De Democratische Partij heeft de afgelopen jaren een eenvoudige methode gebruikt om het probleem van de torenhoge kosten van levensonderhoud aan te pakken: het negeren en iedereen vertellen dat alles in orde is.
De huizenprijzen zijn sinds 2019 met 54 procent gestegen en blijven stijgen in de meeste Amerikaanse steden, terwijl de huren in dezelfde periode met 19 procent zijn gestegen. Het aantal huurders dat kosten heeft en meer dan 30 procent van hun inkomen aan huur en nutsvoorzieningen besteedt, bereikte een recordhoogte van meer dan tweeëntwintig miljoen Amerikanen, waarvan twaalf miljoen meer dan half van hun inkomen aan deze twee dingen. Als gevolg hiervan is het aantal uitzettingen op veel plaatsen gestegen tot boven het niveau van vóór de pandemie, en is het aantal daklozen op een recordhoogte van meer dan 650.000 mensen.
In de hoogste Democratische retoriek is hiervan weinig terug te vinden. Daarin wordt de nadruk gelegd op thema’s als het voortbestaan van de Amerikaanse democratie en het behoud van persoonlijke vrijheden. Tegelijkertijd wordt gewezen op een dalende inflatie om kiezers ervan te overtuigen dat ze niet zo ontevreden hoeven te zijn over de stijgende kosten.
Sommigen op de Democratische Nationale Conventie proberen dat te veranderen. Op dag twee van de DNC vonden verschillende evenementen plaats onder leiding van progressieve activisten die de groeiende onbetaalbaarheid van huisvesting aanpakten en agiteerden om het centraal te stellen op de agenda van de Democratische Partij — en betoogden dat dit een zekere weg is naar het Witte Huis.
De progressieve non-profitorganisatie Center for Popular Democracy (CPD) hield een presentatie voor ingewijden van de Democratische Partij en afgevaardigden van Kamala Harris met een simpele boodschap: de tientallen miljoenen huurders van het land vormen een onbenutte groep Democratisch georiënteerde kiezers die in november het verschil kunnen maken.
“Deze race schrijft zichzelf,” vertelde Analilia Mejia, CPD co-executive director en nationaal politiek directeur voor Bernie Sanders’ presidentiële campagne van 2020, aan de menigte. “We strijden tegen een racistische huisjesmelker.”
Mejia liep een aantal van de belangrijkste resultaten door van een peiling die de groep eerder dat jaar uitvoerde onder vijfhonderd kiezers in elk van de swing states Arizona, Michigan, North Carolina, Nevada en Pennsylvania: huurders neigen naar de Democraat op het ticket boven de Republikeinse kandidaat Donald Trump, en vice versa voor huiseigenaren; maar huurders zijn ook aanzienlijk minder geneigd dan huiseigenaren om te zeggen dat ze “zeker” in november zullen stemmen, met een marge van ongeveer twintig punten. Prioriteit geven aan de kosten van huur zou het leven van alle kiezers veel beter maken, maar ze horen politici minder aandacht besteden aan de kosten van huisvesting dan aan elk ander belangrijk onderwerp in deze verkiezingen. Het bouwen van meer betaalbare woningen en, vooral, het invoeren van huurstabilisatie zijn enorm populaire ideeën waarvan de steun zich uitstrekt over partijdige en ideologische lijnen.
“Als we het over inflatie hebben, wat is dan de grootste verplichting elke maand?”, vroeg Mejia aan de menigte.
“De belangrijkste reden dat mensen ons tijdens de pandemie belden, was het onvermogen om de huur te betalen”, vertelde panellid Cathryn Paul, directeur openbaar beleid voor immigrantenrechtenorganisatie CASA, me later. “Het is nog steeds de belangrijkste reden.”
Pew-peilingen van dit jaar laten zien dat de zorgen over de kosten van huisvesting zijn toegenomen, terwijl de zorgen over gas, boodschappen en andere consumptiegoederenprijzen zijn afgenomen. Hoewel de kloof tussen de partijen die zich zorgen maken over de laatste twee aanzienlijk is — Republikeinen zien beide als een veel grotere zorg dan Democraten — is die kloof bijna niet-bestaand als het gaat om huisvestingskosten, wat suggereert dat het probleem nog niet is vergiftigd door partijpolitieke en mediapolarisatie.
De resultaten van de peilingen leken te zijn bevestigd door huis-aan-huis-acties. Wervers in Nevada, de directeur van de burgerrechtenorganisatie Make the Road Nevada, Leo Murrietta, vertelde de menigte dat huisvesting een cruciaal probleem was voor kiezers in de staat, of ze nu in stedelijke, voorstedelijke of vooral landelijke gebieden woonden. Het was ook een belangrijk probleem voor mannelijke, onafhankelijke Latijns-Amerikaanse kiezers — een kiesdistrict waar Trump vooruitgang heeft geboekt. Wervers ontdekten dat de kosten van huisvesting ook “de grootste zorg” waren voor kiezers in Pennsylvania, vertelde Jossie Sapunar, directeur nationale communicatie van CASA, mij later.
