Het verhaal van Waleed, een jonge man van de Westelijke Jordaanoever

Terwijl de genocidale aanval op Gaza voortduurt, heeft Israël zijn terreurcampagne op de bezette Westelijke Jordaanoever opgevoerd. Waleed Samer, een taalkundestudent die het afgelopen jaar The Real News heeft geholpen bij het filmen van een originele documentaire op de Westelijke Jordaanoever, vreest voor zijn leven, documenteert de dagelijkse realiteit van het leven onder de Israëlische bezetting en vertelt het verhaal van de problemen van zijn familie. aangrijpende ontsnapping uit hun vluchtelingenkamp Nur Shams in de stad Tulkarm op de Westelijke Jordaanoever. Dit is zijn verhaal.

Help Waleed van de Westelijke Jordaanoever aan zijn postdoctorale reis!

Gefilmd door Waleed Samer
Productie, voice-over en montage door Ross Domoney

Afschrift

Waleed Samer:

Hallo allemaal. Hoe is het met je? Mijn naam is Waleed Samer, 20 jaar oud.

Ross Domoney [Narrator]:

Het leven in het vluchtelingenkamp van Waleed is ondraaglijk geworden.

Waleed Samer:

Oké, er zijn veel sluipschutters om me heen. Als ik mijn deur open, vermoorden ze me. Waarom ik het zal proberen [to go outside]? Ik zal het niet proberen. Ik blijf in mijn huis.

Zij [the Israeli army] nam in 1948 het land van mijn grootvader af. Dus misschien is dit de tweede kans om mijn land in te nemen [here] in het kamp.

Ross Domoney [Narrator]:

Nu er nog maar een handvol gewapende Palestijnse strijders over is, vreest Waleed dat zijn kamp op het punt staat door het leger te worden ingenomen.

Waleed Samer:

Maakt u zich zorgen om uw kat?

Waleeds kleine zusje:

Ja.

Waleed Samer:

Vanwege het leger?

[Waleed’s little sister nods.]

Ross Domoney [Narrator]:

Gedurende tien dagen stuurde Waleed ons beelden vanaf zijn telefoon. Het Israëlische leger overvalt zijn kamp bijna dagelijks. Kleine tijdsperioden zorgen ervoor dat hij naar buiten kan.

Waleed Samer:

Het lijkt hier wel een strijd. Kijk wat ze doen.

Ross Domoney [Narrator]:

Het vluchtelingenkamp Nur Shams werd opgericht door Palestijnen die hun geboorteland ontvluchtten in de Nakba van 1948, waar zionistische milities duizenden mensen ontheemden en vermoordden om te creëren wat nu bekend staat als de staat Israël.

Dit is Ross Domoney die rapporteert voor The Real News. In april van dit jaar ontmoetten ik en mijn collega Antonis Vradis Waleed in zijn kamp tijdens het filmen van een documentaire. Hij helpt journalisten zoals wij in contact te komen met verhalen in zijn gemeenschap, zodat hij zijn opleiding kan financieren. Nu, maanden later, is zijn vermogen om te studeren of zelfs om te eten ernstig beperkt, omdat het leger de toegang tot voedsel en water naar zijn kamp heeft stopgezet.

Waleed Samer:

Dit is mijn broer. Hij draagt ​​een zwart t-shirt. Hij gaat wat hummus en falafel halen.

Het is mijn [first] ontbijt [in] twee dagen. We moeten brood hebben om te eten [with] Dat. Maar we hebben echt honger.

Ross Domoney [Narrator]:

Nog een dag, nog een inval. Waleed Films vanaf zijn balkon.

Waleed Samer:

Er zijn nu veel mensen in het kamp, ​​als je kunt luisteren… Veel mensen verkeren in stress[ful] situatie en ze proberen er gewoon uit te komen [of] het kamp, ​​maar dat kunnen ze niet. De situatie is nu dus zeer gevaarlijk.

Ross Domoney [Narrator]:

Een korte pauze in de Israëlische aanval maakt een begrafenis mogelijk. De leider van het bataljon van het kamp wordt begraven. Een afscheidssaluut… Een kans om weer naar buiten te gaan en een teken dat het leger nog steeds weerstand ondervindt.

Thuis maken zijn ouders zich steeds meer zorgen over de veiligheid van hun kinderen en bespreken ze de mogelijkheid om Palestina te verlaten. Waleed wil, net als elke andere 20-jarige, graag ontspannen en van het leven genieten.

Waleed Samer:

Ik heb hier geen dromen. Mijn toekomst hier [is not] duidelijk. Ik weet niet wat er zal gebeuren [to] mij misschien in het komende uur. Niemand weet wat er zal gebeuren [to] hem. Dus ik [imagine] Ik heb een goede toekomst in mijn leven: ik kan uitgaan en mijn studie voortzetten aan goede universiteiten, de mensen zien [outside] van Palestina, [outside] van de Westelijke Jordaanoever. Ik kan vrij bewegen. Niemand kan mij aanvallen. Niemand kan mij arresteren.

Hallo?

Antonis Vradis – Docent aan de St. Andrew’s Universiteit:

Waleed!

Waleed Samer:

Hoi Habibi, hoe gaat het?

Ross Domoney [Narrator]:

Waleed krijgt een telefoontje van Antonis over een programma dat hem misschien kan helpen bij het studeren.

Antonis Vradis – Docent aan de St. Andrew’s Universiteit:

Mijn universiteit hier in Schotland heeft een studiebeurs speciaal voor Palestijnse studenten.

Waleed Samer:

Dat is leuk.

Antonis Vradis – Docent aan de St. Andrew’s Universiteit:

Ja.

Waleed Samer:

Stel je voor dat ik mijn bachelor afrond en naar de universiteit van Schotland ga en de master volg. O, dat zou geweldig zijn. Elke vrouw in haar leven zou met mij komen trouwen. Het leven hier is de afgelopen misschien drie tot vier maanden slechter geworden. [There is] geen werk of geld. Ik heb niet de kosten om mijn universiteit te betalen, dit is het moeilijkste [for] mij. Er zijn veel dingen gebeurd. Ik ben net begonnen te denken dat ik een grote toekomst voor me heb.

Iemand [came] kwam mijn huis binnen en vroeg naar mijn vader en [I told] hem, mijn vader is niet thuis. Hij vertelde me dat ik deze twee dozen water moest meenemen omdat de IDF eindelijk was [raid] snijd het water af.

Ik zit in mijn huis en open mijn telefoon [to] kijk wat er aan de hand is [outside] mijn huis. Ik heb wat brood nodig of iets te eten. Misschien had ik wat brood [or] gisteren iets te eten, maar vandaag heb ik niets.

Ik probeer nu net mijn huis uit te gaan. Als ik de deur open, luister ik of er vliegtuigen zijn [drones] of iets dergelijks. Ik zweer dat er een vliegtuig is [drone] boven mijn hoofd even filmen en snel doe ik de deur dicht en kom terug naar huis. Ik kan niets doen. Echt, de situatie hier is echt heel erg slecht.

Ross Domoney [Narrator]:

Waleed stuurt me een foto van een verkoold lichaam. Het is de laatst overgebleven vechter uit zijn kamp. Daarna vallen zijn berichten stil. Ondanks de ontberingen van het leven op de Westelijke Jordaanoever zou hij liever blijven dan vertrekken. Maar het geweld van de bezetting liet hem geen keus. Waleed verlaat zijn vaderland zoals zijn grootvader dat in 1948 deed.

Verwant