Je weet wat je gaat krijgen zodra je erover hoort Wolfeneen Apple TV+-film geschreven en geregisseerd door Jon Watts (Spider-Man: thuiskomst, Spider-Man: Ver van huisEn Spider-Man: Geen weg naar huis) en met ongewone sterrenkracht in de vorm van George Clooney en Brad Pitt. Het wordt een licht vermakelijke buddy-film die op hen is afgestemd, een actiekomedie met lage inzet om naar te kijken als er niets beters te zien is en je iets vaag minzaams op het scherm wilt hebben.
Het gaat over twee naamloze fixers, elk een eenzame wolf die denkt dat hij de enige is die het opruimen en verdoezelen van moordscènes met maximale professionaliteit aankan. Om ingewikkelde redenen worden ze naar dezelfde plaats delict gestuurd en worden ze gedwongen om het samen af te handelen. Beiden zijn stekelig en wrokkig en beledigen elkaar non-stop, totdat bepaalde ontwikkelingen duidelijk beginnen te maken dat dit geen gewone onwettige puinhoop is waarin ze zijn terechtgekomen. Je raadt het al: ze zullen moeten samenwerken om erachter te komen wat er werkelijk aan de hand is en waarom ze daadwerkelijk zijn ingeschakeld.
Zo, nu weet je alles. Je kunt je al het bijspel eens voorstellen: Clooney doet dat scherpe hoofddraai-ding met zijn ogen open en zijn kaak naar voren gericht, dat hij doet om maximaal ongeduld te uiten in een ruzie, Pitt die minachtend staart terwijl hij een laconieke brandwond naar buiten lokt, enzovoort. . De ingewikkelde misdaden, de vreemde ontwikkelingen, de manier waarop de eenzame wolven zich geleidelijk openstellen voor hun vreemde levenspaden en vrienden beginnen te worden, enzovoort.
De enige verrassing over hun casting en optredens is dat Clooney de fixer speelt die de aanzienlijk oudere man zou moeten zijn, terwijl Pitt de fixer van de jongere generatie is, wat hun rivaliteit nog meer beladen maakt. Omdat Clooney in werkelijkheid drieënzestig jaar oud is en Pitt zestig, zijn er een paar visuele betekenaars nodig om ze iets minder op absolute leeftijdsgenoten te laten lijken. Clooney krijgt een grijze baard, terwijl Pitt’s grijzende haar jeugdiger blondbruin wordt geverfd, en de rest wordt aan de kijker overgelaten om zich voor te stellen.
De kritische reactie op Wolfen is behoorlijk lauw, maar ik moet bekennen dat ik er om een heel bijzondere reden van heb genoten. Ik had net gekeken Megapolis, Francis Ford Coppola’s go-for-broke kunstfilm-spektakel uit de late carrière, dat zo’n trieste, demoraliserende mislukking is, het was hartverlichtend om naar een gemoedelijke genrefilm met lage inzet te kijken die min of meer zijn makkelijke actie-komediedoelstellingen haalt. Wolfen is te langzaam en genereert nooit het uit de hand gelopen momentum van duistere hilariteit waar het voor lijkt te gaan, maar verder slentert het voort en doet het redelijk prettig zijn ding, en dat leek mij een entertainmentgeschenk.
Het helpt enorm dat de film boordevol groot talent zit. Ik neem aan dat dat komt omdat Clooney en Pitt het ook produceerden, via hun productiebedrijven Smokehouse Pictures en Plan B Entertainment. Je weet dat het zoiets moet zijn als topacteurs komen opdagen om hele kleine rollen te spelen. Amy Ryan speelt de openingsscène als Margaret, de officier van justitie van Manhattan die een veel jongere man oppikt op een hotelfeest, een nooit genoemde twintiger naïef die The Kid (Austin Abrams) wordt genoemd. Ze heeft er al snel spijt van. Zoals ze het vertelt over de Clooney Fixer, sprong de Kid van vreugde op het bed toen hij achterover op de barwagen viel, zijn hoofd stootte en stierf tussen het kapotte glaswerk.
Nu moet ze dit hele lugubere scenario laten verdwijnen, en ze wil heel graag de dubieuze Clooney Fixer ervan overtuigen dat The Kid “GEEN prostituee was!”
Maar in de tussentijd heeft de chique hoteleigenaar Pam, die overal bewakingscamera’s heeft, de onsmakelijke ontwikkelingen in Margarets kamer opgemerkt en haar eigen oproepkracht, de Pitt Fixer, gestuurd om de zaken af te handelen. Pam is slechts een gezaghebbende stem aan de telefoon, maar die stem is die van Frances McDormand.
Later verschijnt de geweldige acteur Richard Kind in een rol die zo klein is dat je hem mist als je naar de keuken gaat om nog een biertje te halen. Maar hij spijkert zijn minder belangrijke karakter net zo memorabel vast als altijd.
Gezien al dit toptalent is het opvallend dat de meest aansprekende vertolking in de film wordt gegeven door de minst bekende acteur, Austin Abrams (Euforie, De wandelende doden) als het kind. Wat volgens mij een spoiler is, want om die prestatie te leveren, betekent dit dat de Kid niet echt dood kan zijn voordat het hoofdplot zelfs maar van start gaat.
Abrams is geweldig als de nerdy jongen die zo ver buiten zijn diepte is in een wereld van moordopruimingen, grote drugsleveringen en georganiseerde misdaad, dat hij als een baby-eendje in een schiettent lijkt. ‘Aanbiddelijk’ is, geloof ik, het woord, en The Kid is nerveus praatziek als hij een aantal lange, zenuwachtige monologen aflevert die Abrams wonderwel afhandelt terwijl hij aan beide kanten wordt bedreigd door de angstige Fixers die geen tijd te verliezen hebben, meestal omdat de Albanese maffia staat op het punt te verschijnen.
Hoe dan ook, het is beschikbaar op Apple TV+ als je het nodig hebt. Lak, weinig ambitieus entertainment waar je nauwelijks op hoeft te letten heeft zijn nut in deze donkere tijden.
Bron: jacobin.com
