Missouri doodt Marcellus Williams vanwege bezwaren van aanklager en familie van slachtoffer

Na een snaar Omdat een aantal rechtbanken niet tussenbeide kwamen en de gouverneur van de staat weigerde gratie te verlenen, executeerden de gevangenisfunctionarissen van Missouri dinsdagavond Marcellus “Khaliifah” Williams voor een moord uit 1998 die hij naar eigen zeggen niet had gepleegd.

De door de staat gesanctioneerde moord werd niet gesteund door de familie van het slachtoffer, voormalig krantenverslaggever Felicia Anne Gayle Picus, die werd doodgestoken in haar huis in de buitenwijken van St. Louis. In augustus vertelde Picus’ echtgenoot Dan aan rechtbankfunctionarissen en vertegenwoordigers van het kantoor van procureur-generaal Andrew Bailey dat hij, hoewel hij geloofde dat Williams schuldig was, niet wilde dat Williams werd geëxecuteerd.

Het waren Baileys acties die de weg vrijmaakten voor Williams’ executie. Medio augustus keurde een rechter van het St. Louis County Circuit Court een deal goed tussen Williams en de officier van justitie van de county, Wesley Bell, die Williams opnieuw tot levenslang zou veroordelen. Bailey lachte om de deal en greep in om deze te stoppen.

Maandagavond weigerde gouverneur Mike Parson Williams gratie te verlenen, en dinsdagmiddag weigerde het Amerikaanse Hooggerechtshof in te grijpen, ondanks de afwijkende mening van de drie meer liberale rechters van het hof..

De executie van Williams in Missouri brengt de VS een stap dichter bij een grimmige mijlpaal: met vier staten die gepland staan ​​om vier executies uit te voeren tegen het einde van deze week, zal het land binnenkort zijn 1.600e executie bereiken sinds de doodstraf in 1976 opnieuw werd ingevoerd. Terwijl de publieke steun voor de doodstraf blijft afnemen en jury’s veel minder stemmen om de doodstraf op te leggen, blijven ambtenaren in staten als Missouri, Texas en Oklahoma executies plannen – ook in zaken als Williams, waar vragen blijven bestaan ​​over de onderliggende veroordeling en de eerlijkheid ervan – hebben Democraten hun lang gekoesterde doel om de doodstraf dit jaar van hun platform te schrappen. Tot nu toe zijn 200 mensen in de dodencel vrijgesproken: een percentage van 1 vrijspraak voor elke 8 uitgevoerde executies.

In de dagen voorafgaand aan de executie van Williams namen meer dan 1 miljoen mensen contact op met Parsons kantoor met het verzoek Williams’ leven te sparen, en miljardair-abolitionist Richard Branson plaatste een advertentie op een hele pagina in de Kansas City Star lezers vragen hetzelfde te doen. Door te weigeren gratie te verlenen, bekritiseerde Parson de media als bevooroordeeld en zei dat niets van de “echte feiten” van de zaak hem ertoe bracht te geloven dat Williams onschuldig was.

Woede over de executie borrelde dinsdagavond online op, met Williams’ laatste verklaring en stukken van zijn poëzie die viraal gingen nadat hij werd vermoord. “Allah zij geprezen in elke situatie!!!” Williams schreef.

Missouri doodde Williams ondanks aanhoudende vragen over de eerlijkheid van zijn proces in 2001. In januari diende Bell een motie in om Williams’ veroordeling nietig te verklaren, waarbij hij zei dat het gebrek aan bewijs tegen Williams “onverbiddelijke twijfel” over de zaak had gezaaid.

Een van de problemen die Bell aanhaalde, was het hanteren van het moordwapen zonder beschermende handschoenen door de officier van justitie die de zaak behandelde, wat het bewijsmateriaal besmette en het onmogelijk maakte om er mogelijk DNA uit te halen dat door de moordenaar was achtergelaten. Geen van de bewijzen van de plaats delict linkte Williams aan de moord. De besmetting van het bewijsmateriaal door de officier van justitie beroofde Williams op ongrondwettelijke wijze van een eerlijk proces, betoogde Bell.

