Het is moeilijk om iets te bedenken dat beter de verdraaide en foute kanten van het Amerikaanse immigratiedebat samenvat dan de aanhoudende ruzie over Haïtiaanse migranten in een stad in Ohio.
Voor het geval u niet bekend bent met dit ranzige incident: de afgelopen week hebben rechtse influencers en de presidentiële campagne van Donald Trump een gerucht verspreid dat Haïtianen die naar de stad Springfield in Ohio zijn geëmigreerd, de huisdieren van andere lokale bewoners doden en opeten. Dat doen ze niet. Sterker nog, het is moeilijk te overdrijven hoeveel ze dat niet doen: er is geen enkel bewijs naar boven gekomen voor dit verzonnen verhaal, de beweringen die eraan ten grondslag liggen zijn herhaaldelijk ontkracht en het blijkt dat de campagne van Trump zelfs rechtstreeks aan de stadsmanager van Springfield heeft gevraagd of er enige waarheid in de bewering zat en dat dit niet het geval was, om vervolgens de nepverhalen toch te verspreiden.
Het zou nauwelijks de moeite waard zijn om deze weerzinwekkende, racistische fantasie nog meer aandacht te geven als het niet zou zeggen hoe lelijk de huidige Amerikaanse politiek is.
Laten we beginnen met Trump, JD Vance, de Republikeinse Partij en de hele conservatieve beweging, die deze ellendige saga in de eerste plaats tot leven brachten. In 2016, de enige keer dat Trump daadwerkelijk een verkiezing heeft gewonnen (hoewel, dat moet altijd gezegd worden, niet de volksverkiezing) tegen de Democraten, deed hij oprecht een beroep op worstelende Amerikanen door veel meer over banen en handel te praten dan over immigratie, wat hielp de toon te zetten voor jaren van overdreven beweringen dat Trump de GOP had getransformeerd tot de “partij van de arbeiders.”
Sommigen beweerden dat Trumps keuze voor Vance een nieuw gegeven was dat erop wees dat zijn campagne en de Republikeinen een gedurfde, nieuwe, economisch populistische richting insloegen. De senator uit Ohio komt uit de arbeidersklasse en zijn vermeende geheime sympathie voor een economie die de arbeidersklasse dient.
Zoveel voor dat. Trump en Vance, die op weg zijn om opnieuw te verliezen, probeerden hun peilingsproblemen niet om te draaien door een nieuw pro-werknemersbeleid aan te kondigen — een minimumloon van $ 17 bijvoorbeeld, of een uitbreiding van Medicaid — of door inhoudelijk te spreken over de economische zorgen van kiezers. Nee, ze gingen racistische onzin aanwakkeren tegen een groep mensen die hun leven in vrede probeerden te leiden, wat nu heeft geresulteerd in tientallen bommeldingen en ervoor heeft gezorgd dat de Haïtiaanse gemeenschap van Springfield bang is om hun huizen te verlaten en overweegt om helemaal uit de stad te verhuizen. En de Trump-campagne verdubbelt dit nu zelfs, zelfs nu peilingen aantonen dat kiezers het gepraat over Haïtianen die katten eten afstotelijk en niet geloofwaardig vinden.
In een gezonde wereld zou dit een einde maken aan alle gesprekken over Trump en het veronderstelde economische populisme van de GOP. In een hoek gedrukt, graven ze gewoon dieper in de put van xenofobie. Het is een triest en afschuwelijk nieuw dieptepunt voor een wanhopige, worstelende campagne — en erger nog, we hebben de bodem misschien nog niet helemaal bereikt.
“Als ik verhalen moet creëren zodat de Amerikaanse media daadwerkelijk aandacht besteden aan het lijden van het Amerikaanse volk, dan is dat wat ik ga doen,” vertelde Vance onlangs aan Dana Bash van CNN. Maar het is moeilijk te zien hoe het herhalen van letterlijke neonazi-praatpunten om een willekeurige groep immigranten te demoniseren iets gaat doen voor de mensen waar Vance beweert voor te vechten.
Het is moeilijk te zien hoe de niet-Haïtiaanse inwoners van Springfield profiteren van bommeldingen die hun scholen, ziekenhuizen en festiviteiten sluiten, of van het potentiële vertrek van juist de mensen die de voorheen stervende stad nieuw leven inbliezen. En het is moeilijk te zien hoe Vance en Trump een gunst bewijzen aan de rouwende vader uit Springfield die een zoon verloor bij een auto-ongeluk met een Haïtiaanse man, die nu zegt dat hij wenste dat zijn zoon was gedood door een oude blanke man, zodat hij en zijn vrouw niet “de ergste dag van ons leven hadden gehad, gewelddadig en constant in ons gezicht geduwd” door een “groep haatzaaiende mensen.”
Dat is moeilijk te begrijpen, want het slaat natuurlijk nergens op.
