Waarom Dick Cheney en neocons Kamala Harris steunden

De oorlog in Irak — verkocht op leugens en verprutst in de vervolging — is de belichaming geworden van Amerikaanse arrogantie in de 21e eeuw. Honderdduizenden stierven, bondgenoten raakten vervreemd en de VS raakte verstrikt in een decennialange geldverspilling die nog steeds voortduurt. In 2007, een paar jaar nadat de oorlog was begonnen, waren alle behalve de meest verstokte voorstanders ervan het gaan zien als de fout die het was.

Vandaag de dag zijn het dezelfde verstokte oorlogszuchtige mensen, die de invasie van Irak hebben gepland en uitgevoerd, die trots hun volledige steun uitspreken aan vicepresident Kamala Harris bij de presidentsverkiezingen in november.

De belangrijkste onder hen is voormalig vicepresident Dick Cheney. Niet ver daarachter zitten een aantal andere figuren uit het Bush-tijdperk die zich aansloten bij de neoconservatieve beweging, zoals Bill Kristol; voormalige ambtenaren zoals voormalig procureur-generaal Alberto Gonzales; en stafleden van de overleden voormalige Republikeinse presidentskandidaat senator John McCain, R-Ariz.

Harris omarmt op haar beurt haar nieuwe rechtse fanclub en prijst de steunbetuigingen aan van meer dan 200 Republikeinse medewerkers die voor George W. Bush, McCain en een andere voormalige Republikeinse presidentskandidaat, senator Mitt Romney, R-Utah, hebben gewerkt.

Harris omarmt haar nieuwe rechtse fanclub.

“Natuurlijk hebben we genoeg eerlijke, ideologische meningsverschillen met vicepresident Harris,” schreven de GOP-medewerkers in een brief. “Dat is te verwachten. Het alternatief is echter gewoon onhoudbaar.”

Deze haviken zeggen dat ze Harris grotendeels steunen om Donald Trump te stoppen — verwijzend naar zijn gedrag en “chaotische leiderschap” — maar deze prominente conservatieven steunen de Democratische kandidaat omdat hun visies op het Amerikaanse buitenlandse beleid steeds meer op één lijn lijken te liggen. De Democratische en Republikeinse partijen zijn meer verenigd dan ooit in hun toewijding om de Amerikaanse hegemonie te behouden en te voorkomen dat de multipolaire wereld ontstaat.

Als vicepresident was Cheney een van de belangrijkste architecten van niet alleen de oorlog in Irak, die honderdduizenden Irakezen het leven kostte, maar ook van het wereldwijde martelregime van de VS. De naschokken van de acht jaar durende Amerikaanse bezetting zijn nog steeds voelbaar in de regio en in onze binnenlandse politiek tot op de dag van vandaag. Voormalig afgevaardigde Liz Cheney, R-Wy., die de agressieve opvattingen van haar vader erfde, heeft ook beloofd alles te doen wat ze kan om Harris te laten kiezen, waaronder het lanceren van een PAC die miljoenen dollars heeft opgehaald om de campagne van de Democraat te stimuleren.

Dit markeert een breuk met de Democratische presidentscampagnes van de afgelopen 20 jaar, die gebaseerd waren op een verwerping van de regering-Bush en haar rampzalige oorlog in Irak.

Slechts 18 maanden nadat Amerikaanse troepen Bagdad waren binnengevallen, zei de Democratische presidentskandidaat van 2004, John Kerry, dat de invasie “een crisis van historische proporties” had veroorzaakt. Hij beschuldigde Bush van “hardnekkige incompetentie” vanwege zijn aanpak van de oorlog. In 2008 was Barack Obama’s verzet tegen de impopulaire oorlog een belangrijke bron van zijn succes bij de stembus.

Zelfs in 2016 waren de gevolgen van de oorlog in Irak een belangrijk thema in de Democratische voorverkiezingen. Senator Bernie Sanders, I-Vt., maakte zijn verzet tegen de oorlog een hoeksteen van zijn platform en verwees herhaaldelijk naar Hillary Clintons stem vóór de oorlog. “Ik denk niet dat je gekwalificeerd bent als je voor de rampzalige oorlog in Irak hebt gestemd,” zei Sanders over Clinton.

Tegenwoordig wordt de steun van een van de grootste oorlogsmisdadigers uit de recente geschiedenis echter gezien als een voordeel, en niet als een nadeel.

Harris voor Hawks

De campagne van Harris probeert niet alleen gematigden en conservatieven te paaien als onderdeel van een kortetermijnstrategie om de verkiezingen te winnen. In plaats daarvan steunen en spuien Democraten actief neoconservatieve ideeën.

Tijdens haar toespraak op de Democratische Nationale Conventie beloofde Harris: “Als opperbevelhebber zal ik ervoor zorgen dat Amerika altijd de sterkste, meest dodelijke strijdmacht ter wereld heeft” – terwijl haar partij alle Palestijnse Amerikanen verbood om op het podium van de conventie te verschijnen om te spreken over de genocidale oorlog van Israël in Gaza.

Het partijplatform van 2024 weerspiegelt ook deze rechtse verschuiving. Een sectie uit het platform van 2020 over het beëindigen van eeuwige oorlogen en het verzetten tegen regimewisselingen werd in 2024 volledig verwijderd. De Democratische Partij ging van het oproepen tot een einde aan de Amerikaanse steun voor de wrede oorlog van Saoedi-Arabië in Jemen naar het verdedigen van het plan van de regering-Biden voor een normalisatiedeal tussen Israël en de monarchie in de Perzische Golf — een plan dat ook Amerikaanse levens op het spel zou kunnen zetten om de Saoedische dictatuur voor de komende decennia te beschermen.

Enkele van de meest opvallende neocon-gecodeerde veranderingen in het platform hebben te maken met het Iran-beleid. Het platform van dit jaar probeerde Trump af te schilderen als te soft voor Iran, terwijl er geen melding werd gemaakt van de moord door de Trump-regering op een Iraanse militaire topcommandant. Hoewel Harris’ nationale veiligheidsadviseur, Phil Gordon, hielp bij het onderhandelen over de Iran-deal van 2015, hebben anderen in haar kring voorspeld dat een Harris-regering niet zou proberen terug te keren naar de nucleaire deal met Iran.

Het is niet zo dat Trump een levensvatbaar alternatief biedt. Nog tijdens het debat deze week probeerden Harris en Trump elkaar te overvleugelen op het gebied van onderwerpen als China, immigratie en criminaliteit. Trump noemde Biden een “heel slechte Palestijn” die Israël niet wil helpen “de klus te klaren” in Gaza. Beide partijen zijn schuldig aan China-bashing en het neerzetten van China als een existentiële bedreiging voor de VS. Als president verklaarde Trump de economische oorlog aan China, die vervolgens door Biden werd geëscaleerd.

Het Amerikaanse volk steunt geen van deze bloeddorstige beleidsmaatregelen, maar het lijkt erop dat de machtskringen in de VS steeds meer los staan ​​van de wil van het volk. De overgrote meerderheid van de Amerikanen die willen dat de VS zich terugtrekt en zich richt op binnenlandse kwesties, zal in november zonder serieuze optie achterblijven. Het land, en de wereld, zal de prijs betalen.