Tijdens zijn toespraak tot de Democratische Nationale Conventie gisteravond speelde Bernie Sanders de gebruikelijke hits — en riep hij ook op tot een staakt-het-vuren in Gaza. Maar zijn rechtvaardige populistische woede voelde misplaatst voor een partij die nog steeds wordt gedomineerd door zakelijke belangen.
Senator Bernie Sanders spreekt tijdens de Democratische Nationale Conventie van 2024 in Chicago, Illinois, 20 augustus. (Jacek Boczarski / Anadolu via Getty Images)
Gisteravond sprak Bernie Sanders op de Democratische Nationale Conventie in Chicago. Het was zijn derde keer dat hij sprak op de DNC, acht jaar nadat zijn gewichtige uitdaging aan Hillary Clinton hem voor het eerst naar de voorgrond van de nationale politiek bracht. In 2016 sprak Sanders als leider van een opkomende opstandige vleugel in de partij; op de conventie van dit jaar sprak hij daarentegen als bondgenoot van Joe Bidens regering.
Sanders’ speech was over het algemeen niet verrassend. Hij haalde zijn gebruikelijke thema’s aan: hij hekelde de hebzucht van de miljardairsklasse, de gapende economische ongelijkheid en de wanhoop waarmee te veel Amerikanen worden geconfronteerd; hij herhaalde de noodzaak om geld uit de politiek te halen; hij riep op tot het garanderen van gezondheidszorg als een mensenrecht, het aannemen van de PRO Act, het volledig financieren van openbaar onderwijs, het verhogen van het minimumloon, enzovoort.
Die ongeëvenaarde boodschapdiscipline, zijn laserfocus op klassenkwesties en het verhogen van de levensstandaard van werkende mensen, is de sleutel tot Sanders populariteit geweest. Deze consistente focus is ook een politieke uitkomst voor de Verenigde Staten geweest in een tijdperk waarin politici te vaak verstrikt raken in de modderige slagvelden van de cultuurstrijd en het onderwerp klassenstrijd het meest zorgvuldig vermijden. Toen het tijd werd om Donald Trump te bekritiseren, noemde hij hem niet “vreemd”; hij noemde Project 2025: “Meer belastingvoordelen geven aan miljardairs. Budgetten opstellen om de sociale zekerheid, Medicare en Medicaid te verlagen. Vervuilers onze planeet laten vernietigen. Dat is wat radicaal is, en dat laten we niet gebeuren.”
Sanders roemde ook de binnenlandse beleidsresultaten van de regering-Biden. “In de afgelopen drieënhalf jaar hebben we, door samen te werken, meer bereikt dan welke regering dan ook sinds FDR”, verklaarde hij. Sanders benadrukte met name de uitgebreide maar tijdelijke welzijnsmaatregelen die in 2021 werden aangenomen met het American Rescue Plan (ARP). (Interessant genoeg zei hij weinig over de Inflation Reduction Act of andere grote federale investeringen, zoals de CHIPS Act of de Bipartisan Infrastructure Bill, die veel Democratische partijgangers hebben gevierd als cruciaal voor Bidens erfenis.)
In dit opzicht sloeg de toespraak om in het soort onkritische lofzang op Biden en het Democratische Congres dat typerend is voor Sanders na 2020. (Zelfs voordat Biden werd verkozen, vertelde Sanders de pers dat hij “de meest progressieve president sinds FDR” zou kunnen zijn, en hij steunde Biden onmiddellijk en enthousiast toen hij aankondigde dat hij zich in april 2023 kandidaat stelde voor herverkiezing.) In de context van een DNC-toespraak is dit soort lof natuurlijk enigszins te verwachten – de conventie is tenslotte een verheerlijkte peprally voor Democraten.
Maar als we geïnteresseerd zijn in het winnen van de veranderingen waar Sanders al lang voor pleit, moeten we een eerlijk verslag hebben van de successen en mislukkingen van de regering. De meest ambitieuze versie van Bidens agenda, de Build Back Better (BBB)-wet — die Sanders en andere progressieven zoals AOC hielpen opstellen, en die veel kenmerken van de tijdelijke verzorgingsstaat die door de ARP was gecreëerd permanent zou hebben gemaakt — sneuvelde in de Senaat. Het is waar dat de regering-Biden werd beperkt door een flinterdunne meerderheid en de oppositie van conservatieve Democraten Joe Manchin en Kyrsten Sinema. Maar in plaats van de hefboom te gebruiken die ze wel hadden om druk uit te oefenen op de tegenstanders, leken Biden en de Democratische congrespartijleiders toe te geven.
Uiteindelijk heeft de regering de klimaatinvesteringsgerelateerde bepalingen van BBB in afgeslankte vorm aangenomen in de Inflation Reduction Act (IRA), voornamelijk in de vorm van belastingkredieten voor particuliere investeringen en milieuvriendelijke consumentenkeuzes. Maar die investeringen schieten ver tekort bij wat klimaatexperts zeggen dat nodig is om snel te decarboniseren, en zelfs volgens optimistische schattingen zal het wetsvoorstel slechts een reductie van 6 tot 10 procent in emissies opleveren ten opzichte van een niet-IRA-scenario.
Misschien wel het allerbelangrijkste is dat, ondanks alle lofbetuigingen van Sanders over het progressivisme van de regering-Biden, Bidens beleid de levensstandaard van veel werkende Amerikanen niet wezenlijk heeft verhoogd. Zeker niet genoeg om de decennialange stagnatie van de lonen te compenseren.
Maar aan het einde van zijn toespraak bekritiseerde Sanders indirect Bidens buitenlandse beleid door op te roepen tot een onmiddellijk staakt-het-vuren in Gaza. Het was een welkome opmerking van Sanders op het DNC-podium. Hoewel de senator al lang een van de sterkste stemmen voor Palestijnse levens in het Congres is, werd hij terecht bekritiseerd door activisten omdat hij pas maanden na het begin van de oorlog in Israël een oproep tot een staakt-het-vuren deed. Sanders’ directe eis vormde ook een verfrissend contrast met Alexandra Ocasio-Cortez, die het DNC-publiek maandagavond verzekerde dat Kamala Harris “onvermoeibaar werkte om een staakt-het-vuren in Gaza te bereiken.” De opmerking was verrassend, aangezien Harris heeft aangegeven dat ze niet bereid is om het enige te doen dat Israël waarschijnlijk zou laten instemmen met een staakt-het-vuren: stoppen met het sturen van wapens.
Met een tirade tegen de miljardairs, de oproep voor een populaire economische agenda en de vraag naar een humaner buitenlands beleid, was Sanders’ toespraak een goede herinnering aan waarom hij een van Amerika’s meest geliefde politici is. Maar die boodschappen passen ongemakkelijk bij een lovende houding ten opzichte van de regering-Biden en een uiting van vertrouwen in Kamala Harris’ Democratische Partij om een agenda in Sanders-stijl uit te voeren.
Bernie moedigde miljoenen aan om te geloven in verreikende economische en sociale verandering. Maar zoals hij zelf heeft betoogd, zal het pad naar zulke verandering niet in de hallen van de DNC te vinden zijn.
Bron: jacobin.com
