Rechts wil dat we ons onderwerpen aan het nihilisme. Hier zoek ik naar hoop.

Elke dag kom ik op de een of andere manier het idee tegen dat alles gedoemd is om altijd erger te worden. Geconfronteerd met een dagelijkse stortvloed aan verschrikkingen en politiek slecht nieuws van over de hele wereld, is het gemakkelijk om af te glijden naar het gevoel dat niets kan veranderen en dat geen enkele actie die we kunnen ondernemen een verschil maakt.

Maar we moeten ons tegen dit gevoel verzetten, want dit is de mentaliteit van het nihilisme – het is wat autoritairen willen dat we voelen. Hun kracht gedijt op onze uitputting en stilte.

Ik word vaak wakker en val in slaap, onzeker over mijn eigen vermogen om deze wereld werkelijk onder ogen te zien zoals die is, in de volheid van pijn en verdriet, in de obscene wreedheid van een genocide die op sociale media wordt uitgezonden. Ik zie hoe fascistische leiders op tv de pijn van anderen bagatelliseren en opscheppen over hun sterke mannen, hypocriete liberalen die empathie claimen terwijl ze de vernietiging financieren.

Ik protesteer en schrijf en werk samen en lees, hoopvol naar literatuur en sciencefiction voor een gevoel van een betere toekomst, of op zijn minst een heerlijker ingebeelde toekomst. Maar elke dag kamp ik ook met nihilistische ideeën, de zorg dat mensen vastgeroest zitten in hun manier van doen, de angst dat er niets ten goede kan veranderen.

Dit is het werk van media-overweldiging en aandachtsverzadiging, de constante voeding van verontwaardiging vermengd met lichtzinnigheid, zonder suggesties voor actie of connecties met anderen. Het huidige medialandschap en de trend om te geloven dat alles steeds erger wordt, kunnen het gevoel creëren dat niets wat we doen enig verschil maakt. We kunnen dit niet op ons laten inwerken.

Dagelijks overspoeld met neigingen tot nihilisme, blijf ik hoopvol door een zorgvuldige praktijk, een zorgvuldige focus op wat belangrijk is. Hier zijn vijf dingen die mij op dit moment hoopvol houden.

1. De ouderlingen

Ik heb geluisterd De zenuw! Gesprekken met bewegingsoudereneen podcast van de National Council of Elders die jonge activisten en organisatoren koppelt aan ouderen die al sinds de jaren zestig of zeventig bij de beweging betrokken zijn. In de meest recente aflevering spraken de ouderlingen Frances Reid, Loretta Ross en Barbara Smith samen met de jongere activisten Nautica Jenkins en Hannah Krull over stemmen en de nationale politiek.

“Geen enkele zwarte persoon heeft ooit de luxe gehad om voor onze bevrijding op het Hooggerechtshof te vertrouwen”, zei Ross, al jarenlang een zwarte organisator uit het Zuiden, in antwoord op vragen over recente verwoestende beslissingen van het Hooggerechtshof. “We zijn nooit gevallen voor die okie doke… het is de macht van het volk die bepaalt hoe de mensenrechten van mensen worden gehandhaafd en gerespecteerd.”

De oudsten in deze podcastserie beweren dat we meerdere tactieken, langetermijnvisies en ook kortetermijnstrategieën nodig hebben om de onmiddellijke omstandigheden te verbeteren. Ze ontmoedigen activisten om uiteen te vallen door onderlinge strijd of het zoeken naar politieke perfectie boven effectieve actie. En ze ontmoedigen ons om onszelf of ons moment als speciaal te beschouwen.

“Een van de uitspraken van de burgerrechtenbeweging die mij werd verteld,” zei Ross, “was dat we moeten ophouden onszelf te zien als de hele keten van vrijheid. Omdat de keten van vrijheid zich uitstrekt terug naar onze voorouders en zich uitstrekt naar onze nakomelingen. We moeten er alleen voor zorgen dat de ketting niet breekt bij onze schakel, we moeten niet opgeven uit apathie of omdat we er zo zeker van zijn dat we gelijk hebben dat we niet bereid zijn ons af te vragen wat we doen, of hoe we het doen. Ze weerhouden mensen ervan actief te zijn.”

