De massale protestmars tegen extreemrechts op 7 augustus is reden voor een feestje. TK Adisa stelt dat het nu de verantwoordelijkheid is van antifascisten in het hele land om netwerken van verzet op te bouwen en te versterken.
Afgelopen woensdag gingen tienduizenden mensen de straat op in het hele land om op te komen tegen extreemrechts, nadat 40 immigratiegerelateerde gebouwen in het hele land als doelwit werden genoemd in een gelekt Telegram-bericht. Extreemrechts was enorm in de minderheid in Londen en andere grote steden, met slechts een handvol mensen die zich op de meeste plekken verzamelden. Het was een demonstratie van onze collectieve kracht en vastberadenheid om met solidariteit te reageren op aanvallen op onze vrienden, buren, families en gemeenschappen.
Het is belangrijk om deze overwinning te vieren. We mogen de demoraliserende effecten van zulke massale mobilisaties op extreemrechts niet onderschatten; zoals blijkt uit screenshots die op sociale media circuleren en hun schok en paniek laten zien toen ze zich realiseerden in welke mate ze in de minderheid waren. Het feit dat zelfs rechtse bladen als de Daily Mail, verantwoordelijk voor zoveel van het racistische discours achter het geweld, positief over de demonstraties berichtten, is een bewijs van hun impact.
Maar dit is nog maar het begin. Hoewel onze aantallen intimiderend en demoraliserend kunnen zijn voor sommigen van extreemrechts, zullen zij hier ook lering uit hebben getrokken. Ze zullen waarschijnlijk meer hebben geleerd over het belang van digitale veiligheid en de omvang, samenstelling en militantie van tegendemonstraties op verschillende plaatsen, enzovoort. Sommigen van hen zullen ook hun vastberadenheid hebben gehard door de omvang en diversiteit van de menigte te zien. We moeten voorzichtig zijn met het projecteren van een beeld van totale overwinning op basis van de successen van mobilisaties in grote steden, wanneer sommige confrontaties in het hele land niet goed voor onze kant uitpakten.
Als extreemrechts beter georganiseerd, strategischer en militanter was geweest in hun aanpak, waren de zaken op sommige plekken misschien anders geweest. De verantwoordelijkheid van antifascisten is nu om lokale organiserende netwerken in het hele land te versterken.
Dit betekent brede fronten opbouwen binnen gemeenschappen en communicatienetwerken voor snelle mobilisatie; druk uitoefenen op onze vakbonden om zinvolle standpunten in te nemen ter ondersteuning van antifascistische actie, druk uitoefenen op onze werkplekken en andere instellingen zoals liefdadigheidsinstellingen en universiteiten om extreemrechts geweld te veroordelen en racisme specifiek te benoemen als de bron van het probleem. Er zijn verschillende cruciale strijdpunten binnen de beweging en in onze gemeenschappen die moeten worden uitgevochten en gewonnen om dit te doen.
Ten eerste de vraag of we thuis moeten blijven of naar buiten moeten gaan. We moeten ons verzetten tegen het idee dat mensen thuis moeten blijven en, zoals sommige commentatoren en sociale mediapagina’s hebben gesuggereerd, “de politie hun werk moeten laten doen”. Natuurlijk gooien we onszelf niet zomaar op de fascisten zonder planning. Maar de geschiedenis van antiracistische en antifascistische strijd laat zien dat we niet op de politie kunnen vertrouwen om ons te beschermen, en we kunnen niet toestaan dat fascisten worden aangemoedigd door vrij rond te zwerven op onze straten.
Wij zorgen voor elkaars veiligheid. Deze geschiedenis laat ons ook zien dat, in tegenstelling tot wat tegenwoordig vaak wordt beweerd, mensen met een bepaalde etniciteit thuis moeten blijven, de zelforganisatie en mobilisatie van geracialiseerde gemeenschappen altijd de sleutel zijn geweest tot het verslaan van fascisme.
Dan is er nog de kwestie van militantie versus massamobilisatie. We moeten verder kijken dan een kloof in de beweging, vaak uitgedrukt als tactische meningsverschillen tussen antifascistische groepen en Stand Up to Racism, en de capaciteit opbouwen voor mobilisaties in het hele land die massaal EN militant zijn.
Wanneer er scherpe scheidingen zijn tussen militante antifascisten en massa-georiënteerde organisatoren, ontstaan er een aantal problemen. De beweging heeft een diversiteit aan tactieken nodig, zodat we voorbereid zijn om zowel massamobilisaties van extreemrechts als het extreme geweld van kleinere groepen van hen te weerstaan.
We hebben grote delen van onze gemeenschappen nodig die bereid zijn om in groten getale op te komen dagen. En zich zeker voelen in zichzelf, vertrouwen op elkaar in die mate dat als het er ingewikkelder aan toegaat, ze zich sterk zullen voelen. Grote en verenigde mobilisaties hebben een enorme symbolische kracht, maar moeten ook hun praktische doelen vervullen: deelnemers veilig houden en waar nodig onze gemeenschappen verdedigen.
Het opbouwen van connectiviteit en vertrouwen in onze gemeenschappen is hierbij uiteraard van cruciaal belang, maar het stimuleren en faciliteren van basistrainingen over het kennen van je rechten en het delen van vaardigheden onder leiding van meer ervaren antifascisten zouden ook een groot verschil kunnen maken.
Deze strijd is nog niet voorbij. Veel moslims, migranten, zwarte en Aziatische mensen in het land leven op dit moment in angst en zelfs als het extreemrechtse geweld afneemt, is het van cruciaal belang om onze collectieve kracht serieus te vergroten als mensen zich op een duurzame manier veilig willen voelen. Hoewel het een angstaanjagend moment is, zien we ook diepe uitingen van solidariteit over rassen, nationaliteiten en religies heen, terwijl gemeenschappen zich organiseren tegen de fascistische dreiging. Hier kunnen we de wortels zien van coalities die kunnen vechten, niet alleen om extreemrechts geweld te weerstaan, maar om ons te bevrijden van het systeem dat het ons heeft bezorgd.
Bron: www.rs21.org.uk
