Peter Cole
Elke haven is anders en sommige havens zijn machtiger dan andere. Maar in San Francisco, dat wederom het hart was van deze vakbond en havenindustrie aan de Pacifische kust, was Harry Bridges de belangrijkste leider van de longshore en een toegewijde antiracist. Hij had dat geleerd van zijn ervaringen als zeeman, waar hij tijdens zijn vroege reizen vervolging van indianen en anderen zag.
Hij groeide op in Australië, geboren en getogen in een gebied waar de Aboriginals vreselijk werden behandeld en waar een ‘white Australia’-beleid van kracht was, wat betekende dat niet-blanke mensen nooit naar Australië konden emigreren. Hij kwam naar de Verenigde Staten en zag een samenleving die niet zo heel anders was dan die hij had verlaten. Als jonge zeeman belandde hij begin jaren ’20 in New Orleans, waar hij zich aansloot bij de Industrial Workers of the World (IWW) en waar hij multiraciaal activisme ervoer en eraan deelnam. Toen hij een paar jaar later naar San Francisco verhuisde, nam hij, hoewel hij geen lid meer was van de Wobblies, die eerste ervaring met multiraciaal radicaal vakbondswerk met zich mee. We zien de aanwezigheid van de Wobblies op andere manieren, waaronder in het motto van de ILWU, waarvan Bridges de eerste president was: ‘An injury to one is an injury to all’, wat natuurlijk het motto van de IWW is.
Maar Bridges was niet de enige. Er waren ook communisten aan de waterkant, en andere vormen van links. Het waren echt de blanke linksen die voorop liepen in de strijd tegen racisme in de vakbond. Ze zeiden dit al voor de “Grote Staking” [of 1934] in hun nieuwsbrief over de waterkant. Ze zeiden: “Kijk, we zijn in 1919 vermoord.” Er werd een beroep gedaan op mensen op basis van hun pragmatisme, maar ook op basis van hun ideologie.
Dus integreerden ze de bendes nadat ze in 1934 in San Francisco hadden gewonnen. Er waren niet zoveel zwarte arbeiders om te integreren voor de Tweede Wereldoorlog, maar desalniettemin werden de bendes die raciaal exclusief waren, raciaal inclusief. En toen, tijdens de Tweede Wereldoorlog, toen de zwarte migratie naar de Bay Area omhoogschoot en enkele duizenden Afro-Amerikanen uiteindelijk aan de waterkant gingen werken, vochten ze heel duidelijk voor raciaal eerlijke behandeling.
Bijvoorbeeld, wanneer een marineofficier racistische uitspraken doet over een zwarte havenarbeider die lid is van Local 10, laat de vakbond in feite hun gereedschap vallen, klaagt en zegt: “Deze man is een racist en hij mishandelt onze leden.” Dus ze komen op voor raciale gelijkheid. Ze pushen zelfs andere industrieën in de Bay Area om raciaal opener te worden. In San Francisco hielpen ze zwarte aanwervingen voor tramchauffeursfuncties te promoten. En er was een geval waarbij een zwarte tramchauffeur in elkaar werd geslagen en havenarbeiders in hun vrije tijd met hem meereden in de trams om hem te verdedigen. En er zijn andere duidelijke voorbeelden waarbij ILWU-leden racisme aan de waterkant bestrijden, maar ze bestrijden ook racisme op andere werkplekken.
Bron: jacobin.com
