Het begon met een van Donald Trumps grillen: fooien vrijstellen van federale belastingen. Zoals vaak het geval is met zijn ‘beleids’-voorstellen, lijkt dit een van die dingen die vaak in hem opkomen en die hij er prompt uitflapt omdat ze goed klinken. Hij beweert dat hij het idee kreeg van een serveerster in Nevada, die zei dat het haar stem zou opleveren.
In tegenstelling tot veel van zijn voorstellen werd dit voorstel echter snel gekopieerd door Kamala Harris. Meestal is “bipartisan” een dekmantel voor een imperialistische onderneming of een bezuinigingsschema, maar in dit geval is het gewoon gestoord en sensationeel. Niet toevallig kwamen beide goedkeuringen in Nevada, waar casino’s veel bedienend personeel in dienst hebben, een rijke bron van stemmen.
Ongetwijfeld hebben servers wat economische hulp nodig. Het Bureau of Labor Statistics (BLS) meldt dat hun jaarlijkse inkomsten net geen $ 32.000 bedragen, wat hen een derde onder het nationale gemiddelde plaatst. Volgens de huidige federale wetgeving moeten werkgevers fooienwerkers een minimumloon van $ 2,13 per uur betalen, minder dan een derde van het huidige federale minimum van $ 7,25 en ongeveer waar het algehele federale minimum in 1975 was. De minimumlonen van de staten zijn vaak hoger; Nevada heeft het fooien-subminimum afgeschaft.
Hoewel servers een groot deel van de fooienwerkers vormen, zijn ze niet de enigen — kappers zijn er ook een. Maar als je ze allemaal bij elkaar optelt, krijg je nog steeds een klein beetje werkgelegenheid. Het Yale Budget Lab schat dat er in 2023 vier miljoen fooienwerkers waren, 2,5% van de totale werkgelegenheid. Ze vormen een minderheid, zelfs onder de laagstbetaalden — slechts 5% van het laagstbetaalde kwart van de beroepsbevolking. En een derde verdient zo weinig dat ze al geen inkomstenbelasting betalen. (Ze betalen echter vooral socialezekerheids- en Medicare-belastingen; in 2021 betaalde 43% van de belastingbetalers inkomstenbelasting, vergeleken met 75% voor socialezekerheidsbelastingen.)
Trump zou fooienwerkers blijkbaar ook vrijstellen van socialezekerheidsbelastingen (details zijn nooit zijn sterkste punt), maar Harris niet. Als dat wel zo was, zou dat kunnen leiden tot een zeer armoedig pensioen, aangezien de uitkeringen momenteel gebaseerd zijn op belastbare inkomsten. Harris zou de belastingvrijstelling beperken tot $ 75.000; Trump heeft geen limiet genoemd. Hoe dan ook, het is niet erg betekenisvol. Serveerders in dure restaurants kunnen een inkomen van zes cijfers verdienen, maar ze vormen een zeer kleine minderheid in het veld; volgens het BLS verdienen serveerders in het negentigste percentiel van de inkomsten (wat betekent dat ze meer dan 90 procent van hun beroepsgenoten verdienen) $ 60.100 per jaar, de helft van het nationale gemiddelde op dezelfde ranglijst. Harris’ limiet is dus bijna puur performatief, een poging om een dom beleid er egalitair uit te laten zien.
De fiscale haviken bij het Committee for a Responsible Federal Budget schatten dat Trumps voorstel $ 20 miljard per jaar zou kosten in het komende decennium; Harris’s ongeveer $ 15 miljard. Hoewel dat grote bedragen zijn, zijn ze naar de normen van de federale begroting relatief klein.
Het Congres is begonnen met het uitvoeren van deze voorstellen, maar het is moeilijk om te bedenken hoe serieus we ze moeten nemen. In juni diende een kwartet Republikeinse senatoren een wetsvoorstel in om Trumps improvisatie om te zetten in een wet die fooienwerkers alleen zou vrijstellen van inkomstenbelasting; een Republikeins equivalent wetsvoorstel in het Huis, mede gesteund door de onvermoeibare Matt Gaetz, zou hen ook vrijstellen van socialezekerheidsbelastingen. Ondertussen heeft een Democraat uit Nevada, Steven Horsford, een wetsvoorstel ingediend in het Huis dat niet alleen fooien zou vrijstellen van inkomstenbelasting, maar ook het minimumloon voor fooienwerkers zou afschaffen.
Waarom een bepaalde subgroep van de laagbetaalden een speciale behandeling zou moeten krijgen, is buiten het electorale domein niet logisch. Kassiers en fastfoodmedewerkers, die samen drie keer zoveel werknemers vormen als obers, verdienen minder, net als, schandalig genoeg, kinderopvangmedewerkers. Als obers worden vrijgesteld, waarom dan niet afwassers, die minder verdienen dan fooien krijgende obers?
In een ander genereus moment stelde Trump voor om overuren vrij te stellen van federale belastingen. Dat zou een serieus fiscaal effect hebben, hoewel het gebrek aan details het moeilijk maakt om er een nauwkeurig prijskaartje aan te hangen. De Tax Foundation schat de kosten op $ 68 miljard per jaar in het komende decennium, of meer dan $ 100 miljard als de socialezekerheidsbelastingen zouden worden meegerekend.
Fooi geven is een bijna volledig Amerikaanse gewoonte. Jaren geleden, toen we voor een conferentie in Amsterdam waren en de rekening voor een diner na de sessie verdeelden, vroeg ik wat de lokale fooipraktijk was. Een Nederlandse deelnemer zette me recht: “Fooi geven? Dat is een barbaarse Amerikaanse gewoonte. We betalen onze restaurantmedewerkers goed.” Wij in de Verenigde Staten doen dat niet.
Er zit een interessante geschiedenis achter, mooi besproken voor het Economic Policy Institute (EPI) door Nina Mast. Zoals met zoveel in het Amerikaanse leven, gaat de volledige geschiedenis terug tot de slavernij, of, preciezer, de periode net na de Emancipatie. Voormalige slaven vonden vaak werk in de horeca en andere dienstverlenende banen, maar, zoals Mast het zegt, “in plaats van zwarte werknemers überhaupt loon te betalen, stelden werkgevers voor dat gasten zwarte werknemers een kleine fooi gaven voor hun diensten.”
De praktijk werd overgenomen en aangemoedigd door de restaurantindustrie, via de National Restaurant Association (NRA), opgericht in 1919. De organisatie die soms “de andere NRA” wordt genoemd, overtuigde het Congres als eerste om fooienwerkers volledig vrij te stellen van minimumloonwetten toen deze voor het eerst werden aangenomen in 1938 en creëerde later het fooiensubminimum. Het werk van EPI toont aan dat het armoedepercentage onder fooienwerkers — onevenredig veel niet-blanke, in het buitenland geboren en vrouwelijke werknemers — meer dan twee keer zo hoog is als dat van niet-fooienwerkers.
Ondanks de frivoliteit van Trumps voorstel en Harris’s adoptie ervan, is er geen twijfel dat obers en andere fooienwerkers veel beter betaald verdienen. Maar daarvoor hebben de werknemers vakbonden en betere wetten nodig, geen gimmickachtige gebaren.
Bron: jacobin.com
