De stemming zat er goed in op de Democratische Nationale Conventie (DNC) deze week. Eenheid stond op de agenda en er heerste een gevoel van vertrouwen in toespraken van de lamme eend president tot de United Auto Workers’ (UAW) Shawn Fain, tot de linkerflank van de partij vertegenwoordigd door Bernie Sanders en Alexandria Ocasio-Cortez. Ocasio-Cortez (AOC) kreeg een tijdslot van zeven en een halve minuut tijdens primetime en werd begroet door duizenden afgevaardigden met kreten als “AOC! AOC!” Een politiek van vreugde overspoelde de Democratische Partij na het aftreden van Joe Biden als genomineerde.
Maar op de laatste ochtend van de conventie, aan het eind van de gang, weg van het hoofdpodium, braken de harten tijdens een persconferentie die werd gehouden door “niet-toegewijde” afgevaardigden. De dertig afgevaardigden, die ongeveer 740.000 niet-toegewijde Democratische voorverkiezingsstemmers uit Michigan, Minnesota, Pennsylvania en een half dozijn andere staten vertegenwoordigden, hadden de hele week aangedrongen op een koerswijziging in de financiële, militaire en politieke steun van de regering aan de oorlog van Israël in Gaza. Velen zagen zichzelf als strijders om de ziel van de Democratische Partij te redden, die zich voordoet als de partij van democratie en mensenrechten, maar een genocidale oorlog mogelijk heeft gemaakt.
De kern van de organisatie van de Uncommitted National Movement is de oproep voor “geen nieuwe bom” via een wapenembargo dat wapenleveringen aan Israël zou stoppen. Hoewel de regering van Biden/Harris beweert te werken aan een staakt-het-vuren, is dat allemaal zinloos jargon, zo legden ze uit, zolang de Verenigde Staten de grootste wapenleverancier van Israël blijven. Zoals Layla Elabed, medeoprichter van Uncommitted, het verwoordde: “Hoe kunnen we een staakt-het-vuren hebben als we het vuur leveren?”
Tijdens de persconferentie van donderdagochtend deelden sprekers en supporters woede en tranen. Sommigen waren de hele nacht wakker geweest voor een sit-in die ze de avond ervoor waren begonnen. Woensdagavond kregen ze te horen dat de DNC na weken van onderhandelingen hun verzoek om een Palestijns-Amerikaanse spreker de conventie te laten toespreken, had afgewezen, zelfs niet voor twee minuten. Elabed vertelde over haar levenslange toewijding aan de Democratische Partij, die haar was bijgebracht door haar vader, een immigrant uit Palestina en een UAW-lid. Haar vader leerde haar en haar broers en zussen (waaronder afgevaardigde Rashida Tlaib) dat de Democratische Partij hen en anderen zoals zij een stem aan tafel gaf.
“Deze conventie,” zei Elabed met trillende stem, “heeft dat allemaal ongedaan gemaakt.”
De eenheid die bij de DNC werd getoond, ging schokkend ten koste van de honderdduizenden Palestijnen die momenteel in Gaza worden gebombardeerd en uitgehongerd. Ondanks de overweldigende steun onder Democratische kiezers voor een staakt-het-vuren en een bevinding van een recente YouGov-peiling dat het oproepen tot een wapenembargo populair zou zijn onder Democratische en onafhankelijke kiezers in swing states, faalde de leiding van de partij, op dit belangrijke keerpunt, om zich te committeren aan een beleidswijziging. Ze lieten zelfs niet toe dat een Palestijns-Amerikaanse Democraat de conventie toesprak.
Niet-toegewijde afgevaardigden hadden een lijst met mogelijke namen ingediend, waaronder gekozen functionarissen met een lange staat van dienst binnen de Democratische Partij, waaronder staatsvertegenwoordiger Ruwa Romman, die al tien jaar stemmen wint en steun opbouwt voor de Democratische Partij in de swing state Georgia. Niet-toegewijde verzekerde de DNC dat de toespraak van wie ze ook kozen om te spreken, vooraf gecontroleerd kon worden. Een concept van zo’n toespraak was prachtig en zou een geschenk zijn geweest voor de campagne van Kamala Harris.
Een spreker hebben die kon spreken over het lijden in Gaza was een heel minimale vraag — ver verwijderd van hun eis voor een wapenembargo. Maar het zou een symbolisch gebaar van goodwill zijn geweest waarvan niet-geëngageerde afgevaardigden geloofden dat het een bereidheid zou signaleren om het beleid van de partij te bespreken.
Jon Polin en Rachel Goldberg, wiens 23-jarige zoon gegijzeld wordt door Hamas, kregen het podium — een zet waar niet-gecommitteerde afgevaardigden zeer voor waren. Maar dat gold ook voor Geoff Duncan, een Republikein uit Georgia en voormalig luitenant-gouverneur. Tijdens de sit-in op woensdagavond legde afgevaardigde Romman uit in wanhoop: “Onze tent is geschikt voor anti-abortus Republikeinen, maar niet voor een gekozen functionaris als ik.”
Op het podium van de partijconferentie werd nauwelijks naar Gaza verwezen. Er waren slechts een paar woorden van de progressieve/linkse vleugel van de partij: Bernie Sanders, Raphael Warnock en AOC; van ouders van gijzelaars die door Hamas werden vastgehouden; en ten slotte van de president en de vice-president zelf.
Senator Warnock verwees naar de Palestijnse menselijkheid, senator Sanders riep uiteindelijk op tot een permanent staakt-het-vuren en de ouders van gijzelaar Hersh Goldberg-Polin deden een hartverscheurende en heldere oproep tot een staakt-het-vuren, de terugkeer van gijzelaars en een einde aan het lijden van de Palestijnen in Gaza.
