Raphael Warnock vertelde de DNC om “het geloof te behouden.” Hij herstelde het mijne in het proces. – Mother Jones

Deze week, Tijdens de Democratische Nationale Conventie vielen de toespraken van Michelle Obama en de Second Gentleman Doug Emhoff (en misschien ook die van Lil Jon, als je dat een toespraak wilt noemen) op.

Maar er was één toespraak die mij in het bijzonder trof: de preekachtige woorden van senator Raphael Warnock (D-Ga.).

Warnock is al bijna 20 jaar senior pastor bij de historische Ebenezer Baptist Church in Atlanta. Zijn verkiezing op 5 januari 2021 was een van de twee cruciale en veelbesproken senaatsraces in Georgia. Dat maakte hem een ​​soort nationale figuur. Maar niet bepaald een bekende naam. Als u Warnock niet goed kent, is het de moeite waard om te onthouden dat hij een pastor is die zijn christendom aanroept als een fundament van zijn politiek.

Hij brengt die macht duidelijk naar de seculiere preekstoel in zijn toespraak op de eerste avond van de DNC, waarin hij vertelt over de noodzaak om een ​​natie te helen die al lang kapot is. Michelle Obama heeft misschien een beetje aan call-and-response gedaan. Maar het is moeilijk voor te stellen dat iemand anders Donald Trump een “plaag” zou noemen, zoals Warnock doet, met zo’n gewicht.

In eerste instantie vroeg ik me af of dat de reden was dat ik steeds terugviel op Warnocks toespraak, en er een beetje obsessief naar keek. Ik ben opgegroeid in het Zuiden en zijn maniertjes zijn zo geruststellend dat het moeilijk is om te beschrijven. Maar ondanks die vooringenomenheid – en een compulsief probleem van voortdurend opnieuw kijken in het algemeen – denk ik ook dat er een diepere reden is voor mijn fixatie. Bij nadere beschouwing denk ik dat je kunt zien dat Warnocks boodschap er een is die de Democratische Partij vaak vermijdt. In feite was zijn toespraak een subtiele ondermijning van de DNC-orthodoxie.

Warnock begint zijn toespraak door zijn moeder te noemen. “Ze plukte andermans katoen en andermans tabak” in Waycross, Georgia, legt hij uit. Maar nu stond haar zoon op dit podium. “Dit is mijn Amerika,” zegt Warnock.

Meestal hoor je deze klassieke campagnezin als volgt: Alleen in Amerika. Vicepresident Kamala Harris zei bijvoorbeeld dat “alleen in Amerika” kinderen uit de middenklasse zoals zij en gouverneur Tim Walz van Minnesota het Witte Huis zouden kunnen bereiken.

Door die formulering te veranderen, impliceert hij dat geloven in zo’n Amerika een keuze is – een keuze die met moeite is verdiend en niet gemakkelijk is voor mensen als zijn moeder, of zoveel Amerikanen, die door dit land zijn geschaad. “Dank u, mam. Dank u, Georgia,” vervolgt Warnock, sprekend over zijn verkiezingsoverwinning. “Dank u, Amerika, dat u uw stem hebt laten horen en uw stem hebt gebruikt.”

De toon raakte me. Wanneer heb je voor het laatst een Democratische politicus horen zeggen bedanken kiezers zo’n centraal onderdeel van hun boodschap? Hij laat de vermaningen weg (“geen boe, stem”; “doe iets!”) en werpt in plaats daarvan een koninklijk Amerikaans wij van dankbaarheid op voor onze collectieve deelname aan een politiek systeem met een afschuwelijke geschiedenis die zo veel mensen zo lang buitensloot.

In een partij die campagne voert voor democratie, biedt hij een eenvoudige boodschap over wat, op mijn hoopvolle dagen, de stembus volgens mij betekent: “Een stem is een soort gebed voor de wereld die we voor onszelf en voor onze kinderen wensen.”

Dit zegt niet dat het uw burgerplicht is om te stemmen. Het zegt niet dat ieders Amerika een verhaal als dat van Warnock inhoudt. In plaats daarvan suggereert de senator uit Georgia dat we vechten, ondanks hoe makkelijk het zou zijn om cynisch te zijn, met een onverbiddelijk geloof dat misschien dit Amerika is mogelijk. Dank u wel, zegt hij tegen zijn gemeente, voor het hebben van een geloof in democratie dat niet altijd verdiend is.

