Oprah sprak op de Democratische Nationale Conventie van dit jaar. Dat deed Amy Klobuchar ook, wiens herinnering als meeloper in de voorverkiezingen van 2020 zo vervaagt dat alleen de meest toegewijde politieke obsessieven je nog veel kunnen vertellen over wie ze is. Lil Jon had een ietwat surrealistische wending in de schijnwerpers van de DNC. Minister van Binnenlandse Zaken Deb Haaland is vanavond te gast. En natuurlijk hebben ze tijd gevonden voor verschillende Republikeinen. Elk redelijk prominent lid van de GOP kan een spreekplek krijgen, ongeacht hun standpunten over abortusrechten of vakbonden of wat dan ook, als ze bereid zijn de magische woorden te zeggen: “Donald Trump is gevaarlijk.”
Maar de Democraten hebben de anti-oorlogs “niet-gecommitteerde” afgevaardigden verteld dat het een brug te ver is om ook maar één enkele Palestijn op dat podium de slachtoffers van Israëls genocidale oorlog in Gaza te humaniseren. De afgevaardigden boden hen een lijst aan met mogelijke sprekers waaruit de DNC kon kiezen, en zeiden zelfs dat als ze geen van die namen leuk vonden, ze er zelf een konden voorstellen. Ze boden aan om de DNC de volledige toespraak vooraf te laten controleren. Het antwoord was nog steeds nee. Ontmoedigd en walgend ontbonden Muslim Women for Harris zich als reactie.
We kunnen niet weten wat er deze november gaat gebeuren. Misschien winnen Kamala Harris en Tim Walz wel. Maar als het een nek-aan-nekrace is, en ze verliezen Michigan, en de Democraten hun gebruikelijke spelletje spelen door iedereen en alles de schuld te geven behalve zichzelf, onthoud dan dit moment.
Op dit moment begint het officiële DNC-platform met een landerkenning en eindigt met een “ijzersterke” toezegging om Israël wapens te blijven sturen. Dat niveau van absurditeit is een stuk makkelijker te handhaven als de verschrikkingen die in Gaza plaatsvinden ver uit het zicht en uit de gedachten worden gehouden — en zeker niet in de buurt van het stadium van de conventie.
Het is te gemakkelijk om hierover in abstracte zin te praten en te vergeten wat er op het spel staat, maar de operatie die de regering-Biden-Harris Israël helpt uitvoeren in Gaza, en waar de Palestijnen bij de DNC niet eens een menselijk gezicht aan mogen geven, is ronduit angstaanjagend.
Miljoenen onschuldige mensen zijn door het Israëlische leger uit hun huizen verdreven. School na school, ziekenhuis na ziekenhuis, kerk na kerk, moskee na moskee, vluchtelingenkamp na vluchtelingenkamp is in puin veranderd. De Verenigde Naties schatten dat het op dit punt tachtig jaar zou duren om Gaza te herbouwen. En dat zeiden ze begin mei.
Sindsdien is er bijna vier maanden van voortdurende verwoesting geweest. Volgens UNRWA zijn er meer kinderen gestorven in Gaza — een klein stukje land met een vooroorlogse bevolking van 2,3 miljoen mensen — dan in alle oorlogsgebieden ter wereld in de voorgaande vier jaar. En dat zeiden ze begin maart.
Mijn thuisstaat Michigan heeft de grootste Arabisch-Amerikaanse bevolking in de Verenigde Staten. Sommige kiezers die in februari werden gevraagd om op Joe Biden te stemmen in de Democratische voorverkiezingen, hadden familieleden die in Gaza zijn afgeslacht. Het is dan ook niet verrassend dat het de eerste staat was waar een enorme stem van 13 procent voor “niet-toegewijd” de diepte van de woede van Democratische kiezers op Biden aangaf omdat hij Israël de bommen had gestuurd die op die scholen en vluchtelingenkampen werden gedropt.
Kort daarna liet de stemming in het naburige Wisconsin zien dat deze woede niet alleen een functie was van de lokale demografie in Michigan. De organisatoren in Wisconsin mikten op 23.000 stemmen, wat net iets meer zou zijn dan de 20.682 stemmen die Biden in de staat in 2020 had gewonnen, wat een duidelijk signaal afgaf dat de regering met vuur speelde als ze de wil van haar kiezers bleef negeren. Ze kregen er meer dan 48.000.
Deze week zijn er bij de DNC tientallen niet-toegewijde afgevaardigden, die delen van het land vertegenwoordigen die zo divers zijn als Hawaï en Tim Walz’ thuisstaat Minnesota. En er zijn ook honderden “cease-fire”-afgevaardigden — mensen die zijn gekozen als Harris-Walz-afgevaardigden die hun instemming hebben betuigd met de kerneis van de niet-toegewijde afgevaardigden. Op dinsdagavond kreeg Bernie Sanders massaal gejuich toen hij aan het einde van zijn toespraak van het script afweek en een “onmiddellijk staakt-het-vuren” eiste.
Niemand in het niet-gecommitteerde kamp wil dat Donald Trump deze herfst president wordt. Hij is zo’n schuimbekkende havik over Gaza dat hij tijdens zijn debat een paar maanden geleden met Joe Biden op bizarre wijze zei dat Biden zelf Palestijn was geworden.
Maar toen ik eerder dit jaar met Natalia Latif sprak, de communicatiedirecteur van de Uncommitted National Movement, vertelde ze me dat de campagne ‘beschrijvend’ is in plaats van ‘voorschrijvend’. Ze vertellen niemand hoe ze in november moeten stemmen, maar ze geven kiezers de kans om hun gevoelens duidelijk te maken aan de regering-Biden-Harris, zodat ze op tijd van koers kunnen veranderen.
Het meest veelzeggende moment van de hele conventie vond buiten het gebouw plaats. BreakThrough News legde beelden vast van demonstranten die namen riepen van kinderen die in Gaza waren gestorven, terwijl afgevaardigden die uit de hal stroomden letterlijk hun handen over hun oren hielden zodat ze niet hoefden te luisteren. Niets zou de huidige houding van de Democratische Partij beter kunnen weergeven.
Misschien komen ze ermee weg. Het is nog te vroeg om dat te weten. Maar denk aan die afgevaardigden die hun oren dichthouden als Donald Trump terugkeert naar het Witte Huis.
Bron: jacobin.com