In een verrassend onevenwichtig moment gebruikte AOC haar primetime-minuten om het valse verhaal te herhalen dat vicepresident Harris “onvermoeibaar werkt om een staakt-het-vuren in Gaza veilig te stellen.” Op het moment dat niet-geëngageerde afgevaardigden zich actief aan het organiseren waren op de conventie om steun te vergaren voor hun eisen, en op het randje leken te balanceren om podiumtijd te krijgen voor een Palestijns-Amerikaanse spreker, hadden ze een kampioen als AOC kunnen gebruiken om zuurstof te geven aan de beweging.
De congresvrouw is een fervent verdediger van de Palestijnse rechten en een bondgenoot van de uncommitted beweging die aandringt op een spreker op de conventie. AOC belde woensdagavond via FaceTime naar de sit-in van de uncommitted en verzekerde de aanwezigen dat hun werk “gepaard ging met een zeer sterke interne push” binnen de partij.
Maar zelfs als een positieve bevestiging verder zou gaan dan wat Ocasio-Cortez haalbaar zou kunnen doen vanaf de voorkant van het podium van de conventie, gezien de inzet van haar toespraak op dat moment, had ze op zijn minst een knipoog kunnen maken naar de menselijkheid van de Palestijnen, kunnen wijzen op het afschuwelijke anti-Palestijnse en anti-islamitische beleid en de doelen van Donald Trump, of zelfs helemaal niets kunnen zeggen over de oorlog in Gaza. Maar door onder luid applaus te verklaren dat Harris dit in wezen al “begreep”, ondermijnde ze — misschien onbewust — argumenten voor beleidswijziging.
Zoals Rep. Ilhan Omar later zou zeggen inspraak op een van de persconferenties van Uncommitted: “Onvermoeibaar werken aan een staakt-het-vuren is echt niet iets wat je kunt doen en [members of the administration] zouden zich moeten schamen dat ze zulke dingen zeggen. Omdat wij deze wapens leveren. Dus als je echt een staakt-het-vuren wilde, stop dan gewoon met het sturen van wapens.”
Natuurlijk hadden niet-geëngageerde afgevaardigden en hun aanhangers geen illusies over de moeilijkheid van de taken die voor hen lagen. Zoals Romman tegen Mehdi Hassan van Zeteo zei: “Niemand van ons had verwacht dat we tachtig jaar aan beleid zouden veranderen in de loop van één verkiezingscyclus.” De partij heeft een lange, schandelijke geschiedenis van het steunen van de Israëlische apartheid en aanvallen op het Palestijnse volk. In de afgelopen tien maanden heeft hun ijzersterke toewijding aan Israël geleid tot een eindeloze stroom van geld, wapens en politieke dekking van de regering-Biden, die werd gebruikt om honderdduizenden Palestijnen te bombarderen, uit te hongeren en te verdrijven.
Maar velen in de Palestijnse beweging waren voorzichtig optimistisch en merkten de andere toon op die Harris aansloeg ten opzichte van Gaza — ongetwijfeld een weerspiegeling van de grote verandering in de publieke opinie die druk uitoefende op de leiding van de Democratische Partij.
En ondanks het verdriet en de frustratie bleek hun weddenschap dat de basis van de partij verschoven was naar Israël en Palestina juist. Niet-toegewijde afgevaardigden waren in staat om honderden Harris-afgevaardigden te rekruteren om zich aan te melden als afgevaardigden voor het staakt-het-vuren. En hoewel ze door de DNC-leiding en veel van de afgevaardigden als buitenstaanders werden behandeld, merkten ze toch op dat anderen keffiyehs, speldjes en vlaggen droegen en positief reageerden op hun aanwezigheid.
Zelfs de verontrustend ontoereikende verwijzingen naar een staakt-het-vuren vanaf het hoofdpodium kregen het meest daverende applaus. Harris zelf gaf wat begon als een sjabloon voor de verdediging van Israël en Palestijnse burgers door “beide partijen” tijdens haar toespraak, maar eindigde met een oproep aan het Palestijnse volk om “hun recht op waardigheid, veiligheid, vrijheid en zelfbeschikking” te realiseren.
De beweging boekte ook een aantal belangrijke doorbraken op het gebied van zichtbaarheid: het organiseren van het eerste panel over Palestijnse mensenrechten bij de DNC in de geschiedenis van de partij; het betrekken van de reguliere media bij meerdere persconferenties; en het werpen van een nationale schijnwerper op de weigering van de partij om een Palestijnse Amerikaan te laten spreken. Het organiseren van “geen nieuwe bom” zal doorgaan na de DNC en zal druk uitoefenen op de Democratische Partij van binnenuit en van buitenaf om haar barbaarse beleid in Israël en Palestina te veranderen.
Toch heeft de beweging nog een hele klim te maken. Het feit dat Uncommitted een relatief klein verzoek deed aan de leiding van de Democratische Partij — om een paar minuten zendtijd te krijgen bij de DNC om een van de meest brute oorlogen van de 21e eeuw tot nu toe te bespreken — en toch werd afgewezen, weerspiegelt een verontrustende toewijding aan voortdurende ontmenselijking van het Palestijnse volk.
Maar na de conventie is er ook een gevoel dat de bloedige status quo in Gaza niet veel langer stand zal kunnen houden voor Democraten. Hoe toegewijd Democratische leiders ook zijn aan het financieren en leveren van eindeloze oorlogen tegen Palestijnse burgers, Democratische kiezers en Democratische conventie-afgevaardigden zijn dat niet. De eersten hebben misschien de meeste macht, maar de laatsten hebben de waarheid in pacht. De niet-toegewijde organisatoren hebben laten zien dat de waarheid niet voor altijd ongehoord en verslagen zal blijven.
Bron: jacobin.com
