Voor mensen die niet in Australië wonen, is het moeilijk te overschatten hoe alomtegenwoordig gokken hier is. Het is een lokale grap hier dat als er regendruppels door een ruit vallen, er een Australiër zal zijn die bereid is te wedden op de eerste die de bodem bereikt.
Punteren is verweven in het verhaal van Australië, van de soldaten in Anzac Cove in de Eerste Wereldoorlog die met twee tegen elkaar speelden om de tijd te doden tot Phar Lap, het underdog-paard dat het land door de Grote Depressie loodste. Aussies houden ook van sport, en hun prestaties op de Olympische Spelen in Parijs – waar ze vierde werden in het medailleklassement, ondanks dat ze slechts vijfentwintig miljoen inwoners hadden – getuigen van de centrale rol die ze spelen in het nationale verhaal.
Het is dan ook geen wonder dat sportweddenschappen een groot probleem zijn. Voor Amerikanen die zich koesteren in de liberalisering van sportweddenschappen, zou de Australische ervaring een waarschuwend verhaal moeten zijn.
Gokken is niet alleen een onderdeel van de cultuur in Australië; het is volkomen onvermijdelijk.
De verzadiging van reclame voor gokbedrijven op tv is totaal, veel meer dan waar ook ter wereld, tot het punt dat er nu serieuze kritiek bestaat op de hoeveelheid inhoud die elke dag naar de gemiddelde persoon wordt gegooid.
Het nieuws kijken? Reality-tv? Een mooie natuurdocumentaire? Verwacht te worden gebombardeerd door merken als Sportsbet, Ladbrokes, Neds en TAB.
Jaarlijks worden in Australië ruim een miljoen gokadvertenties uitgezonden op televisie, radio en internet. De helft daarvan is afkomstig van slechts vijf bedrijven.
Sportweddenschappen zijn onlangs geliberaliseerd in de Verenigde Staten. Australië presenteert het nachtmerriescenario van wat er gebeurt als de industrie haar volledige potentieel begint te benutten.
Het onophoudelijke karakter van de reclamespots maakt deel uit van wat je het gok-industriële complex zou kunnen noemen. Het is een status quo waar verschillende belangrijke belanghebbenden in de samenleving profijt van hebben, ten koste van enkele van de meest kwetsbaren.
Australiërs verliezen meer door gokken dan enig ander land ter wereld: ongeveer 22 miljard dollar per jaar, of meer dan duizend dollar per persoon. Dat is twee keer zoveel als per hoofd van de bevolking in de Verenigde Staten of Groot-Brittannië.
De CEO van de Alliance for Gambling Reform, Martin Thomas, beschreef het als ‘sociale schade op industriële schaal’. Hij heeft geen ongelijk.
In een rapport uit 2023 van Labour-parlementslid Peta Murphy werd opgeroepen om gokreclame van de tv te halen, en nu dringt een wetsvoorstel met dat doel door het federale parlement.
Het heeft de twee grootste sportcompetities van het land, de National Rugby League (NRL) en de Australian Football League (AFL), doodsbang gemaakt, die sterk afhankelijk zijn van het geld dat ze krijgen uit sportweddenschappen. Ze runnen respectievelijk rugby league en Aussie Rules Football, waarbij Australië grofweg verdeeld is langs geografische lijnen: in New South Wales en Queensland is NRL koning, terwijl overal elders AFL de neiging heeft te domineren.
Beiden hebben krachtige uitspraken gedaan tegen hervormingen, en er bestaat het gevoel dat er grote schrikcampagnes op komst zijn zodra hun seizoenen, die in de komende twee weken eindigen, achter de rug zijn.
Het tweede deel van dit landschap zijn de media, die veel te verliezen hebben bij de gokhervormingen. Televisie en print in Australië worden gecontroleerd door twee conglomeraten: News Corp – de lokale afdeling van Rupert Murdoch – en Nine Entertainment. Samen hebben ze alle grote nationale en regionale kranten, het belangrijkste betaaltelevisieplatform en een van de twee grote gratis televisienetwerken.
Bijna standaard zijn zij ook de twee belangrijkste financiers en promotors van sport. De NRL wordt bijvoorbeeld gratis uitgezonden door Nine en voor abonnees door News Corp onder het Fox-merk.
De meeste berichtgeving in de gedrukte en online media komt via de Sydney Morning Herald (eigendom van Nine), de Dagelijkse Telegraaf in Sydney of de Koerierspost in Brisbane (beide News Corp). Radio is op dezelfde manier gesplitst.
De sportcompetities hebben de media nodig voor promotie en berichtgeving, en ze hebben de gokbedrijven nodig voor sponsoring omdat ze veel meer betalen dan wie dan ook kan of wil.
De media hebben de sportcompetities nodig als de enige aanbieders van tijdgevoelige afspraakinhoud die abonnementen en aandacht naar de kanalen drijft, waarop de gokbedrijven een premie betalen om op te adverteren. Bill Shorten, een voormalig leider van de Labour Party, ging onlangs zo ver dat hij beweerde dat free-to-air-omroeporganisaties in ‘duivelse problemen’ verkeerden en gokgeld nodig hadden ‘om alleen maar te kunnen blijven drijven’.
Het is niet verwonderlijk dat de C-suites heel dichtbij zijn.
Peter V’landys, voorzitter van de Australian Rugby League Commission en de feitelijke baas van de rugby league in Australië, doet zijn werk en is tevens CEO van Racing New South Wales, dat paardenraces organiseert en alle bookmakers reguleert die dat willen. op die markt actief zijn.
