Gaza-arbeiders vast op de Westelijke Jordaanoever

Sinds 7 oktober heeft de wereld met afschuw gekeken naar Israëls brute vernietiging van Gaza. Maar Israëls collectieve bestraffing van Palestijnen omvat ook duizenden arbeiders uit deze kuststrook die in Israëlische gebieden werkten. Gestrand, ver weg van hun families en huizen, raakten deze arbeiders berooid en werkloos, en velen zochten hun toevlucht in de bezette Westelijke Jordaanoever van Palestina, waar ze vast kwamen te zitten nadat de bezettingsmacht alle controleposten die dit gebied in- en uitgingen, had gesloten.

TRNN is ter plaatse in de stad Tulkarem, op de bezette Westelijke Jordaanoever, waar een lokaal pension is omgebouwd tot een toevluchtsoord voor ongeveer 40 werkloze mannen uit de Gazastrook die op 7 oktober uit Israël werden verdreven.

Geproduceerd door Ross Domoney, Antonis Vradis, Abdalrahman Abdrabboh, Nadia Péridot Gefilmd en gemonteerd door Ross Domoney
Voice-over door Nadia Pérido

Transcriptie

Nadia Péridot, de verteller:

Eerder dit jaar sprak TRNN met Palestijnen die uit Gaza waren buitengesloten omdat ze in Israël werkten.

Khalil Muhammad Elhawy, arbeider uit Gaza:

Ik werkte vroeger binnen [Israel]bezig met renovaties.

Abd Barakat Jem‘a, arbeider uit Gaza:

Ik werk als arbeidskracht in Israël.

Nadia Péridot, de verteller:

Deze mannen woonden in het belegerde Gaza en hadden geen andere keus dan werk te zoeken buiten de grenzen en hun brood te verdienen door voor hun bezetter te werken. Na de gebeurtenissen van 7 oktober sloot de Israëlische bezetting alle grenzen. Deze mannen bleven achter achter de muur en hun families zaten daarbinnen opgesloten.

Abd Barakat Jem‘a, arbeider uit Gaza:

Wij werkten in Israël totdat de gebeurtenissen van 7 oktober plaatsvonden.

Nadia Péridot, de verteller:

De Israëlische tactiek van voortdurende ontheemding en verdeling zorgt ervoor dat Palestijnse families en gemeenschappen verdeeld en gebroken raken.

Khalil Muhammad Elhawy, arbeider uit Gaza:

Wij zijn hier alleen uiterlijk, maar onze gedachten zijn altijd [in Gaza]. Zo leef ik. Zie je hoe het is? Je begint misschien met iemand te praten, maar diegene raakt afgeleid en gaat dagdromen.

Nadia Péridot, de verteller:

Omdat ze niet terug konden naar Gaza, hebben velen onderdak gekregen op de Westelijke Jordaanoever. Ze leven in een soort vagevuur en vrezen voor hun families, terwijl de meedogenloze vernietiging van Gaza door de Israëlische bezetting een verwoestend dodental onder burgers oplevert.

Khalil Muhammad Elhawy, arbeider uit Gaza:

Want, eerlijk gezegd, mensen lijden en niemand weet ervan. Veel gebeurtenissen bereiken de wereld, maar zijn niets [in comparison to reality]. Er zijn incidenten die gebeuren tussen mij en mijn familie. Als ze gefilmd en gepubliceerd waren, had de wereld gehuild. Begrijp je me? Er zijn gebeurtenissen die ongezien blijven. Ik hoop dat iedereen aan onze zijde staat en dat deze oorlog eindigt.

Abd Barakat Jem‘a, arbeider uit Gaza:

Wij waren verrast door de [IDF] en ons te informeren om naar de Westelijke Jordaanoever te gaan. Iedereen die zich binnen (Israël) bevindt, moet naar de Westelijke Jordaanoever. Toen we naar de Westelijke Jordaanoever gingen, vertelden ze ons dat degenen die door de grensovergangen zouden gaan, hun… hun bezittingen moesten afdoen, of ze nu geld, ID-kaarten of mobiele telefoons hadden. Die nemen ze bij de grensovergangen af. Dus moesten we door de (illegale) gaten gaan en door de gaten gaan is een groot risico. We gingen erdoorheen en kwamen hier. Gelukkig heeft Tulkarem ons onderdak geboden, godzijdank. Ieders dromen zijn verwoest, zie je?

Nadia Péridot, de verteller:

Ondanks toenemend bewijs van de wreedheden die zijn begaan tegen de mensen in Gaza, heeft de internationale gemeenschap nagelaten zinvolle actie te ondernemen. Beelden en video’s brengen elke dag nieuwe verschrikkingen op onze schermen, en niemand in de regio blijft onaangetast door de oorlog.

Khalil Muhammad Elhawy, arbeider uit Gaza:

Iedereens dromen werden vernietigd, zie je? Als ik dit zeg, verwijs ik ook naar mezelf. Ik had een droom… Ik, mijn vrouw en mijn kinderen. Maar we bereiken hem nooit. In de tijdspanne van één dag en nacht verdween alles. Dus belde ik mijn moeder… Je weet dat communicatie moeilijk is en het signaal zwak. Ik zei tegen haar: “Hoe gaat het met je, Hajja?” en ze antwoordde… Ze vroeg me: “Heeft je zus je gebeld?” Ik antwoordde waarom vraag je of mijn zus heeft gebeld? Ze was bang dat iemand anders me dit nieuws zou vertellen. Ik liet haar een eed afleggen en zweren bij de pelgrimstocht om het me te vertellen.

Toen vertelde ze me… Ze zei: “Mijn zoon, er is geen meel. De man van je zus ging meel kopen… maar kon niets vinden, dus kocht hij gerst die bedoeld is voor dieren.” Ze zei: “Ik heb het gegeten, mijn zoon, en mijn maag doet pijn, dus ik weet niet wat ik moet zeggen.” “Moet ik het je vertellen en je zorgen vergroten? Of de man van je zus?”

Ik huilde en dacht: hoe veel erger kan het nog worden? Ik bedoel, mijn broer is gestorven… Eerlijk gezegd is slapen gevuld met angst en bezorgdheid. Ik denk dat je weet dat het leger onze gebieden binnenkomt. Voor degenen onder ons die in het centrum wonen, zijn we altijd zichtbaar. Je vraagt ​​je constant af of ze binnen zullen komen of niet. Dus daalt het moreel. En je kunt niet eens naar buiten om te verdedigen, want jij bent de steunpilaar van het huis. Snap je me? Ik kan het niet omdat mijn broer is gestorven.

Er is nu niemand meer over behalve ik. Als mij iets overkomt, kan mijn moeder sterven. Dus ik probeer mezelf te beschermen, en de enige beschermer is God.

Nadia Péridot, de verteller:

De Westelijke Jordaanoever is niet immuun voor Israëlische agressie; gewelddadige aanvallen van kolonisten en militaire invallen komen hier regelmatig voor. Nergens is het veilig voor Palestijnen. Omdat ze niet terug kunnen naar hun huizen in Gaza en niet in de Westelijke Jordaanoever kunnen wonen, blijven ze in niemandsland, wachtend op het nieuws waar ze het meest bang voor zijn.

Verwant