Munir Nuseibah
Hierin schuilt de uitdaging: het Internationaal Gerechtshof heeft zijn bevindingen gedaan en de wet op de feiten toegepast, maar het heeft natuurlijk geen leger of politie om zijn beslissingen af te dwingen. Niettemin heeft dit advies een aanzienlijk gewicht, met name met betrekking tot de verplichtingen die het aan staten oplegt. De primaire manier voor staten om naar dit advies te handelen, is door middel van beleidshandhaving, inclusief het opleggen van sancties.
De kritische vraag is nu of de Algemene Vergadering, die het oordeel van het hof heeft gevraagd, actie zal ondernemen om sancties op te leggen of dat we getuige zullen zijn van een voortzetting van de inertie die de afgelopen decennia is waargenomen. Hoewel de Algemene Vergadering al lang de Palestijnse rechten steunt, waaronder het recht op zelfbeschikking, heeft deze steun zich niet altijd vertaald in concrete actie. De Veiligheidsraad, beïnvloed door landen als de Verenigde Staten, Groot-Brittannië en Frankrijk, zal waarschijnlijk weigeren om sancties op te leggen aan Israël.
Daarom is het aan de Algemene Vergadering om acties te ondernemen die buiten het bereik van de Veiligheidsraad vallen. Dit omvat het bepleiten van sancties en het monitoren van staatsgedrag om naleving te garanderen — of het nu gaat om het opleggen van sancties, het leveren van wapens of het deelnemen aan handel die het apartheidsregime ondersteunt.
Deze aanpak is niet ongekend. Tijdens het apartheidstijdperk in Zuid-Afrika werd een speciaal comité opgericht, het Apartheidscomité, om verslag uit te brengen over het apartheidsbeleid en te observeren welke landen sancties invoerden. Aanvankelijk kwam de steun voor het beëindigen van de apartheid voornamelijk uit het Globale Zuiden, maar na verloop van tijd werd het Globale Noorden, waaronder Europa en de Verenigde Staten, gedwongen om zijn steun te staken. Eind jaren 80 en begin jaren 90 droeg deze beleidswijziging bij aan de ondergang en ontmanteling van het regime.
Bron: jacobin.com
