Waarom het duur werd voor de burgers toen de Bitcoin-mijn moest sluiten

Een Noorse gemeenschap heeft een lokale Bitcoin-mijn gesloten. Maar het gejuich werd al snel gevolgd door desillusie: de elektriciteitsrekening van de bewoners steeg.

Uiteraard reageert de scène niet zonder voldoening. Een burgemeester van een stad in Noorwegen wilde heel graag de lokale Bitcoin-mijn sluiten omdat deze geen ‘echte waarde’ opleverde, en nou ja, ha! — burgers moeten de rekeningen betalen met hun elektriciteitsrekening.

Maar waarom?

Het gaat over Hadsel, een gemeenschap ver in het noorden van het land, 300 kilometer boven de poolcirkel, onderdeel van een woestijnarchipel met een verrassend mild klimaat. Burgemeester Kjell-Børge Freiberg had geweigerd de exploitatievergunning van een lokaal datacentrum dat Bitcoins mineerde, te verlengen. Toen het werd gesloten, zei hij dat hij ‘zeer, zeer tevreden’ was.

Omdat de Bitcoin-mijn geen elektriciteit meer koopt, zou de prijs voor de anderen moeten dalen. Simpele economie, toch? Vraag en aanbod!

Maar het tegenovergestelde gebeurde: de elektriciteitsrekening van de inwoners van Hadsel steeg met 20 procent, met ongeveer 230 euro per jaar.

De reden is simpel: de energiemarkt in Noord-Noorwegen is geen markt van schaarste, maar van overschotten. Noorwegen heeft ruim voldoende energie beschikbaar uit waterkracht en windenergie. Voor de lokale leverancier, Noranett, zijn de behoeften van het mijnbouwbedrijf niet langer nodig zonder dat de kosten dalen. De boerderij verbruikte 80 gigawattuur per jaar en zorgde voor ongeveer 20 procent van Noranetts inkomsten. De leverancier moet dit nu doorgeven aan de andere consumenten.

Voor de burgers kan het nog steeds een goede deal zijn. Het mijnbouwbedrijf koelde de machines met roterende ventilatoren die 24 uur per dag geluid maakten. “Het maakte mensen gek en wanhopig”, zei een bewoner.

Niettemin was burgemeester Freiberg enigszins gedesillusioneerd toen de elektriciteitskosten stegen. Je moet er mee omgaan, zei hij. We zullen nu op zoek moeten gaan naar projecten die deze leemte opvullen. Dat maakt de regio ook aantrekkelijk: ze moeten overtollige elektriciteit aanbieden (uit hernieuwbare bronnen, zoals in heel Noorwegen het geval is) en willen een industrie die waarde creëert. Niemand denkt nu tenminste dat datacenters welkom zijn.

Dat is natuurlijk een beetje jammer, want andere, stillere fans zouden waarschijnlijk een nog betere deal zijn geweest.