Lance Zelfeen socialist uit Chicago, doet verslag van de Amerikaanse presidentsverkiezingen voor Rode vlag. Lance is de auteur van De Democraten: een kritische geschiedenisen redacteur van Amerikaanse politiek in een tijdperk van onzekerheid: essays over een nieuwe realiteit.
——————–
Tijdens het Labor Day-weekend in de Verenigde Staten, traditioneel gezien als het begin van de belangrijkste periode van nationale politieke campagnes, wordt er veel gesproken over arbeiders en arbeid. Dit jaar was geen uitzondering, het gepraat kwam van twee kanten.
Vanuit de Democratische Partij-georiënteerde kant van het politieke systeem komen de beloften van beleid om werkende mensen te helpen “niet alleen om te overleven, maar om vooruit te komen”. Hoewel vicepresident Kamala Harris en de meeste Democratische politici zeggen dat ze campagne voeren voor de “middenklasse”, zijn hun vakbondsvervangers niet zo beperkt. Nadat hij voormalig president Trump “een stakingsbreker” had genoemd, noemde de voorzitter van United Auto Workers, Shawn Fain, Harris “een strijder voor de werkende klasse” in zijn toespraak op de Democratische Nationale Conventie in augustus.
Van de conservatieve kant van het politieke systeem komt een andere bewering: de Republikeinse Partij is nu de “partij van de werkende klasse”. Dat komt door opiniepeilingen en exitpolls op verkiezingsdag die laten zien dat Trump en de Republikeinen bijna tweederde van de kiezers winnen die geen bachelordiploma hebben. Dit is de standaarddefinitie van de media van “werkende klasse” in de VS.
Vanuit een socialistisch oogpunt is het nauwkeuriger om te zeggen dat geen van beide grote partijen — beide kapitalistische partijen — ook maar enigszins tot de “werkende klasse” behoren. Dat is waar, ook al zijn de meeste mensen die op beide stemmen, vanwege hun beroep, niet-supervisory workers. Maar in geen van beide partijen worden de belangen van de werkende klasse verdedigd, ook al steunen meer vakbonden (met een paar opmerkelijke uitzonderingen) de Democraten en werken ze eraan om de stemmen voor hen te winnen.
Maar laten we beginnen waar het grootste deel van de media en veel liberale commentaren beginnen: met de beweringen van de Republikeinen dat Trumps steun rust op een fundament van een ‘achtergebleven’ arbeidersklasse die de Democraten ziet als vertegenwoordigers van een ‘woke’ elite aan de kust die hen veracht.
Het eerste punt dat ik wil maken over deze bewering is dat het niet over de arbeidersklasse in het algemeen gaat. De Amerikaanse arbeidersklasse is multiraciaal en bestaat onevenredig uit mensen van kleur. Het omvat zowel mannen als vrouwen, mensen met verschillende genderidentiteiten, van verschillende religies (en steeds vaker geen religie) en verschillende leeftijdsgroepen.
Wanneer we de focus vernauwen tot de “blanke arbeidersklasse” die vaak wordt aangehaald als het meest ontvankelijk voor Trump, lopen we meteen tegen meer definitieproblemen aan. Voor experts en wetenschappers is de meest voorkomende definitie van de “blanke arbeidersklasse” blanken zonder universitaire graad. Volgens deze definitie vormen “blanke arbeidersklasse” ongeveer 44 procent van de Amerikaanse bevolking van 18 jaar en ouder.
Er zijn echter veel problemen met het gelijkstellen van opleidingsniveau aan klasse. Het meest voor de hand liggende is dat het niet ingaat op wat een marxist zou beschouwen als de basislijn voor het bepalen van iemands klasse: zijn baan en de relatie ervan met kapitaal. Bovendien schreef Larry Bartels, politicoloog aan de Princeton University, in een kritiek op Thomas Franks boek uit 2004 Wat is er met Kansas aan de hand?de niet-universitair opgeleide bevolking in de VS weerspiegelt de inkomensverdeling van de algemene bevolking. Dus een substantieel aantal rijke mensen is opgenomen in de niet-gediplomeerde bevolking.
