, of dat het simpelweg zijn onderscheppers had uitgeput tegen de meedogenloze spervuur ​​van wegwerpbare Shahed-drones die door de Jemenitische beweging waren gelanceerd. Ongeacht de exacte reden, de situatie toonde aan dat het inzetten van de machtigste marine in de geschiedenis — en het potentieel verliezen van zijn machtigste schip — onbetaalbaar duurder was, in puur monetaire termen, dan de kosten voor zijn tegenstanders om het aan te vallen.

Een relatief “low-tech” drone met voldoende lading hoeft alleen maar de verdediging van een vliegdekschip te ontwijken en zijn doel één keer te raken, terwijl deze dollarverdedigingssystemen elke keer succesvol moeten zijn. Als je de kosten van een interceptorraket (variërend van minimaal $ 2 miljoen per stuk tot wel $ 28 miljoen) vergelijkt met die van een Shahed-drone ($ 20.000 tot $ 50.000), is dit op de lange termijn een verliezende propositie. Bovendien heeft de aanwezigheid van deze overweldigende vuurkracht er niet voor gezorgd dat Ansar Allah het maritieme verkeer door de Rode Zee niet kon wurgen en de wereldeconomie opnieuw in een crisis in de toeleveringsketen kon storten.

Het zou zelfs kunnen dat de huidige piek in spanningen tussen Israël en Hezbollah, mogelijk een voorbode van een grootschalige oorlog, werd veroorzaakt door precies het soort technische storing waar professor Postol voor waarschuwde. De moord door Israël op 30 juli op de belangrijkste Hezbollah-commandant Fu’ad Shukr, die naar verwachting zal leiden tot onmiddellijke vergeldingsmaatregelen van Hezbollah, werd door Tel Aviv beweerd als reactie op een raketaanval op 27 juli waarbij twaalf kinderen omkwamen in Majdal Shams op de bezette Golanhoogten.

Deze bewering negeert het feit dat het gebied door Israël bezet Syrisch grondgebied is en dat de bewoners het Israëlische staatsburgerschap hebben geweigerd, samen met de “sympathie” van het regime van Benjamin Netanyahu. Bovendien begroef het verhaal rond deze “aanval” snel de vermoedens dat de betrokken raket een Iron Dome-interceptor was die enorm van koers afweek en precies het gebied raakte dat hij geacht werd te beschermen. Als deze hypothese waar blijkt te zijn, dan zal de potentieel rampzalige oorlog die daaruit kan voortvloeien, zijn veroorzaakt door een verdwaalde raket die werd afgevuurd door een onbetaalbaar duur en gevaarlijk onbetrouwbaar raketverdedigingssysteem.

Verkwisting van publieke steun

Als al deze technische tovenarij niet bedoeld is om oorlogen te winnen, vraag je je af wat het doel ervan is. Het doet denken aan Boeings pleidooiovereenkomst met de Amerikaanse overheid om juridische consequenties voor ondermaatse productie te vermijden, die in het ergste geval meer dan driehonderd passagiers het leven kostte in twee afzonderlijke crashes. De prioriteit is om vliegtuigen te verkopen, niet om ervoor te zorgen dat ze in de lucht blijven.

Een van de weinige sectoren die ogenschijnlijk immuun is voor de beurscrash begin augustus is de defensie-industrie. Northrop Grumman, Raytheon, Lockheed Martin en General Dynamics hebben het afgelopen jaar allemaal een aanhoudende opwaartse trend doorgemaakt, met een opvallende piek rond 7 oktober. Het is duidelijk dat de grootschalige en herhaalde demonstratie van de ineffectiviteit van hun producten geen belemmering vormt voor winstgevendheid op de lange termijn.

Het meest beruchte voorbeeld van verspilling in militaire uitgaven is ongetwijfeld de Lockheed Martin F-35 straaljager. Vanaf de start van het programma in 2006 tot nu toe werd voorspeld dat de F-35 meer dan $ 1,7 biljoen zou kosten gedurende zijn levensduur. Aanhoudende kostenoverschrijdingen en ontwikkelingsproblemen hebben zelfs het Pentagon zelf boos gemaakt, dat het programma in 2012 openstelde voor concurrerende biedingen. Meer dan een decennium later heeft de snelle verspreiding van dronetechnologie het mogelijk gemaakt voor onbemande vaartuigen, soms aangeduid als “loitering munitions”, om veel van de taken uit te voeren die traditioneel door straaljagers worden uitgevoerd – met weinig overengineering en geen enkel risico voor een echte piloot. Dat het totale budget van dit programma alle Amerikaanse studieschulden zou kunnen uitroeien of de helft van de kosten van een nationaal zorgstelsel zou kunnen dekken, draagt ​​alleen maar bij aan de obsceniteit van het geheel.

Het is bekend dat de militair-industriële economie afhankelijk is van overheidssubsidies. De technologie in mobiele telefoons, computers en het internet — essentieel voor het moderne leven — is niet “uitgevonden” door figuren als Mark Zuckerberg of Bill Gates, maar is in plaats daarvan ontwikkeld door overheidsinvesteringen. De initiële financiering kwam van tientallen jaren aan Amerikaanse belastinggelden.

Kapitalisme is niet ontworpen om ethisch consistent te zijn, maar als dat wel zo was, zouden bedrijven waarvan het bedrijfsmodel afhankelijk is van staatssteun, dividenden uitkeren aan iedere Amerikaan als rendement op hun initiële investering.

In 2024 bereikte het Amerikaanse militaire budget een ongelooflijke $ 841 miljard. Als zelfs maar een fractie van deze fondsen zou worden besteed aan het herstellen van het onderwijssysteem tot een niveau dat past bij het rijkste land op aarde, het kwijtschelden van studieschulden of het creëren van een nationaal zorgstelsel, zou het veel grotere voordelen opleveren. Hoewel $ 1 biljoen misschien niet resulteert in effectieve raketschilden, is het zeer waarschijnlijk in staat om een ​​functionerend zorg- of onderwijssysteem te creëren.

Bron: jacobin.com