Op 23 juli van dit jaar heeft rechter Alan Albright (Republikein, Westelijk District van Texas) het verzoek van SpaceX om een voorlopige voorziening (PI) ingewilligd tegen een doorsnee procedure wegens oneerlijke arbeidspraktijken die door de National Labor Relations Board (NLRB) tegen het bedrijf was aangespannen.
Albright’s redenatie voor het verlenen van de PI was dat (1) Artikel II van de Amerikaanse grondwet vereist dat de president “ervoor zorgt dat de wetten getrouw worden uitgevoerd”, (2) de president dit niet kan doen met betrekking tot de NLRB omdat de NLRB-leden en administratieve rechters (ALJs) te moeilijk te ontslaan zijn, en daarom (3) de structuur van de NLRB waarschijnlijk ongrondwettelijk is en het onherstelbare schade zou toebrengen aan SpaceX om onderworpen te worden aan het administratieve proces van de NLRB.
Deze analyse weerspiegelt een soortgelijke analyse uit de beslissing van het Vijfde Circuit in Jarkeswaarin werd geoordeeld dat het ook ongrondwettelijk moeilijk is om de ALJ’s van de Securities and Exchange Commission (SEC) te ontslaan. Jarkes zelf is gebaseerd op de uitspraken van het Hooggerechtshof in Seila Law LLC tegen Consumer Financial Protection Bureau (het is ongrondwettelijk moeilijk om het hoofd van de CFPB te ontslaan) en Collins tegen Yellen (het is ongrondwettelijk moeilijk om het hoofd van de Federal Housing Finance Agency te ontslaan).
Op 29 juli van dit jaar heeft rechter Vincent Brown (Republikein, Southern District of Texas) een PI-verzoek van een bedrijf genaamd Energy Transfer goedgekeurd. Browns redenering is dezelfde als de redenering die rechter Albright gebruikte in de beslissing over SpaceX.
Op 9 september van dit jaar kwam rechter Laurie Michelson (Democraat, oostelijke district van Michigan) tot de tegenovergestelde conclusie en wees hij een verzoek om een PI van een bedrijf genaamd YAPP af.
Michelson redeneerde dat (1) het Hooggerechtshof in 1935 oordeelde dat de leden van bestuursorganen met meerdere zetels recht hebben op bescherming tegen ontslag om een reden. Humphrey’s Executor v. VS (de bescherming tegen verwijdering van leden van de Federal Trade Commission is grondwettelijk), (2) de NLRB-leden zijn leden van een administratief agentschap met meerdere leden, en daarom (3) zijn de bescherming tegen verwijdering van de NLRB-leden grondwettelijk.
Met betrekking tot de ALJ’s was Michelsons redenering dat (1) het Hooggerechtshof oordeelde dat de ondergeschikte functionarissen van administratieve instanties die een beslissende functie vervullen, bescherming tegen ontslag om een reden mogen genieten in Morrison versus de VS En Fonds voor vrije ondernemingen(2) Het Hooggerechtshof heeft aangegeven dat ALJ’s inferieure officieren zijn in Lucia v. SECen daarom (3) zijn de beschermingsmaatregelen voor het ontslag van de NLRB ALJs grondwettelijk.
Op 16 september van dit jaar heeft rechter Mark Pittman (Republikein, Northern District of Texas) een PI-verzoek tegen de NLRB voor een bedrijf genaamd Aunt Bertha goedgekeurd. Pittmans redenering is dezelfde als de redenering die de andere twee Republikeinse rechters uit Texas gebruikten.
Zoals ik in een eerder stuk over dit onderwerp al aangaf, zijn de meest letterlijke belangen van dit juridische geschil, naar mijn mening, vrij klein. De president kan de NLRB-algemeen adviseur al ontslaan en benoemt de NLRB-leden al om ervoor te zorgen dat ze zich aansluiten bij de partij van de president. Het maakt waarschijnlijk niet zoveel uit of ze ook de NLRB-leden en de ALJ’s kunnen ontslaan, iets wat ze waarschijnlijk zelden zouden doen.
Bij het nadenken over onderwerpen op het gebied van het staatsrecht is het belangrijk om niet uit het oog te verliezen dat het allemaal onzin is. De zinsnede “zorg ervoor” in de Grondwet impliceert in feite niets over bescherming tegen verwijdering om een reden voor de NLRB ALJ’s. In een goed functionerend systeem zouden rechters dit feit erkennen en het maken van wetten overlaten aan de wetgevende macht, maar we hebben een systeem waarin rechterlijke suprematie wordt gecombineerd met constitutionele vaagheid om rechters effectief discretionaire en permanente vetorechten te geven over alle wetgevende en uitvoerende acties.
Rechters maken van nature gebruik van deze discretionaire vetorechten op een manier die over het algemeen overeenkomt met hun politieke voorkeuren en dus lezen de drie Republikeinse rechters de zinsnede “zorg ervoor” om hun gewenste uitkomst te genereren – waardoor de administratieve staat en het arbeidsrecht worden belemmerd – terwijl de ene Democratische rechter de zinsnede “zorg ervoor” leest om hun gewenste, tegenovergestelde uitkomst te genereren.
Het zou wel grappig zijn, want het is allemaal belachelijk. Maar de praktische gevolgen hiervan zijn dat in bepaalde delen van het land de bescherming van de National Labor Relations Act (NLRA) feitelijk is ingetrokken en feitelijk ingetrokken zal blijven totdat het Hooggerechtshof de kans heeft gehad om te beslissen of ALJ’s en NLRB-leden al dan niet ontslagen moeten kunnen worden.
Het Congres zou dit allemaal voor kunnen zijn door de NLRA te amenderen en te zeggen dat ALJ’s en NLRB-leden door de president ontslagen kunnen worden, maar dat doen ze niet. En dus zal ons disfunctionele rechtssysteem tientallen miljoenen werknemers een paar jaar lang van hun wettelijke rechten beroven, op basis van de theorie dat ze die niet mogen uitoefenen totdat het Hooggerechtshof met negen leden beslist wat de betekenis van “zorg goed voor jezelf” werkelijk is.
Bron: jacobin.com