Gillon McLachlan, die tot vorig jaar CEO was van de AFL, bekleedt nu de topfunctie bij Tabcorp, het grootste gokbedrijf van Australië. De grote sportorganisaties hebben op de wet tegen gokadvertenties gereageerd door regeringen te bepleiten hoe afhankelijk ze zijn van gokinkomsten.
De NRL boekte vorig jaar een winst van $40 miljoen en de AFL zelfs nog meer, met een winst van $112 miljoen.
Toch beweren ze dat als de inkomsten uit games opdrogen, ze geen geld meer zouden hebben om sportprogramma’s voor kinderen te ondersteunen. De AFL was hier schaamteloos over en koppelde gokgeld rechtstreeks aan de financiering van Auskick, haar jeugdprogramma. Geen algemene Ladbrokes-advertenties; geen footy voor kleine kinderen. Vertel het liever aan de kinderen.
Het NRL moet nog zo ver gaan, hoewel V’landys het rustige deel hardop zei toen hij de kwestie besprak. Hij vertelde de Leeftijd En Sydney Morning Herald dat uit onafhankelijke statistieken blijkt dat slechts 4 procent van de probleemgokkers in Australië meldde dat hun probleem te maken had met wedden op sportevenementen. Dit klonk onproblematisch, totdat hij ter vergelijking zei dat 70 procent zich op pokermachines bevond.
Pokermachines zijn dat wel overal in de staat New South Wales: het enige rechtsgebied ter wereld met meer jurisdicties is Nevada.
In andere delen van Australië moet je ze opzoeken door naar een casino of een bookmaker te gaan, maar in Sydney zijn ze zo wijdverspreid dat sommige pubs specifiek adverteren dat ze niet hebben gokkasten.
Veel pubs zijn voor hun winst afhankelijk van verslaving, maar in New South Wales zijn het gokkers en geen alcoholisten.
Gokkasten zijn het mechanisme waarmee de junior rugby league wordt gefinancierd. Enorme gokholen, bekend als ‘Leagues Clubs’, financieren juniorsporten door de verliezen van gokkers op te vangen en een deel van het geld naar jeugdprogramma’s te sluizen. Als gevolg hiervan is rugby voor kinderen een goedkope sport om te spelen, maar alleen omdat iemand anders de kosten verlaagt door hun verliezen.
De rugby league gaat er prat op het spel van de arbeidersklasse te zijn – het is de enige sport ter wereld die gesticht is door klassenstrijd, in het noorden van Engeland aan het einde van de negentiende eeuw – en is razend populair in de meest achtergestelde delen van Nieuw Zuid. Wales en Queensland.
Je zou een kaart van de kerngebieden van de rugby league en een kaart van hotspots voor gokproblemen bovenop elkaar kunnen leggen, en de League Clubs zouden in het centrum van beide staan.
Canterbury Leagues, verbonden aan de Bulldogs-club, wordt ironisch genoeg Rugby League Vegas genoemd vanwege de opzichtige architectuur – zelfs nog ironischer nu de NRL dit jaar wedstrijden in het echte Vegas speelde als onderdeel van een poging om de aantrekkingskracht van de sport op Amerikaanse sportgokkers uit te breiden .
De “Dogs” stonden dit jaar op de zesde plaats in het NRL-klassement, maar hun Leagues Club stond op de vierde plaats in de ranglijst van winst per pokermachine in de hele staat, en haalde in een jaar tijd AU$61 miljoen op – tien keer zoveel als wat de club verdiende aan eten en drinken. gedurende dezelfde periode.
Als je naar de sport luistert, dan is dit eigenlijk alleen maar een kwestie van welk type probleemgokker je de footy van je kind wilt financieren. Dat is de manier waarop het moet gebeuren.
Een deel van de oorsprong van moderne sporten lag in het gevoel dat als je ergens op ging wedden, het de moeite waard was om vooraf de regels af te spreken. Dat is waar paardenraces, boksen en cricket vandaan komen, om maar drie voorbeelden te noemen.
Maar zelfs als gokken en sport altijd met elkaar verbonden zijn geweest, is er nog steeds de vraag of gokken slechts een onderdeel van de sport moet zijn dat we in de marge accepteren en reguleren, of dat het iets is dat we actief moeten promoten en proberen zo prominent mogelijk te maken. mogelijk.
Bestaat sport? voor gokken, zoals paardenrennen, of bestaan ze? met gokken? Dat is momenteel een actuele vraag in Australië. Het is er een waar Amerika over moet nadenken, omdat deze geest niet gemakkelijk terug in de fles te stoppen is.
Er was een tijd dat sportcompetities – en de mediabedrijven die over hen uitzenden en erover schrijven – je vertelden dat reclamedollars voor sigaretten cruciaal waren voor hun bestaan. Nu weten we dat dat niet het geval was.
In Australië speelt dat argument opnieuw. Peter V’landys verwees in zijn opmerkingen over de voorgestelde gokhervormingen naar de ‘nanny state’ en zei dat het idee ‘extreme ideologie’ was. John Howard, de conservatieve premier van Australië van 1996 tot 2007, is echter voorstander van veranderingen, dus die zijn waarschijnlijk niet zo overdreven.
De huidige premier Anthony Albanese – zelf een bekende rugby league-fan – zei begin september tegen het parlement dat “de verbinding tussen sport en gokken moet worden verbroken omdat sport moet worden genoten zoals het is.”
Nu heeft zijn regering de kans om precies dat te doen. Volgens peilingen is 70 procent van het Australische publiek het met hem eens. Machtige belangen in sport, gokken en de traditionele media doen dat niet. Op dit moment zijn de kansen verdeeld over wie er gaat winnen.
Bron: jacobin.com