Maar het is makkelijk (en niet verkeerd) om Republikeinen hier gewoon te veroordelen. Het probleem is dat hun lelijke gedrag bestaat, om een uitdrukking te lenen, in de context van alles waarin we leven en vóór ons kwamen. En die context is een schandelijke Democratische terugtrekking op het gebied van immigratie.
Met name het afgelopen jaar hebben Democraten de positieve argumenten voor immigratie en de voordelen en bijdragen aan het Amerikaanse leven, die standaard waren voor zowel de partij als de Amerikaanse traditie, laten varen — een positieve visie die politiek succesvol was voor hen tijdens de Trump-jaren. In plaats daarvan hebben ze de laffe optie gekozen om te proberen Republikeinen te overtreffen in wie hardere immigratiehaviken kan zijn.
Omdat dit een spel is dat Democraten nooit kunnen winnen — er is vrijwel geen onmenselijk beleid dat ze zouden kunnen aannemen of uitvoeren waardoor kiezers Republikeinen als softer op immigratiegebied zouden zien — hebben ze hier geen waarneembaar politiek voordeel uit gehaald. Wat hun denken natuurlijk geen moer heeft veranderd.
Dus nu hebben we de Kamala Harris-campagne die niet alleen constant een vreselijk immigratiewetsvoorstel en het juridisch dubieuze einde van het recht op asiel aanprijst, maar zelfs belooft Trumps grensmuur te bouwen, jarenlang het fysieke symbool van de wreedheid, het racisme en de domheid van Trumps immigratieagenda. De belofte van de Democraten om asielzoekers aan te pakken, zou overigens een negatief effect hebben op ten minste een deel van dezelfde Haïtiaanse migranten in Springfield waartegen Republikeinen geweld aanwakkeren.
Zoals we zo vaak in de Amerikaanse politiek hebben gezien, zorgt het afschuwelijke gedrag van rechts ervoor dat het liberale midden grotendeels vrij spel heeft voor zijn eigen wandaden.
Er is nog iets anders te zeggen over deze smerige puinhoop, en dat is de manier waarop xenofobie en raciale onvrede functioneren in het Amerikaanse politieke systeem om de volkswoede af te leiden van degenen die de werkelijke macht en rijkdom in de samenleving hebben. Het bezoek van YouTuber Tyler Oliveira aan Springfield om de beweringen over het eten van katten te “onderzoeken” is leerzaam, niet omdat het een goed stuk journalistiek is — in feite is het grootste deel ervan Oliveira die een klein aantal Haïtianen-hatende locals geruchten en soms openlijk racisme laat spuien — maar omdat het dit bekende fenomeen in actie laat zien.
Veel van hun klachten draaien om de valse overtuiging dat de Haïtiaanse nieuwkomers buitensporige overheidsuitkeringen ontvangen die zowel verhuurders en anderen ertoe aanzetten om de mensen die er al jaren wonen te naaien, als overheidssteun weg te sluizen van worstelende in Amerika geboren Amerikanen, die zij terecht zien als niet verzorgd door het schamele sociale vangnet van de Verenigde Staten. Omdat het Amerikaanse politieke systeem momenteel grotendeels verstoken is van echte ideeën om de problemen aan te pakken waarmee ze worstelen – zoals bijvoorbeeld een nationale huurplafond van het soort dat Biden kortstondig uit wanhoop aannam en dat de campagne van Harris niet lijkt te hebben overleefd – wenden deze bewoners zich tot de handelwijze die wel constant in het politieke discours wordt gespeeld: migranten de schuld geven.
Dit is het Trump en Vance-handboek in een notendop. In tegenstelling tot wat Vance aan Bash vertelde, gebruiken hij en zijn running mate het immigratieprobleem niet om het lijden van in Amerika geboren Amerikanen te benadrukken, maar juist het tegenovergestelde: ze misbruiken de problemen van plaatsen als Springfield om wrok tegen migranten op te wekken, waarvan iemand die zo goed is opgeleid als Vance maar al te goed weet dat deportatie niets zal doen om de problemen op te lossen waarmee deze mensen te maken hebben.
De Springfield-affaire is een deprimerende. Het is waarschijnlijk het meest schaamteloze, kwaadaardige intolerante waar Trump en de mensen om hem heen mee te maken hebben gehad sinds zijn moslimban en biedt een voorproefje van de gevaren van een Republikeins presidentschap, een presidentschap dat racistische verdeeldheid zal aanwakkeren wanneer het programma om rijken te steunen en bedrijven te laten doen wat ze willen, de kwalen van het land niet kan genezen.
Het is verleidelijk om dit te lezen als puur over wat het ons vertelt over de huidige GOP en het Amerikaanse conservatisme in het algemeen. Maar niemand komt er hier makkelijk vanaf. De hele episode is een vernietigende aanklacht tegen hoe oppervlakkig en onaangenaam het hele spectrum van de mainstream Amerikaanse politiek is geworden, in een tijdperk van steeds erger wordende problemen en magere kruimels om ze op te lossen.
Bron: jacobin.com