Er zijn andere problemen gerelateerd aan de twee bovenstaande punten. Het belangrijkste is dat het uitsluiten van mensen met een universitaire graad betekent dat de meeste zorgmedewerkers en schoolpersoneel worden genegeerd.leraren. Toch stonden deze werknemers de afgelopen jaren voorop in collectieve vakbondsacties. Ten tweede, net als de rest van de bevolking, zijn rijkere, niet-universitair opgeleide “werknemers” waarschijnlijk kleine ondernemers en lagere leidinggevenden, dus helemaal geen onderdeel van de arbeidersklasse.
Politieke experts stoppen vaak alle blanke arbeidersklassemensen – en steeds vaker ook Latino’s en Afro-Amerikaanse mannen die geen universitaire opleiding hebben gevolgd – in het stereotype beeld van de conservatieve ‘basis’: vrouwenhatende, wapendragende, Fox News-kijkende patriotten en petrolheads. Maar voorbij deze karikatuur is er een veel gevarieerdere realiteit.
Zelfs onder blanke kiezers is opleiding geen onwrikbare scheidslijn, vooral niet als inkomen (een onvoldoende maar iets directere proxy voor klasse) in overweging wordt genomen. Kiezers met een lager inkomen van alle rassen stemmen nog steeds vaker op Democraten, ondanks de goed gedocumenteerde voorkeur van de partij om te vertrouwen op middenklasse-voorstadbewoners.
Deze focus op minder goed opgeleide, lagerbetaalde delen van Trumps achterban verhult ook het feit dat Trumpisme waarschijnlijk het meest aanspreekt bij mensen uit de midden- en hogere klasse. Het zijn niet alleen de Wall Street- en Silicon Valley-miljardairs die in het nieuws zijn gekomen met hun steunbetuigingen aan Trump: het is duidelijk dat een middenklasse-“gentry” een aantal van zijn meest fervente aanhangers levert. Het beroepsprofiel van de meer dan 1.000 arrestanten van de aanval op het Amerikaanse Capitool op 6 januari 2021 onthulde een hoog percentage wetshandhavers, professionals en kleine ondernemers onder hen.
Als de vergelijking “Trump-aanhangers = arbeiders” meer verhult dan verklaart, betekent dat dan dat de Democraten de kampioenen van de arbeidersklasse zijn? In één woord: nee. Ondanks de steun van de meeste vakbondsleiders is de Democratische Partij nog steeds een neoliberale bedrijfspartij waarvan de politiek dichter bij de christelijke democratie van na de Tweede Wereldoorlog ligt dan bij de sociaaldemocratie.
Harris’ economische agenda, een vage oproep om een ’opportuniteitseconomie’ op te bouwen, omvat tot nu toe een mengelmoes van (ongetwijfeld door opiniepeilingen geteste) beleidsmaatregelen: aanbetalingshulp voor kopers van hun eerste huis, belastingvoordelen voor gezinnen met kinderen en een belastingaftrek van $ 50.000 voor startende kleine bedrijven.
Het is veelzeggend dat de meest genereuze hiervan gericht is op kleine ondernemers. Tijdens haar debat met Trump op 10 september noemde Harris nauwelijks gezondheidszorg, behalve de standaardbelofte om de Affordable Care Act (“Obamacare”) te beschermen. En hoewel de verdediging van abortusrechten zeker een kwestie is voor de arbeidersklasse, geldt dat ook voor de ondersteuning van de rechten van immigranten, die een cruciaal onderdeel zijn van de Amerikaanse arbeidersklasse. Maar zowel Biden als Harris hebben de kwestie van immigratie (samen met criminaliteit) in feite toegegeven aan de Trumpistische rechterzijde. Dit alles draagt niet bij aan een robuuste agenda voor de arbeidersklasse.
De Democraten hopen dat de angst voor Trump en Project 2025 genoeg zal zijn om hun aanhangers in het gareel te houden. Maar Trump heeft een voorsprong in de peilingen onder mensen die zich vooral zorgen maken over de economie en inflatie, die mensen met een lager inkomen het hardst treft. Beide kwesties werken tegen de zittende vicepresident.
Trump heeft misschien de markt voor racisten uit de middenklasse en de arbeidersklasse gemonopoliseerd. Maar Harris heeft alleen de zwakste thee voorgesteld voor de miljoenen die niet ideologisch toegewijd zijn en op zoek zijn naar economische verlichting. Geen wonder dat de “partij van niet-stemmers” nog steeds overwegend uit de arbeidersklasse bestaat en dat, ondanks Trumps anti-arbeidersklasse-agenda, de verkiezingen nog te nipt zijn om te voorspellen.
Bron: redflag.org.au
