Soms denk ik aan de vijftigjarige man die in de garage van mijn moeder woont.
Todd is een sympathieke reus; zijn rode baard en lange haar geven hem de uitstraling van een middeleeuwse Viking. Maar zijn leven is verre van een sprookje. Sinds zijn scheiding, jaren geleden, zweefde hij tussen huisvestingssituaties en banen met een minimumloon. Momenteel kookt hij in een charmant maar rommelig restaurant dat een lokale delicatesse uit centraal Illinois serveert, bekend als het ‘hoefijzer’. Omdat hij slechts het minimumloon verdient, heeft hij moeite met het afbetalen van schulden en het rondkomen van de eindjes naarmate de kosten van levensonderhoud stijgen. Hij heeft geen ziektekostenverzekering en zijn zeurende lichamelijke kwalen worden steeds erger.
Mijn broer, zijn voormalige baas, nam hem als noodmaatregel op om hem van de straat te houden. Een jaar later slaapt hij nog steeds op een bank in de garage met weinig hoop op een meer onafhankelijke regeling.
Verhalen zoals die van Todd over het leven in de marge zijn niet ongewoon. Vorige maand publiceerde het American Institute for Boys and Men een onderzoek naar de toestand van mannen uit de arbeidersklasse in Amerika, en de bevindingen zijn somber. Het rapport biedt een verontrustende momentopname van de problemen waarmee zij kampen, waaronder stagnerende lonen, slinkende kansen op werk, een afnemende gezondheid en een kortere levensduur.
Een brede groep Amerikaanse mannen blijft gedijen op de topposities van de samenleving. De C-suites staan er vol mee. Ze zijn rijk, hebben toegang tot kapitaal en macht, zijn relatief gezond en krijgen goede gezondheidszorg, hebben meer kans dan mannen uit de arbeidersklasse om in stabiele gezinnen te trouwen en beschikken over robuuste sociale netwerken. Maar wat deze studie en soortgelijke onderzoeken steeds duidelijker maken, is dat het aantal mannen aan de onderkant van de samenleving groeit en het leven aan de onderkant steeds slechter wordt.
Volgens het American Institute for Boys and Men behoort Todd tot de 64 procent van de Amerikaanse mannen die als arbeidersklasse worden beschouwd. Zoals velen in de sociale wetenschappen gebruiken de onderzoekers de vierjarige hbo-opleiding om klassenverschillen te meten. Die maatstaf is misschien niet helemaal accuraat, aangezien veel hoger opgeleide mensen voor hun loon werken onder bazen en managers, en niet altijd tegen een hoog loon of onder uitstekende omstandigheden. Niettemin blijft de onderwijsmaatstaf bruikbaar bij het vormen van een algemene indruk, waarbij een eenvoudig, zij het vereenvoudigd, verhaal wordt verteld over de kloof tussen de haves en de have-nots in het postindustriële Amerika.
Als we kijken naar de graad van universitair diploma, is de arbeidersklasse minder blank en minder vrouwelijk dan de rest van de bevolking. Iets meer dan de helft van de arbeidersklasse is blank, vergeleken met 64 procent van de hogeropgeleide en professionele managementklasse. Onder de raciale groepen is de kans groter dat Latino en zwarte mannen in de beste werkende leeftijd (vijfentwintig tot vierenvijftig) tot de arbeidersklasse behoren, respectievelijk 81 procent en 77 procent, vergeleken met 59 procent van de blanke mannen en 35 procent van de Aziatische mannen. Heren.
Ondertussen zijn de onderwijsprestaties van mannen en vrouwen de afgelopen veertig jaar bijna omgekeerd. In de jaren tachtig hadden vrouwen vaker geen universitair diploma. Vanaf 2022 heeft 64 procent van de mannen geen universitair diploma, vergeleken met 57 procent van de vrouwen.
