Vakbond wil dictatoriale macht over bouwvakbond opleggen

Elke dictator zou trots zijn.

Labor is van plan om wetgeving door te drukken om een ​​door de rechtbank bevolen bestuur van de CFMEU, de belangrijkste vakbond in de bouwsector, te versnellen. Uit rechtbankdocumenten blijkt dat als de order van kracht wordt, 268 gekozen functionarissen van de vakbond, van staatssecretarissen tot leden van de afdelingscommissies, ontslagen zullen worden en vervangen door één niet-gekozen bestuurder die geen verantwoording hoeft af te leggen aan een van de leden van de vakbond.

In de praktijk zou de bestuurder juridisch gezien de vakbond worden, op federaal niveau en in elke staat en elk territorium, behalve West-Australië en het Australisch Hoofdstedelijk Territorium.

Van Darwin tot Hobart, alle vakbondseigendommen in het “bezit, de bewaring of de macht” van een van de 268 ontslagen vakbondsfunctionarissen zouden moeten worden overgedragen aan de beheerder. Dit omvat “zonder beperking” items die eigendom zijn van de vakbond, zoals “auto’s, gebouw-/beveiligingspassen, creditcards, apparaten zoals mobiele telefoons en laptops, wachtwoorden of andere toegangsvereisten voor e-mailaccounts, sociale media-accounts of andere communicatiekanalen”. De ontslagen functionarissen zouden ook worden bevolen om de beheerder “alle documenten” te geven die betrekking hebben op “de zaken van de CFMEU”.

Grote delen van het huishoudelijk reglement van de vakbond zouden nietig worden verklaard en de bestuurder zou iemand voor maximaal vier jaar kunnen uitsluiten.

Werknemers van de vakbond, zoals organisatoren en kantoorpersoneel, zouden in eerste instantie hun baan behouden. De beheerder zou echter de macht hebben om op elk moment iemand te ontslaan. Gekozen functionarissen, zoals staatssecretarissen en andere uitvoerende leden, zouden hun betaalde posities beëindigd zien zodra het bestuur begint.

Ondertussen zou de beheerder een salaris ontvangen van de CFMEU “tegen het tarief van de vergoeding die betaalbaar is aan een vicevoorzitter van de Fair Work Commission”—$621.870 per jaar, plus reis- en toeslagen. De beheerder zou een onbeperkt aantal assistenten kunnen aanstellen, die ook betaald worden door vakbondsleden. En de beheerder wordt vooraf gevrijwaard van elke claim die voortvloeit uit hun gedrag tijdens het bestuur.

Dit zijn buitengewone bevoegdheden. Ze gaan veel verder dan de maatregelen die de federale en provinciale Labor-regeringen namen om de Builders Labourers’ Federation in 1986 te vernietigen, als onderdeel van de strategie van Labor om klassencollaboratie op te leggen aan de Australische vakbeweging.

Bij die gelegenheid kon de Victoriaanse tak van de BLF, ondanks de uitschrijving, haar structuren behouden, vanuit haar gebouw opereren, organisatoren inhuren en ambtenaren betalen. Die continuïteit – en de aanzienlijke steun van arbeiders op de werkvloer – stelden de vakbond in staat om te overleven als een niet-geregistreerde rebellenvakbond in Victoria. De BLF vocht enkele grote geschillen uit totdat ze uiteindelijk in 1993 fuseerde met de CFMEU. Zoals de federale overheid en verschillende mediacommentatoren hebben opgemerkt, is de benoeming van een beheerder bedoeld om een ​​dergelijke mogelijkheid vandaag de dag te voorkomen.

Minstens zo afschuwelijk als de bevoegdheden die aan de beheerder zijn gegeven, zijn de doelen waarvoor deze bevoegdheden worden gebruikt.

Elke fatsoenlijke vakbondsman zou de aanwezigheid van georganiseerde criminele bendes (die tenslotte als meedogenloze kapitalisten opereren) als een rode lijn moeten zien. Rode vlag heeft eerder al besproken dat regelmatige verkiezingen van afgevaardigden, volledige verantwoording aan de leden over het ontslag van organisatoren of andere functionarissen en een heropleving van organiseren en industriële actie van cruciaal belang zijn voor het tot stand brengen van het soort vakbondsdemocratie dat de leden in staat zou stellen schoon schip te maken.

Het voorgestelde bestuur van de CFMEU doet geen van deze dingen. Sterker nog, het doet het tegenovergestelde. De manier om democratische normen in de unie te vernieuwen is niet om de democratie helemaal af te schaffen en de macht over te dragen aan een door de staat aangestelde bestuurder. Als we de verklaringen en juridische documenten van de Fair Work Commission letterlijk nemen, zal het bestuur de industriële effectiviteit van de CFMEU dramatisch verzwakken.

Dit alles zou zogenaamd gaan over het verzekeren dat de CFMEU “in staat wordt gesteld om effectief te functioneren”. De rechtbankdocumenten staan ​​vol met platitudes over “efficiënt management”, “hoge normen van verantwoording van organisaties en hun ambtsdragers aan hun leden”, en “democratisch functioneren en controle van organisaties”.

