Een van de weinige ziekenhuizen in Gaza is zojuist heropend – Mother Jones

Na 50 dagenGaza European Hospital, een van de weinige traumacentra die de Gazastrook bedienen, is heropend, aldus het ministerie van Volksgezondheid van Gaza. Het ziekenhuis is een vitaal onderdeel van de afbrokkelende medische infrastructuur in de regio. Het is eerder deze maand heropend.

In augustus vertelde ik het verhaal van twee geneeskundestudenten die in het Gaza European Hospital werkten voordat het op 1 juli werd gesloten en met geweld werd geëvacueerd. Het medisch centrum bleef meer dan een maand gesloten vanwege bombardementen in het gebied. Elke student vertelde me hartverscheurende verhalen over hun tijd waarin ze plotseling werden gepromoveerd tot fulltime dokters, te midden van de verwoesting van het medische systeem in Gaza.

Het volledige artikel kunt u hier lezen:

Nu zijn de studenten weer aan het werk. Hasan Ali Abu Ghalyoon, een tandheelkundestudent die ik in augustus via WhatsApp interviewde, keerde op 9 september terug naar het European Hospital. Hij zei dat de dingen daar nu anders zijn.

Vóór de evacuatie in juli sliep hij in het ziekenhuis. Nu pendelt hij heen en weer tussen de tent van zijn familie in Deir al-Balah, een reis die hem drie of vier uur per dag kost. Het is slechts een reis van ongeveer zeven mijl. Maar in Gaza kan het gevaarlijk zijn.

Normaal gesproken neemt hij een bus van het ziekenhuis naar zijn werk. Afgelopen vrijdag was ik echter “iets te laat voor de bus en moest ik met de auto”, zei hij. Op zijn reis passeerde hij een verwoest pakhuis van de Wereldgezondheidsorganisatie, een in brand gestoken moskee en talloze wankelende restanten van gebouwen en stoffige tenten. “Ik nam drie auto’s op weg van mijn tent naar het ziekenhuis en ik liep te voet door veel verwoeste straten.”

In sommige gebieden in Oost-Gaza zijn er helemaal geen auto’s. De reis kostte hem 25 shekels, of ongeveer acht dollar, zei hij, dankzij het gebrek aan brandstof dat Gaza binnenkwam. Voor de oorlog kostte transport helemaal niets.

Nermeen Ziyad Abo Mostafa, een andere student-vrijwilliger, hoort de zanana, Gazaanse slang voor het onophoudelijke gezoem van drones boven haar hoofd, op weg naar het ziekenhuis. “Het was niet makkelijk om het te heropenen, omdat alle eigendommen van het ziekenhuis gestolen waren,” zei ze. Het ziekenhuis is nog steeds niet volledig uitgerust, legde ze uit, maar medische teams doen hun best om te werken met wat ze hebben.

Zodra de studenten arriveren, zien ze “voornamelijk brandwonden en breuken,” zei Abu Ghalyoon. Elke dag zijn er patiënten die huidtransplantaties nodig hebben.

Nog een verandering: er zijn nu minder internationale delegaties dan voorheen. De toestroom van internationale medici naar de Gazastrook is afgenomen tot een druppel. Het Israëlische leger heeft internationale hulpverleners getroffen, zoals die van World Central Kitchen, nadat een voertuig van de groep in april werd gebombardeerd, en VN-medewerkers, zoals die van het Wereldvoedselprogramma, wiens voertuigen in augustus werden geraakt. Er is nog steeds sprake van tekorten aan voorraden. Zoals Abu Ghalyoon het verwoordde: “Er is een zeer, zeer ernstig tekort aan alle medicijnen. De medische apparatuur is oud en werkt soms wel en soms niet.”

Op 12 september publiceerde de Wereldgezondheidsorganisatie een rapport waarin werd geschat dat meer dan 22.500 mensen in Gaza “levensveranderende verwondingen” hebben opgelopen sinds het begin van het Israëlische offensief in Gaza. De meeste van deze verwondingen – ongeveer 13.000 tot 17.000 – zijn wat het WHO-rapport “ernstige verwondingen aan ledematen” noemt, en minstens 3.000 zijn amputaties.

“De enorme toename in revalidatiebehoeften vindt parallel plaats met de voortdurende decimering van het zorgstelsel”, aldus Dr. Richard Peeperkorn, WHO-vertegenwoordiger in het bezette Palestijnse gebied. “Patiënten kunnen niet de zorg krijgen die ze nodig hebben. Acute revalidatiediensten zijn ernstig verstoord en gespecialiseerde zorg voor complexe verwondingen is niet beschikbaar, waardoor het leven van patiënten in gevaar komt. Er is dringend behoefte aan onmiddellijke en langdurige ondersteuning om de enorme revalidatiebehoeften aan te pakken.”