Het universitair onderwijs is misschien niet identiek aan de klassenpositie, maar het vertelt ons er wel veel over. Het wekelijkse inkomen van mannen met een universitaire opleiding is nu bijna het dubbele van dat van niet-universitair opgeleide mannen: $1.553 tot $852, nauwelijks een fractie hoger dan de lonen van de arbeidersklasse in 1979, gecorrigeerd voor inflatie. Voor vrouwen is het verschil vergelijkbaar: $667 tot $1.194. Er bestaat nog steeds een loonkloof tussen mannen en vrouwen in alle rangen. Maar de meest opvallende loonkloof in Amerika is de loonkloof in het onderwijs.
Mannen uit de arbeidersklasse verdienen niet alleen minder; ze leven minder. Hun gemiddelde levensduur is korter dan die van zowel vrouwen uit de eigen klasse als mannen uit een hogere klasse. Vrouwen overleven nog steeds de mannen aan de top van de klassenhiërarchie, maar de ongelijkheid is aan de onderkant veel groter. Een van de meest opzienbarende uitkomsten van het onderzoek is de bevinding dat mannen uit de arbeidersklasse tussen de vijfendertig en vierenveertig jaar een grofweg zeven maal grotere kans hebben om te overlijden dan vrouwen met een universitaire opleiding van dezelfde leeftijd.
Hun kortere levensduur is gedeeltelijk te danken aan wat onderzoekers Anne Case en Angus Deaton, de auteurs van het boek uit 2020 Sterfgevallen door wanhoop en de toekomst van het kapitalismemet het label ‘sterfgevallen door wanhoop’, waaronder drugsvergiftiging, alcoholisme en zelfmoord. Mannen uit de arbeidersklasse hebben ook meer dan twee keer zoveel kans om op het werk te overlijden als alle andere groepen samen, een risico dat tijdens de COVID-19-pandemie nog is verergerd. Ze lopen een groter risico op een aantal van de vijftien belangrijkste doodsoorzaken, waaronder hart- en vaatziekten en kanker – en ze hebben vier keer minder kans op een ziektekostenverzekering.
Voor mannen uit de arbeidersklasse is het probleem niet alleen dat ze jonger sterven, maar ook dat ze een lagere levenskwaliteit ervaren. Het voornaamste probleem is eenzaamheid en isolement. Volgens het onderzoek trouwen mannen uit de arbeidersklasse minder, krijgen ze minder kinderen en hebben ze minder vaak goede vrienden dan hun collega’s met een universitaire opleiding. Ze laten hun sociale verplichtingen achterwege en werken zelfs zelf. De arbeidsparticipatie blijft afnemen, waarbij zwarte mannen een gestage daling zien van 79 procent werkgelegenheid in 1979 naar 74 procent in 2023. Blanke mannen uit de arbeidersklasse hebben de afgelopen veertig jaar de grootste daling gezien, waarbij hun arbeidsparticipatie daalde van 91 procent naar 74 procent in 2023. 82 procent. Ruim de helft van de werkloze mannen uit de arbeidersklasse zegt niet te werken vanwege ziekte of handicap, vergeleken met 18 procent van de mannen met een universitaire opleiding.
Richard V. Reeves, voorzitter van het American Institute for Boys and Men, dat het onderzoek uitvoerde, concludeert dat deze problemen een volledig crisisniveau hebben bereikt. Hij schrijft: ‘Amerika verliest te veel mannen. Niet op het slagveld, maar in onze ziekenhuizen en onze huizen.”
Wat kan er gedaan worden? De recente explosie van banen in de arbeidersklasse onder de regering-Joe Biden was een positieve stap, maar de lonen evolueren nu in de verkeerde richting.
Noch Kamala Harris, noch Donald Trump heeft voldoende beleidsplannen om de in elkaar grijpende crises van de arbeidersklasse aan te pakken. Aan de ene kant heb je Trump, die graag de werkende mannen wil bevoordelen, maar wiens beleid de rijken onevenredig ten goede komt. Dan is er Harris, die zich lijkt te hebben teruggetrokken van de ambitieuze programma’s van Bidenomics en zich heeft afgewend van het knabbelen aan de randen, en in plaats daarvan een hele reeks belastingvoordelen voor ‘ondernemers’ aanprijst.
Intussen begint voor mensen als Todd de Amerikaanse klassenkloof op een onoverbrugbare kloof te lijken.
Bron: jacobin.com
