Aidan Beatty
Het ironische is dat deze groepen vaak behoorlijk bedreven zijn in het signaleren van deze problemen bij elkaar, of zelfs bij zichzelf. Alex Callinicos schreef bijvoorbeeld in 1990 een behoorlijk gedegen kritiek op het trotskisme, maar leek niet te beseffen dat wat hij zei net zo waar was voor de Socialistische Arbeiderspartij waar hij lid van was als voor welke andere partij dan ook. sekten.
Een van de meest tot de verbeelding sprekende dingen die ik ooit heb horen zeggen over het trotskisme – en ik citeer dit helemaal aan het einde van het boek – is de opvatting van Sheila Rowbotham dat trotskisten vaak een bewonderenswaardige vasthoudendheid en een gevoel van vastberadenheid aan de dag legden, terwijl ze tegelijkertijd, zoals zij zei, vasthielden aan , naar een wereldbeeld dat ‘gebaseerd is op verraad, gesmeed in de bitterheid van mislukking . . . maakte alle individualiteit ondergeschikt aan de roeping van de professionele revolutionair. Voor de trotskist kon persoonlijke vreugde alleen worden verwacht als het zwakste sprankje zonlicht op het gras.”
Eén ding dat ik waardeer aan deze observatie is hoe het werkelijk ingaat op de dubbelzinnigheid die ik voel over het trotskisme. Vasthoudendheid, een vastberaden gevoel van politieke betrokkenheid, de bereidheid om je aan een zaak te wijden – dit zijn allemaal behoorlijk goede dingen. Toen ik voormalige WRP-leden interviewde, had ik altijd het gevoel dat, hoewel we het misschien niet over alles eens waren, ik over het algemeen kon zien dat het zeer goedbedoelende, idealistische mensen waren die bereid waren enorme offers te brengen voor hun politieke overtuigingen. Dit zijn goede eigenschappen die iedereen kan hebben (zelfs als Healy en andere leiders zoals hij er volledig misbruik van zouden maken). Er zijn veel mensen die trotskist zijn of tijd hebben besteed aan het trotskisme, voor wie ik enorm veel respect heb: Tariq Ali, Ernest Mandel, Raya Dunayevskaya, Isaac Deutscher, CLR James, Ken Loach, Sheila Rowbotham, Richard Seymour, Keeanga-Yamahtta Taylor . . .
Maar sommige praktijken binnen het trotskisme zijn gewoon echt onaangenaam: het seksisme en de minachting voor elke vorm van antiracistische politiek die nog steeds heerst binnen de overblijfselen van het healyistische trotskisme; een cultuur van pesten, intimidatie en geweld; een arrogantie over het hebben van de juiste ideeën die in geen enkele verhouding staat tot de omvang van deze groepen vandaag de dag en hun onvermogen om enig significant aantal rekruten aan te trekken (en te behouden).
Eén ding dat ik voortdurend irritant vond, is de neiging van deze groepen, ook al zijn ze heel klein, om eindeloze stapels documentatie te produceren. Vaak is het ongelooflijk langdradig van stijl, met agressief en gezwollen proza. Terwijl ik me een weg baande door al dit materiaal, dacht ik vaak: voor wie is dit eigenlijk? Wiens mening zal hierdoor veranderen? Hoe bouwt dit socialisme op? Het lijkt zo naar binnen gekeerd en insulair en dient om mensen weg te duwen, ook al is dat niet met opzet (hoewel ik dat gedeeltelijk denk). is opzettelijk). Dit soort materiaal gaat zeker vaak over het aanvallen van andere trotskistische groepen, opnieuw op een manier die hen van elkaar en van de niet-trotskistische wereld afsluit.
De meeste, zo niet alle, van deze groepen kennen een zeer snel ledenverloop. Ik denk dat dit een sleutelrol speelt: het gebrek aan langdurig lidmaatschap van de basis verhindert dat er een soort institutioneel geheugen ontstaat, waardoor de leden van dit jaar vaak niet weten wat de partij een paar jaar eerder deed.
De manier waarop deze groepen verkiezingen betwisten, is ook onthullend. Ze doen het over het algemeen heel slecht; zelfs het halen van 1 procent van de stemmen in Groot-Brittannië zou moeilijk zijn. Vanessa Redgrave liep in de jaren zeventig drie keer mee voor de WRP. Bij een verkiezing in Manchester in 1978 kreeg ze minder dan vierhonderd stemmen, ook al had ze net een Oscar gewonnen.
Ter verdediging zullen deze partijen doorgaans beweren dat ze niet daadwerkelijk willen winnen; ze willen alleen maar het politieke bewustzijn vergroten. Maar er zijn een paar problemen hiermee. Ten eerste: als je meedoet aan een verkiezing en het slecht doet, breng je jezelf in verlegenheid – en zelfs de ideeën die je beweert te propageren. Ten tweede, zoals ik denk dat je suggereert, is ‘verhoogd bewustzijn’ volkomen onmeetbaar. Hoe kun je weten dat je daadwerkelijk iemands begrip van de wereld hebt vergroot?
Of de werkende mensen deze trotskistische ideeën willen – en ook de realiteit van de steun van de arbeidersklasse voor allerlei andere opties – wordt nooit echt onder ogen gezien. Ik denk niet dat dit geldt voor het hele spectrum van het trotskisme, maar zeker hebben de meer doctrinaire stromingen de neiging om de arbeidersklasse te zien als een soort inerte massa, die gewoon wacht op actie van een voorhoedeleiderschap gewapend met de juiste ideeën. . Diezelfde arbeidersklasse is niet dom – en kan dat gemakkelijk herkennen aan de arrogantie die het is.
Bron: jacobin.com