De presentatie van de CPD was niet de enige plek waar huisvesting centraal stond. Eerder die dag stelde een groep gekozen functionarissen en activisten de kwestie centraal tijdens een bijeenkomst van de Poverty Council, die in 2018 werd opgericht — met volharding en inspanning ondanks verrassend heftige partijoppositie — door campagnevoerder voor armoedebestrijding Susie Shannon, een afgevaardigde van Sanders in 2016 die lid werd van het Democratisch Nationaal Comité. Shannon, die zich begin jaren 2000 bij de Democratische Partij had aangesloten en de Progressive Caucus van de afdeling Californië had opgericht om haar werk tegen armoede te bevorderen, vertelde de aanwezigen dat ze blij was dat de raad een “enorm platform” was geworden om daklozen en huurders te helpen.
“Ik heb het gevoel dat onze partij de goede kant opgaat”, zei ze, hoewel ze benadrukte dat de Democraten er voortdurend op aan moeten worden gedrukt om deze zorgen prioriteit te geven.
Terwijl sprekers het over een reeks onderwerpen hadden — beroepsopleiding voor jongeren, de historische piek in kinderarmoede en de noodzaak om de uitgebreide kinderbelastingaftrek te vernieuwen — was huisvesting het overkoepelende thema. Het was “centraal” voor de reden waarom mensen in armoede leven, zei afgevaardigde Maxine Waters (D-CA), tijdens haar tweede vergadering van de dag. Hilda Solis, lid van de raad van toezichthouders van Los Angeles County, vertelde de menigte dat daklozen “onze buren zijn. Velen van hen lijken op ons in deze zaal.” Dolores Huerta zei dat de omvang van dakloosheid in de VS “een flagrant voorbeeld is van hoe ons model van kapitalisme niet werkt” en benadrukte de Proposition 33-maatregel die in november in Californië op de stembus lag, waarmee gemeenten in de staat huurcontrole zouden kunnen invoeren.
Rep. Jimmy Gomez (D-CA), oprichter van de inmiddels 38 leden tellende Congressional Renters Caucus, zei dat betaalbare huisvesting “niet langer een probleem is van de blauwe staat, de blauwe stad, maar een Amerikaans probleem”, en sprak over het bestaan van “burn-it-down moderates” — ideologisch centristische kiezers die zo gefrustreerd zijn geraakt door het systeem dat ze op het punt staan om revolutionair te worden. Het panel van de bijeenkomst, met socialistisch Chicago-raadslid Byron Sigcho-Lopez en een reeks lokale huisvestingsactivisten, besprak onder andere de strijd van de stad om het staatsverbod op huurcontrole op te heffen en de strijd tegen de mogelijke verdringing van lokale zwarte inwoners door de presidentiële bibliotheek van Barack Obama.
Activistische inspanningen hebben nog een lange weg te gaan, zoals activisten grif toegeven. Als het frontloaden van een focus op huisvesting, met name de benarde situatie van huurders, een politieke winnaar is en een logisch pad naar de overwinning, dan had je dat niet verwacht van de DNC-programmering.
Bepaalde thema’s zijn tot nu toe in DNC-toespraken naar voren gekomen: reproductieve rechten; democratie; Trump is een misdadiger; Harris is een officier van justitie. Op de tweede avond van de DNC werd er zelden over huisvesting gesproken, en als dat wel gebeurde, werd het kort genoemd in het midden van een toespraak en werd het onvoldoende behandeld. Huisvesting werd genoemd in Obama’s toespraak op de conventie in een lijst met beleidsprioriteiten voor een toekomstige Harris-regering, maar in plaats van te praten over huurcontrole, sprak hij over de noodzaak om “meer woningen te bouwen en een aantal van de verouderde wetten en regels op te ruimen die het moeilijker maakten om huizen te bouwen.”
Toch worden activisten aangemoedigd door enkele verschuivingen die zichtbaar zijn aan de top van het Democratische ticket, zoals de verwijzing naar de kosten van huisvesting in Bidens State of the Union-toespraak eerder dit jaar en de onthulling van beleid om hiermee om te gaan – en zijn op het laatste moment aangenomen nationale huurplafond van 5 procent voor zakelijke verhuurders, wat het heeft gehaald tot het Democratische platform. Onlangs rolde Harris een betaalbaar huisvestingsplan uit dat de bouw van drie miljoen nieuwe eenheden en een subsidie van $ 25.000 voor eerste huizenkopers omvat.
Veel sprekers van die dag benadrukten dat progressieven meer Democraten in machtsposities moesten kiezen om dit te laten gebeuren. De voortdurende interne tegenstrijdigheden van de partij maken dit moeilijk.
Democraten verloren net precies één zo’n congreslid in Cori Bush, die een belangrijke rol speelde bij het verlengen van het verbod op uitzettingen in het pandemietijdperk, de Congressional Caucus on Homelessness oprichtte en een Unhoused Persons Bill of Rights sponsorde, maar die slechts enkele weken geleden werd geveld, grotendeels dankzij recorduitgaven die grotendeels afkomstig waren van vastgoedbelangen en de private equity-industrie – dezelfde industrie die Waters gisteren tegen de aanwezigen zei om hun gekozen vertegenwoordigers persoonlijk te vragen om af te wijzen. Die uitgaven werden direct mogelijk gemaakt door de weigering van de partij om dark money en Super PAC-uitgaven in haar voorverkiezingen te verbieden.
Kan de Democratische linkerzijde haar beleidsdoelen bereiken als de partij-establishment de zakelijke belangen waartegen ze strijden in staat stelt hun theorie van verandering te ondermijnen? Activisten blijven optimistisch.
“Het toont de buitensporige macht van georganiseerd geld,” zegt Mejia. “Maar georganiseerde mensen vormen het tegenwicht.”
Bron: jacobin.com