Tijdens een bewijsverhoor in augustus gaf de inmiddels gepensioneerde aanklager, Keith Larner, toe dat hij het wapen minstens vijf keer met blote handen had gehanteerd vóór het proces, wat volgens hem zijn normale praktijk was. Larner zei dat hij het acceptabel vond om dit te doen omdat hij had besloten, op basis van de bewering van een onderzoeker, dat degene die Picus had gedood handschoenen had gedragen tijdens de aanval. Er is geen bewijs in de zaak om dit vermoeden te bevestigen.

Bell wees er ook op dat Larner potentiële juryleden schrapte, althans gedeeltelijk omdat ze zwart waren. Het Amerikaanse Hooggerechtshof heeft herhaaldelijk gezegd dat ras als basis gebruiken om juryleden te schrappen ongrondwettelijk is. Uit rechtbankverslagen blijkt dat Larner zes van de zeven potentiële zwarte juryleden schrapte. Bij het uitleggen van zijn besluit om er een van hen te schrappen, getuigde Larner vorige maand dat hij dat deed omdat de man en Williams “eruitzagen als broers, als familiebroeders, niet als zwarte mensen.”

Bailey is bij elke stap tussenbeide gekomen om te betogen dat de veroordeling terecht was, dat Larner niets verkeerds had gedaan en dat Williams geëxecuteerd moest worden. Williams’ beproeving is slechts de laatste in een reeks zaken waarin Bailey de macht van zijn ambt heeft ingezet om beweringen van onterechte veroordelingen te ontkrachten en zelfs om door de rechtbank vrijgesproken mensen in de gevangenis te houden.

Ondanks Bells toegeving dat een constitutionele fout de veroordeling van Williams onbetrouwbaar had gemaakt, en ondanks Dan Picus’ wens dat de staat zijn plannen niet zou doorzetten, heeft Bailey volgehouden dat zijn acties rechtvaardigheid vertegenwoordigen en dat Williams en zijn advocaten op kruistocht zijn geweest om het publiek te misleiden en een moordenaar vrij te krijgen. “Het publiek is bij elke stap van de weg bedrogen,” zei de procureur-generaal in een persbericht van augustus. “Daarom moet de waarheid over deze zaak naar buiten komen.”

Op 12 september oordeelde rechter Bruce Hilton van het arrondissementsrechtbank dat er geen juridische reden was om de veroordeling van Williams nietig te verklaren.

In een stortvloed aan juridische procedures probeerden advocaten van het Midwest Innocence Project, dat Williams vertegenwoordigt, samen met advocaten die Bell vertegenwoordigen, verhaal te halen bij een aantal andere rechtbanken, waaronder de federale districtsrechtbank, het 8e Amerikaanse Hof van Beroep en het Hooggerechtshof van Missouri, maar zonder resultaat.

Hoewel het federale hof van beroep de pogingen van Williams om in beroep te gaan tegen een beslissing van een lagere rechtbank op basis van procedurele regels afwees, schreef rechter Jane Kelly een afwijkende mening, waarin ze haar bezorgdheid uitsprak dat de onderliggende kwesties in de zaak “de fundamentele eerlijkheid van Williams’ procedures in twijfel trekken.”

In een verklaring na de executie van Williams benadrukte advocaat Larry Komp van het Office of the Federal Public Defender in Kansas City, dat ook Williams vertegenwoordigde, hoe het systeem er niet in slaagde om de ernstige problemen die in zijn zaak aan de orde kwamen, aan te pakken.

“Het is moeilijk uit te leggen hoe erkende rassendiscriminatie wordt genegeerd en nooit zinvol wordt aangepakt. Het is moeilijk uit te leggen hoe een officier van justitie kan toegeven dat hij zijn hele juridische carrière bewijsmateriaal heeft verontreinigd … maar er wordt niets aan gedaan,” zei Komp. “Het moeilijkste om uit te leggen, en wat we niet kunnen begrijpen, is hoe het routinematig toepassen van een proces om finaliteit te beschermen zwaarder weegt dan het vinden van de waarheid en het bereiken van eerlijkheid.”