2. De Jongeren

Op de Socialism 2024-conferentie in Chicago afgelopen september hoorde ik leden van de anti-oorlogsjongerenorganisatie Dissenters spreken over hun praktijken van internationale solidariteit.

Veel van de hedendaagse praatjes gaan over hoe jonge mensen niets weten over organiseren voor macht, of geobsedeerd zijn door oppervlakkige en geïsoleerde vormen van identiteitspolitiek, of apathisch zijn. Iedereen die dat gelooft, zou van gedachten veranderen als hij de tijd zou nemen om te luisteren naar jongerenorganisatoren als deze die spreken over mondiaal imperialisme. Drie andersdenkenden – Christian Ephraim, Rubi Mendez en Josue Sica – brachten verslag uit over hun recente delegaties naar Cuba, de Filipijnen en Guatemala, waarbij ze gedetailleerde analyses gaven van de lessen over de kracht van het Amerikaanse imperialisme en de macht die we hebben om dat vanuit de buik van het Amerikaanse imperialisme uit te dagen. het beest. Ze trokken parallellen tussen de anti-imperialistische en arbeidersstrijd over de hele wereld, koppelden de Amerikaanse steun voor dictatoriaal leiderschap in het buitenland aan de Amerikaanse steun voor de genocidale Israëlische regering, en voorzagen in specifieke actiestappen voor het ondersteunen van de strijd in elk land.

Ondertussen riep Peyton Wilson, de communicatieorganisator voor Dissenters die het panel modereerde, iedereen in de zaal op om niet langer wanhopig te zijn en in plaats daarvan ‘zich aan te sluiten bij een organisatie’. De boodschap voelde gedisciplineerd, ouderwets, geïnspireerd en fris aan. Ik dacht bij mezelf: stel je voor dat je geboren wordt na 11 september, in een samenleving van massale schietpartijen en eindeloze oorlogen en klimaatcatastrofes; volwassen worden toen Donald Trump in functie werd gestemd; de wereld in gaan op het moment dat de Democraten nog eens vier jaar halfbakken beleid voorgeschoteld kregen; en besluiten dat de enige optie is om je relatieve privileges en toegang te erkennen en te blijven vechten met alles wat je hebt. Het gaf mij hoop in mijn botten om dit te zien en te voelen – geen naïef optimisme, maar een verfrissend verantwoordelijkheidsgevoel.

3. Kleinschalige organisatiewerken.

In mijn hoedanigheid als Abolition Journalism Fellow bij Interrupting Criminalization werk ik met veel schrijvers die in de gevangenis zitten, en we doen vaak flitsoproepen en protesten over censuur, clementiecampagnes en vergeldingsacties tegen onze mensen in de gevangenis. Deze misstanden variëren van het opsluiten van mensen in kamers zonder airconditioning tijdens de heetste zomers in Texas tot het “veroordelen” van mensen tot eenzame opsluiting voor onbepaalde tijd zonder eerlijk proces. Hoewel niet al deze campagnes succesvol zijn, is een verrassend aantal dat wel: wanneer gevangenissen zich richten op mensen met aanvullende vormen van straf, gaan ze er ook van uit dat de buitenwereld er geen aandacht aan zal besteden. Dit jaar nog kwam een ​​van onze mensen eindelijk uit een jarenlange eenzame opsluiting; een ander had toegang tot de noodzakelijke gezondheidszorg; een ander boekte grote vooruitgang in haar pleidooi voor vrijheid, allemaal met de steun van kleine maar sterke campagnes van buitenaf.

Hoe onvolledig en soms onbevredigend ze ook zijn, elk succes als dit moet gevierd worden. Ze laten de mensen binnen zien dat ze niet alleen zijn, en ze laten gevangenisfunctionarissen zien dat ze in de gaten worden gehouden. Ze leiden tot concrete veranderingen en verhogen het bewustzijn over de inherente misbruikachtige aard van de gevangenis zelf. Telefoonoproepen, e-mails, petities: ze maken daadwerkelijk een verschil en versterken onze weerstandsnetwerken. Deelnemen aan kleinschalige acties als deze herinnert mij eraan om mij te concentreren op wat ik kan doen waar ik nu ben.