Warnock blijft in deze modus doorgaan en hamert op het woord samenHoe wij werkten samen de afgelopen jaren om een ​​betere wereld te creëren. In plaats van prestaties van Democraten op te sommen, legt hij deze overwinningen uit als producten van betrokkenheid van de gemeenschap.

Dan gaat hij over op zijn tegenstanders. Welk Amerika zien zij? Wat is hun Amerika? Warnock begint te vertellen over wat er gebeurde de dag na zijn verkiezing, op 6 januari. Hij noemt de opstand, gevoed door mythes. Maar dan gaat hij dieper. Warnock zegt:

Achter de grote leugen zat een nog grotere leugen. Het is de leugen dat dit steeds diverser wordende Amerikaanse electoraat niet de toekomst van het land mag bepalen. De leugen en de logica van 6 januari is een ziekte. Het is een soort kanker die vervolgens uitzaaide naar tientallen wetten ter onderdrukking van kiezers in ons hele land. En we moeten vanavond waakzaam zijn, want deze antidemocratische krachten zijn nu aan het werk in Georgia en in ons hele land. En de vraag is, wie zal het land genezen? En hier zijn we dan, Amerika. Ben je er klaar voor?

Het is de moeite waard om hier even bij stil te staan ​​en dit nog eens te lezen. Gedurende het Trump-tijdperk hebben Democraten gezegd dat de 45e president een uniek kwaad is. Dat Trumps macht iets abnormaals en gevaarlijks is voor de democratie. Warnock vraagt ​​de liberalen van het land om dieper te gaan. Trump wegwerken zou ons niet redden van de morele verrotting die de weg vrijmaakte voor zijn presidentschap. Terwijl u nadenkt over dat idee van Warnock, is er nog steeds, in uw gedachten, het verhaal van de aanwezigheid van zijn moeder op de verkiezingsdag drie jaar geleden. Haar verhaal hangt als een schaduw over de vraag die Warnock aan Amerika stelt: Wie zal het land genezen?

De speech gaat vanaf hier op een meer typische manier verder. Warnock somt prestaties op. Hij zorgt ervoor dat hij zijn pastorale ritme vasthoudt. (Woorden worden zo vaak herhaald dat het moeilijk is om bij te houden—vooruitroept hij de menigte toe.)

Maar dan eindigt hij weer waar hij begon. Hij noemt een ouder, zijn vader, “een predikant en een schroothandelaar” die “oude kapotte auto’s optilde en ze op de achterkant van een oude wagen zette” gedurende de week en vervolgens “kapotte mensen optilde die andere mensen hadden weggegooid” op zondag.

“Mijn vader ontdekte kracht in de gebroken plekken. Een kracht die volmaakt wordt in zwakte,” legt Warnock uit. “En dus ben ik er vanavond van overtuigd dat we de gebrokenen kunnen optillen, zelfs terwijl we klimmen.”

Dit sprak mij zo aan: het idee dat de roeping tot actie gepaard moet gaan met de nederigheid die gepaard gaat met het erkennen van menselijke zwakheden. (Ik hoor de afvallige katholiek in mij verlangen om weer naar de mis te gaan.)

Het Amerikaanse verhaal dat vaak in de politiek wordt gepresenteerd, spreekt van een triomfantelijke, machtige natie waar alleen we zouden dit kunnen doen. Ik denk niet dat dat waar is. Maar ik denk wel dat er dit Amerika, het Amerika dat Warnock aanroept. Daar kan een gebroken plek worden verlost en geheeld als we allemaal de handen ineenslaan. In die boodschap vind ik een half geloof — een beetje hoop — dat Warnock me eraan herinnerde nog steeds in mijn cynische ziel ronddwaalt: dat deelnemen aan politiek, hoe zinloos ook, daadwerkelijk kan leiden tot een betere wereld. “Houd het geloof vast,” eindigt de senator zijn toespraak. Dank u, lijkt hij te zeggen, dat u aandacht blijft besteden aan politiek — terwijl zoveel u terecht zou willen opgeven.