Vaag en onsamenhangend, samengevoegd in wat een opzettelijk anticlimax-ontwerp lijkt te zijn, Joker: Folie à Deux is een slappe, te lange minpunt van een film met heel weinig compensaties voor genrefilms voor het opmerkelijk schaarse publiek dat ervoor komt opdagen.
De eerste Todd Phillips grappenmaker film, een gewelddadig melodrama met een verrassend grote emotionele klap, was de grote hit van 2019. De film volgde de verhaallijn van de verachtelijke, misbruikte, bange, verarmde en ongrappige potentiële komiek en geboren slachtoffer Arthur Fleck (Joaquin Phoenix in een Oscar-winnende prestatie), die een manier vindt om zijn vergeldingswoede met gewelddadige brio tegen een wreed verschrikkelijke samenleving te uiten. In het vervolg gaat schrijver-regisseur Phillips aan de slag met de sombere taak om het personage terug te brengen naar een nog lagere staat dan waar hij begon. Hij is eigenlijk gewoon een ellendige, verachtelijke Arthur op het einde. Maar dan met muzikale nummers!
Er worden zo’n twintig nummers gespeeld, of misschien lijkt dat maar zo in de loop van twee uur en achttien minuten. Ze worden gezongen door Phoenix, die niet kan zingen, en Lady Gaga, die dat zeker wel kan, maar de helft van de tijd in de film doet alsof ze dat niet kan. In de grimmige realiteit van Gotham zingt haar personage Harleen ‘Lee’ Quinzel, een sociopaat die geobsedeerd is door Joker en die Arthur ontmoet als medegevangene in Arkham Asylum, met een dunne, schelle stem. Terwijl Lee in de gedeelde fantasiewereld van het steeds toegewijder Joker ‘n’ Lee-koppel liedjes zingt in Lady Gaga’s sterke showbizz-geschoolde mezzosopraan. We horen ‘Get Happy’, ‘That’s Entertainment’, ‘For Once in My Life’, ‘That’s Life’ en vele andere Great American Songbook-favorieten.
Soms werkt een getal best goed. ‘For Once in My Life’ is het beste voorbeeld, uitgevoerd door Joker en Lee alsof ze de hoofdrol speelden in een variétéshow uit de jaren zeventig, zoals Het Sonny & Cher-komedieuur. Ze breken halverwege het nummer af om op oubollige, half-vijandige manieren met elkaar te plagen, waarbij de werkelijke spanningen die zich tussen hen ontwikkelen, worden blootgelegd, voordat ze het nummer hervatten dat hun meningsverschillen verdoezelt. Sonny en Cher deden tientallen keren hetzelfde, en Sonny kon ook niet zo goed zingen.
Lady Gaga blijft een charismatische acteur op het scherm, dwangmatig kijkbaar. Ze ziet er geweldig en iconisch uit in haar laatste Harley Quinn-outfit in de rechtszaal, en ze geeft alles aan de rol in elke scène. Onnodig te zeggen dat Phoenix ook all-in is, nadat hij opnieuw een paar vijftig pond is afgevallen om Arthur een zo zielig mogelijk uitgemergeld figuur te maken, met zijn uitstekende sleutelbeen en een vreemd misvormde schouder en elke wervel van zijn ruggengraat steekt praktisch door zijn ruggengraat heen. huid. Als de manifeste toewijding van de acteurs aan hun personages het verschil zou kunnen maken tussen een krachtige film en de afstotelijke puinhoop die we daadwerkelijk zien, zouden ze een hit hebben. grappenmaker vervolg op hun handen in plaats van de kritisch verwoestende flop die momenteel in de Cineplex wordt gespeeld.