Maar de opdracht van de beheerder gaat veel verder dan het uitroeien van corruptie of georganiseerde criminele bendes. De beheerder is bevoegd om “beleid vast te stellen en te implementeren” om ervoor te zorgen dat de vakbond “wettig en effectief kan opereren”. We krijgen een idee van wat dit beleid zou kunnen zijn door te kijken naar de lijst met “belangrijke feiten die aanleiding geven tot de claim” die de manager van de Fair Work Commission heeft opgesteld in hun aanvraag bij de Federale Rechtbank.

Het eerste op deze lijst is dat er sinds 2003 213 procedures zijn geweest tegen de CFMEU voor het naar verluidt overtreden van federale arbeidswetten. Die procedures hebben geresulteerd in 2.600 “negatieve bevindingen” tegen de vakbond en haar leden—en $ 28 miljoen aan boetes.

Het is een schandaal dat deze boetes überhaupt zijn opgelegd. Veel van de aanklachten kwamen voort uit het feit dat de functionarissen van de vakbond bouwplaatsen opliepen zonder de baas hiervan op de hoogte te stellen, en bouwplaatsen inspecteerden, en niet alleen maar op een aangewezen plek zaten waar een baas hen probeerde op te sluiten.

Er werden veel boetes opgelegd voor routinematige stakingen die een vast onderdeel zijn van het winnen en behouden van winsten. Bijvoorbeeld $ 242.000 voor het verstoren van een betonstort in Melbourne in 2017, een verstoring die “ongeveer 10 minuten” duurde, volgens het oordeel van de federale rechtbank. Vergelijk dat met de $ 50.000 die een betonpompbedrijf in Melbourne vorig jaar kreeg voor het verwaarlozen van de juiste apparatuurinspecties, wat resulteerde in een sterfgeval op de werkplek.

Verderop in de lijst van “belangrijke feiten die aanleiding gaven tot de claim” van Fair Work staan ​​deze twee beschuldigingen: “het dreigen dat deelnemers aan de bouwsector die geen ondernemingsovereenkomsten hadden met de CFMEU, zouden worden uitgesloten van bouwprojecten” en “het dreigen projecten te sluiten tenzij bepaalde deelnemers aan de bouwsector uit het project werden verwijderd”.

Met andere woorden, het doel is om de CFMEU te straffen voor het uitvoeren van de absolute basisprincipes van vakbondslidmaatschap: het garanderen van het vakbondstarief op de gehele klus en het voorkomen dat aannemers die dit ondermijnen, de klus krijgen.

“These sheep will be shear union, or they will not be shear at all” is een zin uit een van de bekendste vieringen van de schapenscheerdersstaking van 1891. De Fair Work Commission en de Labor Party lijken het te willen herschrijven: “These sheep macht “De vakbond mag worden geschrapt, maar God verhoede dat iemand daadwerkelijk probeert het vakbondstarief af te dwingen”.

Dit kan het meest van belang zijn in de civiele bouw. ​​De CFMEU in Victoria heeft de claim van de Australian Workers’ Union op exclusieve dekking van wegen, tunnels en spoorwegprojecten lang genegeerd. Tot eer van de CFMEU in NSW en Queensland vecht de vakbond ook voor dekking van civiele projecten in die staten.

De inzet is hoog. Een snelle vergelijking van de ondernemingsovereenkomst die de CFMEU Queensland-vestiging in maart sloot met Lend Lease voor civiele bouw en de miserabele deal die de AWU in 2019 sloot met de Brisbane Cross River Rail-aannemer CPB, laat een groot verschil zien. Ploegendienst krijgt dubbele tijd in de CFMEU-deal (versus een 50 procent belasting in de AWU-deal); er is een leerlingverhouding van 1:5 (versus geen afdwingbare verplichting tot leerlingwerk); er moeten vrouwentoiletten op de locatie zijn (versus geen verplichting); vakbondsinducties (versus een expliciet verbod op vakbondsinducties); en een kwestie van leven en dood: een gedetailleerd warmtebeleid (versus geen afdwingbare procedure in de AWU/CPB-ondernemingsovereenkomst).

Dat de Queensland-tak van de CFMEU is opgenomen in Albanese’s voorgestelde bestuur is een indicator van wat een wrede en ondemocratische aanval Labor uitvoert. De beschuldigingen van criminele bendes die invloed hebben op de CFMEU zijn overwegend geconcentreerd in Victoria en New South Wales. De belangrijkste “misdaad” van de CFMEU in Queensland lijkt het nastreven van een krachtige industriële campagne van stakingen en piketten, die door alle vakbondsleden zou moeten worden gesteund.

Als iemand bewijs nodig had, dan tonen de gerechtelijke documenten aan dat het voorgestelde bestuur van de CFMEU de vijand is van vakbondsdemocratie en industriële actie. Dit betekent dat het niet tot de kern van de corruptie en criminele activiteiten kan komen die het bestuur beweert aan te pakken. Deze aanval is bedoeld om een ​​serieuze klap uit te delen aan het idee dat vakbonden moeten vechten voor de belangen van hun leden door middel van stakingen, picketten en, af en toe, het trotseren van onrechtvaardige antivakbondswetten.