4. Onze bewegingen veranderen het gesprek.

We zijn nog steeds getuige van een genocide in Palestina. We kijken nog steeds toe terwijl mensen in de VS door criminele rechtssystemen worden gekarnd en gefietst. We kijken nog steeds naar de versnelling van de klimaatcatastrofe terwijl de meeste van onze leiders de dodelijke weg van ‘compromis’ over de toekomst van de aarde bewandelen.

Maar we kunnen en mogen ook niet ontkennen dat onze bewegingen voor gerechtigheid het gesprek veranderen. Neem transgenders – momenteel een zondebok en paria van rechtse activisten. Ik ben niet blij dat ik in het vizier sta, maar de realiteit is dat we met onze bewegingen voor transbevrijding een universum van mogelijkheden hebben opengebroken, waarbij we mensen laten zien dat gender een constellatie is in plaats van een binair getal, wat zorgverleners en onderwijzers beïnvloedt. sociale diensten om ons uit te breiden en ons te huisvesten, aan te dringen op uitgebreidere talen, en het grote publiek te sensibiliseren voor het routinematige geweld tegen ons, vooral tegen transvrouwen en zwarte en bruine transgenders. Er gaat een enorme kwetsbaarheid gepaard met deze successen, en er zal gedisciplineerde solidariteit nodig zijn om het tij van de aanvallen op onze gemeenschappen te keren. En toch moeten we niet ontkennen of negeren dat we, door te organiseren, het gesprek over translichamen – en dus over alle lichamen – permanent hebben veranderd.

De afgelopen jaren hebben onze bewegingen onverwachte wonderen verricht door in het publieke gesprek ruimte te creëren voor afschaffing, voor wederzijdse hulp, en voor een rechtvaardige economische toekomst die verder kijkt dan het kapitalisme. We hebben het publiek in de VS ook aanzienlijk in beweging gebracht over Palestina; Ondanks een agressieve en aanhoudende pro-Israëlische propagandacampagne die wordt voortgezet vanuit de allerhoogste machtsniveaus in dit land, steunt een meerderheid van de Amerikaanse volwassenen een staakt-het-vuren in Gaza en keurt Israëls geweld in de Gazastrook af. Uit een onderzoek van de Harvard Kennedy School dit voorjaar bleek dat jongeren een permanent staakt-het-vuren met een marge van 5 tegen 1 steunen. Onder leiding van Palestijnen hebben Amerikaanse solidariteitsacties voor een betekenisvolle verandering in het gesprek gezorgd – ook al moeten we onze macht nog uitoefenen om de genocide te stoppen. Het opbouwen van die macht vereist dat we deze overwinningen standvastig erkennen en erop voortbouwen. Als we ze negeren, wordt er alleen maar meer ruimte gegeven aan degenen die willen dat we de hoop opgeven.

5. Vreugde en humor

In De zenuw podcast herinnert Loretta Ross zich een mentor van haar toen ze jong was en die haar adviseerde om ‘op te vrolijken’.

‘Je zou vreugde en plezier moeten hebben als je aan de goede kant van de geschiedenis staat,’ zei hij tegen haar, ‘geen angst en wanhoop. Laat de andere mensen dat maar hebben.”

Vreugde is niet alleen maar de kers op de taart of het gezichtsveld van de bevoorrechten. Het is een oefening in hoop die altijd rigoureus wordt beoefend door mensen die met onmogelijke situaties van onderdrukking worden geconfronteerd. Lachen, plezier en kleine daden van verbinding zijn precies waar we onze kracht vinden – en de zielsbrandstof die het mogelijk maakt om verder te gaan.

Hoop is niet het gevoel of de vaste overtuiging dat de dingen goed zullen gaan; het is, zoals Mariame Kaba vaak zegt, een discipline. Het in praktijk brengen van hoop betekent aandacht besteden aan wat mogelijk is, en onszelf planten op de plekken waar we die mogelijkheden kunnen helpen groeien. Deze daden kunnen zo simpel zijn als een pen op papier zetten, de telefoon pakken om te bellen of de straat op gaan om te protesteren. Verdriet en zelfs wanhoop kunnen ons op sommige dagen overschaduwen. Maar ons wentelen in hopeloosheid is precies wat ze willen dat wij doen, degenen die de keten van vrijheid willen doorbreken. Onze daden zijn, zelfs als we geconfronteerd worden met apathie en overweldiging, slechts schakels in de keten.

Verwant