Alleen al het roken van sigaretten is zo frequent en intens, de diepe trekjes en de lange, weelderige uitademingen van extase van weleer, dat het een wonder zou zijn als ze niet allebei longkanker zouden krijgen als resultaat. In een typisch voorbeeld van overkill brengt Phillips het roken van sigaretten, een zwaarbevochten gevangenisprivilege, krachtig in verband met persoonlijke autonomie en de geneugten van de entertainmentindustrie van weleer, zodat je je kunt voorstellen hoeveel er wordt gerookt als de Joker en Lee stoppen met het innemen van hun medicijnen en formuleren hun plannen om te ontsnappen en misdaden te begaan en duetten te zingen en samen afvallige gelukzaligheid te vinden. Als u onlangs bent gestopt met roken, pas dan op!
Phillips en Phoenix, die nauw samenwerken, geven veel interviews over hun ambitieuze bedoelingen voor een risicovolle filmonderneming, omdat ze, zoals Phoenix het uitdrukte, allebei verslaafd zijn aan ‘de sensatie van het falen’. [while] doen waar je van houdt.” Hun uitgesproken wens was om een opzettelijk gebroken ervaring te creëren: “Het doel van deze film is om het gevoel te geven dat hij door gekke mensen is gemaakt. . . . De gevangenen runnen het asiel.”
Als resultaat krijg je scènes zoals de Joker die zichzelf vertegenwoordigt terwijl hij terechtstaat in langdurige scènes in de rechtszaal, waarbij hij een kipgebakken zuidelijk accent aanneemt om dit te doen. Dat was een goede terugkerende grap Futuramamet een clichématige, garenspinnende zuidelijke advocaat die een echte kip was die voor kippenvoer werkte, maar het is hier vervelend omdat het niet grappig is en het nergens toe leidt.
Er is veel dat nergens heen gaat, of in ieder geval niet gaat waar scènes naartoe lijken te wijzen, in deze film. Zo speelt de grote Brendan Gleeson een sadistische bewaker bij Arkham Asylum die een tijdje aardig tegen Arthur is op een dreigende manier waardoor je gespannen wordt, wachtend op nog grotere brutaliteit. Die ontwikkeling gaat gepaard met meerdere scènes van toenemende rebellie van gevangenen, wat aangeeft dat we op een bepaald climaxpunt in de film een vreselijk gewelddadige gevangenisopstand gaan zien die zich richt op de bewaker van Gleeson.
Het gebeurt nooit. Er is waarschijnlijk een ander nummer in de plaats.
Het is een schande dat de risicovolle aspecten van Joker: Folie à Deux hebben vaak zo’n frustrerend en gedempt effect, omdat gedurfde afwijkingen in genrefilms uiteraard prachtig kunnen zijn. Maar vanaf de allereerste scène is er een waarschuwing te horen over de manier waarop Phillips’ grote schommelingen niet tot stand komen. Joker: Folie à Deux (gah, die stomme titel) begint met een geanimeerde reeks die de Warner Bros.-tekenfilmversie van Arthur/Joker’s gespleten persoonlijkheidservaring zou moeten vertegenwoordigen. Het toont de Joker en zijn schaduw die strijden om controle over zijn showbizz-succes, en het is vreselijk ongrappig, letterlijk en saai. Het doet niet eens goed zijn werk om de huisstijl van Looney Tunes op te roepen.
Franse filmmaker Sylvain Chomet, maker van De drielingen van Bellevillebeweert aan Phillips te hebben voorgesteld een tekenfilm in Tex Avery-stijl te maken, waardoor deze reeks een nog schokkender incompetente mislukking wordt. Als je ooit een tekenfilm van Avery hebt gezien uit zijn beste jaren bij Warner Bros., waar hij pionierde met een opvallende, overdreven actievolle stijl die hij overdroeg aan MGM – en als je dat nog niet hebt gedaan, ga dan aan de slag – dan Ik weet dat zijn werk het wildste, meest losbandige, oneerbiedige en hilarische is van alle topanimators uit de jaren dertig tot vijftig, en daarom het gemakkelijkst te imiteren is.
Dit slappe cartoonaanbod werpt een sluier over de opening van de film waar het nooit meer van herstelt. Het is een treffende waarschuwing voor de mislukte tegenvaller die gaat komen.
Bron: jacobin.com
