Niemand is meer verrast dan ik om te melden dat Buitenaards wezen: Romulus is eigenlijk best goed. Het duurt even om op te zetten, maar daarna is het de hele tijd spannend, met een echt angstaanjagende nagelbijter van een laatste ontsnappingssequentie.
Het is jammer dat ik het einde niet kan beschrijven, want het is een knaller, maar je moet de film zelf zien om te ontdekken hoe je aan de zeer bekende rillingen een frisse draai kunt geven. Vreemdeling franchise. Ik zal alleen opmerken dat de Vreemdeling films hebben zich altijd gericht op de afschuwelijke implicaties van seks, geboorte, moederschap, evolutionaire ontwikkeling en nachtmerrieachtige bedrijfsinterventie op al die gebieden, waardoor er steeds ergere biologische nachtmerries ontstaan. Een van de bemanningsleden in Buitenaards wezen: Romulus is zwanger. Je kunt vanaf daar gaan speculeren.
Als je echter de commentaren van bepaalde critici en fans volgt, die zich alle plotpunten in alle acht voorgaande delen lijken te herinneren, Vreemdeling films in de vijfenveertig jaar oude franchise. Er is niets nieuws onder de zon, en het is allemaal helaas afgeleid. Betrouwbare oude crank Mick LaSalle van de San Francisco kroniek brengt deze verveelde positie tot het logische eindpunt, mopperend,
De echte fout zat hier niet in de uitvoering. De fundamentele fout kwam toen iemand zei: “Hé, laten we nog een ‘Alien’-film maken.” Nieuwsflits: Het alien-concept is dood. Laat het met rust en laat arme Ian Holm erbuiten.
Die laatste klacht over Ian Holm heeft betrekking op het feit dat de overleden acteur, die de androïde Ash speelde in de fantastische eerste film Vreemdeling in 1979, is verwerkt in deze nieuwe film. Hij moet een CGI-zombie-prestatie leveren als een nieuw androïdepersonage, Rook, die duidelijk hetzelfde model is als Ash, de koudhartige, eenzijdige bedrijfsshill. Het was het idee van producer Ridley Scott om Holm nieuw leven in te blazen, en Holms familie gaf schrijver-regisseur Fede Álvarez (De boze doden) toestemming om de gelijkenis van de in 2020 overleden acteur digitaal te recreëren. Acteur Daniel Betts imiteerde de stem van Holm.
Hoe griezelig dit ook lijkt voor veel gewone mensen, showbizzmensen zijn anders geconstitueerd. Scott en Álvarez beschouwen dit als een geweldige postume gunst aan Holm. Álvarez legt uit:
We kwamen op het idee met Ridley toen we ons realiseerden dat de enige acteur die nooit een tweede verschijning als androïde had gemaakt, Ian Holm was, van wie we beiden vinden dat hij de beste is in de franchise. We vonden het zo oneerlijk dat hij nooit terugkwam toen Michael Fassbender het een paar keer deed en Lance Henriksen het meer dan een paar keer deed. Dus we vonden dat hij dat verdiende.
Dit sentiment komt mooi overeen met de wens van bazen in de filmindustrie om de beelden van overleden acteurs te bezitten en ze voor altijd aan het werk te houden. De SAG-AFTRA-staking van 2023 heeft bepaalde verboden tegen die eventualiteit bereikt, maar de toestemming van de familie overschrijft dit vermoedelijk.
Hoe dan ook, ironisch genoeg begint de film met een veroordelende blik op de verschrikkingen van het kapitalisme. Een jonge vrouw genaamd Rain (Cailee Spaeny van Burgeroorlog En Priscilla) en haar “synthetische” broer Andy (David Jonsson) hopen te ontsnappen aan de zonloze mijnkolonie Jackson’s Star en de vreselijke werkomstandigheden die haar ouders het leven kostten. Ze denkt dat ze haar contract heeft vervuld, door genoeg uren te zwoegen om hun weg te verdienen naar een nieuwe planeet met echt zonlicht. Maar ze krijgt van een onderdrukte en onverschillige klerk te horen dat de Weyland-Yutani Corporation de vereiste werkdagen die nodig zijn om te verhuizen, heeft verdubbeld.
Toen ze erachter kwam dat ze daar nog vijf jaar zou moeten werken voordat ze opnieuw een overplaatsing kon aanvragen, werd ze ontvankelijk voor een halfbakken plan van haar ex-vriend Tyler (Archie Renaux) om uit de kolonie te ontsnappen. Hij en zijn zwangere zus, Kay (Isabela Merced), zijn boze neef, Bjorn (Spike Fearn), en Bjorns laconieke vriendin, Navarro (Aileen Wu), die ook piloot is, willen aan boord gaan van een verlaten ruimteschip dat nog gedeeltelijk functioneert en een aantal werkende cryonische stasiskamers heeft waarmee ze de grote afstanden naar een planeet met betere leefomstandigheden kunnen afleggen.
De bonte bemanning heeft Rain niet per se nodig, maar ze hebben Andy nodig, die kan communiceren met het bestaande computersysteem van het schip. Andy’s enige richtlijn is “Doe wat het beste is voor Rain.” Hij werd geprogrammeerd door Rains overleden vader, die ook een eindeloze voorraad vadergrappen in Andy’s systeem heeft ingebouwd. De Britse acteur David Jonsson levert een uitstekende prestatie als Andy, die niet goed functioneert op oude software en een voortdurende, droevige blik van bezorgdheid en verbijstering heeft terwijl hij worstelt in grimmige menselijke omstandigheden om Rain te helpen. Hij beweegt aarzelend. Hij is het doelwit van pestkoppen op straat.
Dan, als de eerste van een meedogenloze reeks noodgevallen de jonge ontsnapten overvalt, van het type facehugger/chestburster/Zenomorph, wordt Andy geherprogrammeerd om met dringende zaken om te gaan. Maar dat verandert zijn gedrag en overschrijdt zijn loyaliteit aan Rain. Nu is zijn houding militant, zijn bewegingen scherp en vastberaden, en zijn manier koel berekenend. Hij werkt voor “wat het beste is voor het bedrijf.”
Het ruimteschip heeft twee modules, Romulus en Remus. Die namen roepen de bloedige stichtingsmythe van de schepping van Rome op, op een manier die niet goed is voor de relaties tussen broers en zussen in de film. Als je je herinnert, gaat het om een rivaliteit tussen de mythische tweelingen die leidt tot een broedermoord en Romulus die aan de macht komt.
Persoonlijk vind ik het “alien-concept” nog steeds leuk en voel ik me helemaal thuis tussen bibberende personages met grote geweren die door verlaten ruimtestations sluipen vol met aliens die pulserend en slenterend om hen heen rondvliegen. Een “interquel” maken tussen Vreemdeling (1979) en Buitenaardse wezens (1986) — weet je wel, de twee grote — is een slimme manier om terug te keren naar de dystopische basis van de franchise. Dit omvat een ingebouwde erkenning van hoe eindeloos uitbuitbaar het menselijk leven is wanneer de winstbejag van “het Bedrijf” de boel runt. De variaties op bedrijfsmanipulatie en verraad in de Vreemdeling films verliezen hun fascinatie niet naarmate ze steeds walgelijker invasief en onstuitbaarder worden. De parallellen met onze eigen grimmige realiteit worden alleen maar scherper naarmate de tijd verstrijkt. En aan het einde van Buitenaards wezen: Romulus, het monsterlijke karakter van het Gezelschap neemt een letterlijke vorm aan die je misschien wel tegelijk aan het lachen en schreeuwen maakt.
Het is zeker een waardige zomerfilm!
Bron: jacobin.com
